Sameiningin - 01.06.1908, Blaðsíða 28

124
® héraði unaöarins, Aryana-Vaejo, í Asíu miðri, voru þeir *
brœSr staddir, er þeir skildu, og héldu þaðan hver í sína
áttina. Indland og þaö annaö af Austrlöndum, sem lengst
er héðan burt, varö aösetr niöja Sems; niöjar Jafets
strevmdu gegn um Norðrlönd inn i Evrópu; afkomendr
Kams veltu sér yfir eyöimerkrnar viö Rauöahafiö og héldu
inn í Afríku; og þótt flestir þessarra, er síðast voru nefnd-
ir, hafist enn viö í tjöldum, sem sí og æ er verið aö fœra til,
námu þó nokkrir þeirrra land meöfram Níl og fengu þar
fasta bústaöi."
Þeir þrír félagar tóku nú hver í höndina á öörum, til
þess knúðir af sameiginlegri hvöt.
„Myndi nokkuð fremr vera að guðlegri ráöstöfun?“ —
sagði Baithasar, er hann tók aftr til máls. „Þá er vér höf-
um fundið drottin, munu brœðrnir og allar kynslóðirnar,
sem taka við af þeim, krjúpa á kné með oss og veita hon-
um lctning. Og er vér skiljum og förum sína leiðina hver,
lærir heim.r.'nn nokkuð nýtt — það, aö komast má til him-
ins, ekki meö því að bera fyrir sig jarðnesk vopn, og ekki
með mannlegri speki, heldr með trúnni, kærleikanum og
góðum verkum."
Nú varð þögn, sem þó annað veifið var rofin af and-
vörpum eins og hún hins vegar var helguð af tárum; því
fögnuðr sá, sem fyllti hjörtu mannanna, varö ekki stöðv-
aör. Það var hin óumrœðilega gleði þeirra sálna, sem
staddar eru við straum lífsins og hvílast með hinum endr-
leystu í návist guðs.
Bráðum hættu þeir að halda höndum saman, og gengu
í einu út úr tjaldinu. Eyðimörkin var enn eins og loftið.
Það var komið fast aö sólsetri. Úlfaldarnir sváfu.
Skömmu síðar var tjaldiö tekið niðr og leifum máltíð-
arinnar ásamt því komið fyrir í klyfjaskrinunni. Síðan
stigu vinirnir á bak og lögðu á stað einn á eftir annan,
Egyptinn á undan. Beint í vestr stefndu þeir inn í nætr-
svalann. Ruggandi fóru úlfaldarnir áfram á jöfnu brokki,
og héldu þeir strikið og gættu millibilsins svo nákvæmlega,
að þeir, sem á eftir komu, sýndust stíga í spor þess, er var
á undan. En þeir, sem á úlföldunum sátu, létu aldrei eitt
orö til sín heyra.
Smásaman kom tunglið upp. Og er þær þrjár háu
hvítu myndir skunduðu með hljóðlausu fótataki gegn um
hina gráleitu ljósglætu, var sem þar væri vofur á flótta
: undan ömurlegum skuggum. Allt í einu leiftraði eitthvaö í
loftinu framundan þeim, ekki hærra uppi en svo sem væri
efst á lágum hól, eins og fuðrandi logi. Og er þeir horföu
á loftsýn þessa, dróst hún saman í tindranda ljósdepil.