Faxi - 01.12.1960, Blaðsíða 17

F A X I
161
séð og sigrað“, í fyllstu merkingu þeirra
orða. — Eg minnist greinar í „Berlingske
Aftenavis" frá þeim árum, sem fyrirsögn-
inni: „Islandsk Sangfugl flyver til Austra-
lien. Ærefuld Engagement for Maria
Markan.“ A þessu má sjá, að hér hefur
verið um að ræða stórkostlegan sigur, sem
víða hefur vakið verðskuldaða eftirtekt.
Listakonan kinkar samþykkjandi kolli.
Hún vill auðsjáanlega hafa sem fæst orð
um eigin dáðir.
Ástralía gleymist ekki, segir hún.
I raddhreimnum skynja ég fjarrænan
blæ. Máske af því að hugur hennar reikar
á slóðum horfinna hamingjustunda. —
Hvert lá svo leiðin frá Astralíu?
Ætlunin var að hverfa til Kaupmanna-
hafnar. — En vegna stríðsins var þess eng-
inn kostur. — Því varð það að ráði, að ég
fór til Canada. Ekki svo að skilja, að ég
væri ráðin þar eða nokkuð slíkt, — fór
aðeins upp á von og óvon. Þar fyrir vestan
hitti ég mikið af góðu fólki, sem reyndist
mér frábærlega vel. — En fáir tóku þó sr.
Valdimar Eylands og konu hans fram,
hvað góðfýsi og hjálpsemi snerti. — I
Winnipeg var ég í þrjá mánuði og söng
oft við ágætar undirtektir. Að þeim tíma
liðnum hélt ég til New York. Hafði ekk-
ert víst framundan, — og engin meðmæli,
nema bréf eitt frá söngkennara í Van-
couver til prófessors eins í New York, þess
efnis, að hann prófaði sönghæfni mína.
Mér blöskraði, þegar ég frétti, að slíkt
próf kostaði 12 dollara, en ákvað þó samt
að reyna. —
Dagurinn rann upp. Ég söng, og pró-
fessorinn lék undir. Ég man, að verkið,
sem ég söng, var Friðar-arían úr „A valdi
örlaganna". Á eftir var eins og prófessor-
inn ætti mig, svo ljúfur og elskulegur var
hann. En mest varð ég undrandi, þegar
ég kom fram og hugðist greiða mína 12
dollara, þá sagði stúlkan, sem veitti greiðsl-
unum móttöku: „Kostar ekki neitt.“ Þá
hafði prófessorinn hringt og tilkynnt
henni, að ég fengi prófið endurgjaldslaust.
Metropolitan ?
Já, sex vikum eftir komu mína til New
York var ég ráðin að Metropolitan-óper-
unni. Þar starfaði ég samfleytt til ársins
1942.
Eini Islendingurinn, sem þar hefur sung-
ið?
Já,-
Með öðrum orðum, eini íslenzki söngv-
arinn, sem hlotið hefur heimsfrægð?
Ef til vill mætti orða það svo. —
Hreinn Líndal
Hvern af þínum mörgu og stóru sigrum
á sviði söngsins mundir þú nú telja þér
minnisstæðastan ?
Það var auðvitað stórkostlegt að komast
að hjá Metropolitan, en allra minnisstæð-
ust verður mér þó ávallt dvölin í Plynde-
borne.
Meðal annarra orða, — þú ert gift Georg
Ostlund, syni hins mikla valmennis og Is-
landsvinar, Daviðs Ostlund, trúboða og
ritstjóra, sem starfaði svo lengi hér á ís-
landi fyrir og eftir aldamótin?
Já, maðurinn minn fæddist á Seyðisfirði
og ólst upp hér á Islandi. En við kynnt-
umst vestan hafs og giftum okkur í janúar
1941.
Og þið eigið einn son?
Já, hann heitir Pétur Davíð og fæddist
árið 1943.
Hættirðu svo að syngja eftir að þú giftir
þíg?
Nei, ekki strax. Að vísu hætti ég fljót-
lega hjá Metropolitan, en á næstu árum
söng ég víða, bæði í Bandaríkjunum, Can-
ada og í Reykjavík. En annars breyttust
aðstæðurnar mikið. Heimilið krafðist síns.
— Og það er nú ekki svo auðvelt að þjóna
tveimur herrum, eins og þú ættir að vita
mörgum betur, — bætir listakonan við og
brosir kankvíslega. —
Já, — það er nú svo. — En hvenær
kvödduð þið Ameríku?
Við komum alkomin heim árið 1955.
Settumst þá að hér í Keflavík og höfum
átt hér heima upp frá því. —
Eitthvað starfað á vegum sönglistarinn-
ar hér heima?
Já, ég hef sagt nokkrum ungum mönn-
um til í söng.
Nokkur sýnilegur árangur?
Já, ég held það nú. — Á síðastliðnu
hausti fór einn nemenda minna, ungur
Keflvíkingur, Hreinn Líndal Haraldsson,
sonur hjónanna Haraldar Ágústssonar og
Fjólu Eiríksdóttur, suður til Rómaborgar
og tók þar glæsilegt próf inn í Accademia
Nazionale Di Santa Secilia Conservatorio.
Þeir voru 64, sem gengu undir prófið, en
aðeins 15 teknir inn. Hreinn var næst-
efstur af þessum 15 útvöldu og fær hann
ókeypis skólavist og kennslu.
Hann mun vera fyrsti Keflvíkingurinn,
sem stundar nám erlendis í þessari grein?
Já, það hygg ég áreiðanlega.
Það er mikill heiður fyrir okkur Kefl-
víkinga að eiga ungan mann á slíkri
framabraut, — og miklar þakkir átt þú
skilið fyrir að leiða hann fyrstu skrefin
inn í helgidóm sönggyðjunnar.
Þú segir vel um það. Hann var efnileg-
urí pilturinn, og framúrskarandi áhuga-
samur. Ég gerði ekkert annað en það, sem
skylda mín bauð. Heill hans og sigrar eru
þau beztu laun, sem ég get kosið mér. —
Ég gleðst af hjarta yfir velgengni hans og
trúi því, að stjarna hans eigi eftir að
hækka. — Hann á það sannarlega skilið.
En segðu mér eitt, eiga þeir, sem eru frá
öðrum kirkjudeildum eða eru fylgjendur
annarra trúarbragða ekki erfiðara upp-
dráttar en þeir, sem kaþólskir eru, þarna
í háborg kaþólskunnar?
Nei, nei, því fer fjarri. Það eru hæfileik-
arnir á sviði listarinnar, sem gilda og ekk-
ert annað. Ég hef reyndar heyrt þeirri fjar-
stæðu fleygt, að Hreinn hafi gerzt kaþólsk-
ur til þess að komast í skólann. En það er
ekkert annað en uppspuni og þvaður, sem
enga stoð á í veruleikanum. —
Fleiri efnilegir nemendur?
Já, ég hef haft allmörg ágæt efni. En
þetta eru flest fjölskyldumenn, og það seg-
ir sitt. En hver veit, nema sú stund korni,
að annar eða aðrir feti í fótspor Hreins. —
Hvaða ráð vildir þá svo að endingu gefa
þeim, sem hyggjast helga sig sönglistinni?
Þrotlaus vinna og þolinmæði. Ekki að
gefast upp, þó að á móti blási. Lokaárang-
ur næst aldrei í eitt skipti fyrir öll.
Af þessu, sem þú nú hefur sagt mér, má
greinilega ráða, að hamingjan hefur verið
þér hliðholl á söngvaraferli þínum.
Já, mér hefur alltaf fundizt, að guðleg
forsjón hafi vakað yfir mér og leitt mig
hverju sinni til móts við hamingjuna, þótt
ekki væri alltaf jafn bjart yfir í byrjun. —
Nemandi knýr dyra. — Samtalinu er