Sameiningin - 01.06.1908, Blaðsíða 31

127
\i; komumeiri og stórskornari en asninn, ,þótt naumast sé hann \t/
eins þolinmóör. Úlfaldinn er mjög beinaber, gelgjulegr og !
grár, undir kverkinni, hálsinum og kviðnum meö löngum,
strýkenndum hárskúfum, sem eru eins á lit og tóuskinn, en á
I baki úlfaldans eru í baggastað skrínur og körfur, sem skríti-
lega er búið um i feikna-stórum klyfsöðli. Eigandi er egypzkr
maðr, smávaxinn, en liðlegr; litarháttr hans eins og ryksins
á vegarstœðunum og sandanna í eyðimörkinni — þar mitt
á milli. Hann er í víðum slopp — tarbooshe—,ermalaus-
um, beltislausum, sem nær frá hálsi niðr að knjám, flaks-
andi. Berfœttr er hann. Úlfaldinn, sem orðinn er óþolinn
undir byrði sinni, stynr, og sýnir sig stundum líklegan til
að bíta; en maðrinn gengr um gólf til og frá, án þess að
láta neitt á sig fá, heldr í ökubandið og auglýsir í sífellu
ávexti sína, sem hann segist nýkominn með úr aldingörðum
Kedrons — vínber, döðlur, fíkjur, granatepli og almenn
eoli.
V.ð hornið, þar sem hinn þröngi stígr l'ggr út að
hlað.nu, sitja konur nokkrar og styðja bökin við hina
gráu steina í múrnum. Búningr þeirra er eins og tíðkasr
meðal kvenna af lágum stigum þar í landi — léreftskyrtill,
skósíðr, sem lauslega er dreginn saman um mittið, og blæja
eða skýla, sem nógu stór er til þess að hylja bæði herðar
og höfuð. Verzlunarvörur kvenna þessarra eru fólgnar i
leirkrukkum nokkrum eins og þeim, sem enn eru í Austr-
löndum hafðar til að sœkja vatn í úr brunnunum, og nokkr-
um leðrflöskum. Innan um krukkurnar og flöskurnar eru
ein sex hálf-nakin börn að leika sér; velta þau sér alla
vega eftir grjót-gólfinu, taka ekkert tillit til fólkstroðn-
ingsins eða kuldans, lenda oft í hættu, en verða þó aldrei
fyrir meiðslum; hörund þeirra er móleitt, augun hratn-
svört, hárið þykkt og dökkt, og ber þetta vott um þjóðerm
ísraelsmanna. Stundum líta konurnar upp, útundan blæj-
um sínum, og skýra stillilega á eigin tungumáli sínu frá
því, hvað þær hafi til sölu: í krukkunum „vínberja-
safa“, og í flöskunum „sterkan drykk“. Eang-oftast heyr-
ast áskoranir þeirra ekki fyrir allsherjar hávaðanum, og
þær eiga ervitt með að standast samkeppni hinna verzlar-
anna, sem eru svo margir: vöðvagildir náungar, berleggj-
aðir, í óhreinlegum kyrtlum, með langt skegg. Ganga þeir
til og frá með flöskur reyrðar við bakið og œpa: „Inndæl-
asta vín! Vínber frá En-Gedi!“ Ef einhver, sem er að
hugsa um að kaupa, stöðvar einn þessarra manna, kemr
flaskan óðar fram; eigandi lyftir fingrgómnum frá stútn-
um, eftir að undir hann hefir verið brugðið bolla, sem ætið
er við höndina, og úr stútnum streymir hinn blóðrauði,
/# gómsœti berjalögr. /|\