Faxi - 01.12.1960, Síða 15

159
F A X I
A VÆNGJUM SONGSINS
Viðtal viS söngkonuna frú Maríu Markan Östlund
Ferðinni er heitið á Fleiðarveg 25 A.
Þar býr hin víðfræga og góðkunna söng-
kona, frú María Markan Ostlund, ásamt
eiginmanni sínum og syni þeirra. Mig
langar til að fræðast eitthvað um lista-
konuna sjálfa, en þó einkum um hinn
glæsilega söngferil hennar. —
Frúin tekur á móti mér með björtu og
hlýju brosi og býður mér til stofu. Hún
bregzt ljúfmannlega við erindi mínu og
tjáir sig fúsa til að leysa úr spurningum
mínum og gefa lesendum „Faxa“ nokkra
innsýn í liðna tíð. —
Hvar fædd?
Eg er fædd vestur í Olafsvík 25. júní ár-
ið 1905. Foreldrar mínir voru Einar Mark-
ússon og Kristín Arnadóttir.
Attir þú lengi heima þar vestra?
Nei, faðir minn réðist sem ráðsmaður
að Laugarnesi, og þangað fluttum við,
þegar ég var fjögurra ára gömul. Og þar
sleit ég barnsskónum.
Slík listakona sem þú hefur auðvitað
fæðzt syngjandi?
Nei, nei, langt frá því. Sem barn söng
ég ekkert svo heitið gæti, eða a. m. k.
vakti söngur minn enga athygli í þá daga.
Ég var yngst sjö systkina, og allir sungu
meira eða minna. Einkum hafði Elísabet
systir mín frábæra sönghæfileika, þótt ekki
yrði hlutskipti hennar að sækja fram á
þeirri braut. Hinsvegar er Einar bróðir
minn vel þekktur hérlendis fyrir söng
sinn. — I mér, minnsta barninu, heyrðist
ekki neitt.
En snemma hefur þó hugurinn stefnt í
þá átt, sem verða vildi. —
Já, að vissu leyti. Ég hef haft yndi af
tónlist, frá því að ég man fyrst eftir mér.
Faðir minn vildi láta mig læra að leika á
hljóðfæri, — og átta ára gömul hóf ég
píanónám. —
En hver uppgötvaði þig, og hvenær
gerðist það?
Þá var ég orðin 18 ára og var við nám
í Kvennaskólanum. Það var einn sunnu-
dag, að ég hafði komið mér undan því að
fara í kirkju með foreldrum mínum.
Vildi heldur vera heima við hljóðfærið
og raula með. Eg hugði öllu óhætt, af því
að enginn væri heima til að hlýða á mig,
og söng af hjartans lyst.
En „oft er í holti heyrandi nær“, og
þannig reyndist það í þetta sinn. Tvær
skólasystur mínar og vinkonur höfðu hlýtt
á mig og fullyrtu á eftir, að ég syngi lang
bezt af öllum í skólanum. Þetta var byrj-
unin. Eftir það söng ég oft, bæði ein og
með kórum.
Það var árið 1927. Þá sigldi ég til Ber-
línar og lærði þar hjá frægum og frábær-
um kennara, Madame Schmucker. Hún
hafði hlotið menntun sína bæði á Italíu
og í París. —
Fyrsti sjálfstæði konsertinn?
Hann var í Reykjavík árið 1930. Þá
söng ég í Nýja bía fyrir þéttskipuðu húsi.
Já, og við stórkostlega hrifningu allra
þeirra, sem á hlýddu, hef ég sannspurt. —
Eg get ekki neitað því, að blessað fólkið
tók mér framúrskarandi vel, svarar lista-
konan hógvært og brosandi. —
Hvað svo um framhaldið?
Eftir þetta rak hver konsertinn annan,
bæði hér heima og erlendis, milli þess sem
ég stundaði námið. Prófi lauk ég í Berlín
árið 1936 og var þá ráðin til Schiller-óperu
í Hamborg næsta ár. Arið 1938 var ég í
Skandinavíu og söng þar víða. — En
stærsti sigurinn minn á þessum árum var
árið 1939, þegar ég var ráðin til Englands,
að óperunni í Glyndeborne í Sussex. En
þangað voru valdir beztu söngkraftar,
bæði frá Evrópu og Ameríku. Dvölin þar
var heillandi og dásamleg.
Eitt sinn héldum við nokkrir söngvarar
frá Glyndeborne konsert á Mayfair-hótel-
inu í London. Þar var þá staddur umboðs-
maður frá Australian Broadcasting Com-
mission. Honum gazt svo vel að söng
mínum, að hann réði mig þegar í stað.
Ferðin til Astralíu var erfið og hættu-
leg vegna hindrana þeirra, er heimsstyrj-
öldin hafði í för með sér. — En eftir langa
útivist og stranga sté ég þá á land í Astralíu,
heil á húfi. Þar dvaldi ég í nokkra mán-
uði og söng í öllum stærri borgum við
ógleymanlegar undirtektir. —
Já, einhvers staðar hef ég heyrt eða lesið
um Astralíuför þína, að þú hafir „komið,
María Markan í
Astralíu með
koala-björn í
fanginu. (Hann er
eitt ejaldgæfasta
dýr veraldarinnar).