Faxi - 01.12.1960, Qupperneq 23

F A X I
167
KRISTÖLLUN
Fram með björgum. Blómin anga
björgum frammeS í þeynum.
Einu sinni var ólfarann,
Liljurós, og Ijósföl mœr
í leyni.
Björgin standa með byssu um öxl,
en blóm í hneslu, lilju, rós.
Og úti komin ólfamœr,
sem unaSslega hvíslar:
Liljurós,
gef mig, eg gef mig
í Ijós.
Og kemur ekki önnur
meS óminnisveig í könnu,
Liljurós.
Og þar hin þriSja
með rós,
með ekkert um sig miðja,
Liljurós, Liljurós,
LILJURÓS.
Kristinn Reyr Pétursson.
(Úr Ijóðabókinni Turnar við torg, 1954).
var a3 reyna að æfa sig í skrift. Hann
skrifaði mjög læsilega hönd. Aldrei varð
ég var við að fólk vantreysti honum sem
kennara, þó að hann væri aðeins sjálf-
menntaður, og ég vissi til þess að hann
var vel metinn meðal kennara í nágrenn-
inu. Launin voru ekki há, 200 krónur um
árið, eða öllu heldur veturinn. A sumrin
stundaði hann garðyrkjuna og gerði það
af kappi, lagði mikið að sér og urðum við
börnin fljótt að taka þátt í því starfi. Með
þessu gat hann þó framfleytt fjölskyld-
unni án nokkurs styrks.
Árið 1897 var honum sagt upp jarðnæð-
inu í Narfakoti og tók honum það sárt,
með allan barnahópinn, 10 talsins. Hann
reisti sér þá lítið hós við kálgarðinn mikla,
sem hann hafði ræktað, og kallaði það
Akur. Þar var hann svo til dauðadags.
Faðir minn var skáldmæltur vel, þó að
hann gerði ekki mikið að því að yrkja.
Þegar hann varð að fara frá Narfakoti,
orkti hann kvæði, er hann nefndi „Á vega-
mótum frá Narfakoti að Akri 5. júní
1897“. Mér finnst ekki óviðeigandi að
ljúka grein þessari með því að birta nokk-
uð af kvæðinu. Það er í tveim hlutum og
er of langt til þess að birta það allt, og tek
ég því seinni hlutann. Faðir minn var
einlægur trúmaður, eins og kemur fram
í kvæðinu.
Ég flý í náðarfaðminn þinn,
ó faðir guð og drottinn minn,
því húsið mitt í heimi hér
nú hefur loþazt fyrir mér.
Ó, lof og dýrð og þöþþ sé þér
að þú um tíð, sem liðin er,
mig leiddir, styrþtir lífs á braut
og léttir stríð og mýþtir þraut.
Þitt heilagt orð mín huggun var
þá hugarstríð og raunir bar,
þinn þœrlciþ sýndi þristin þjóð,
er þringum mig til hjálpar stóð.
Æ, sjá nú mína sáru nauð,
ce, sjá mig vantar daglegt brauð,
œ, send mér það er sýnist þér
til sannra heilla verði mér.
/
O, blessa nú mín áform öll,
heyr andvörp min og neyðarþöll.
mér forða hungri, hœttum, neyð,
við hönd mér jafnan þína leið.
Sjá fagra barnaf jöldann hér,
ó faðir þær, sem gafstu mér,
ó, lát þau blómgast lifs á grein
og lceþna gjörvöll þeirra mein.
Eg fel nú þinni föðurnáð,
ó faðir, líf og allt mitt ráð,
í blessun snúðu bágum hag
og börn mín geymdu nótt og dag.
/ /
Arscell Arnason.
Gangandi „félagi“ mætti hlaupandi „félaga“.
„Hvert ert þú að fara?“ kallaði sá gangandi.
„Á veiðar," svaraði hinn án þess að hægja á
sér. „Hvað! Á veiðar!“ kallaði hinn. „Hvar
er byssan þín?“ — „Hún kemur hérna á eftir,“
másaði hlauparinn og gaut hornauga um öxl
til hóps af lögreglumönnum alvopnuðum, sem
komu hlaupandi á eftir honum.
Leiði óþekkta sjómannsins
í Útskálakirkjugarði.
Árið 1946 fannst sjórekið lík í Lambastaða-
vör í Gerðahreppi. Lík þetta var þannig á sig
komið, að það var með öllu óþekkjanlegt. Við
kistulagningu atvikaðist það svo, að ekki náð-
ist til prests, en Þorlákur Benediktsson í Ak-
urhúsum flutti þar hugnæma bæn. Var líkið
svo jarðsett í Útskálakirkjugarði og hefur leiði
þess síðan verið leiði hins óþekkta sjómanns.
Að aflokinni messu á Sjómannasunnudaginn,
sem haldin er í Útskálakirkju ár hvert, fer
sóknarpresturinn, ásamt öllum kirkjugestum,
að leiði óþekkta sjómannsins, þar sem með-
hjálpari kirkjunnar leggur blóm á leiði hans.
Preturinn flytur síðan bæn og kirkjukórinn
syngur.