Morgunn - 01.06.1969, Qupperneq 17

MORGUNN
11
klæðumst, þægindin og skrautið á heimilunum, líkamann,
sem skreyta má og prýða að utanverðu á marga vegu. Og
fyrir vikið vill svo fara æði oft, að sálin verði meira og
minna útundan, og jafnvel svo, að menn gleymi því, að hún
sé til.
Ég vil hins vegar taka það fram þegar í stað, og mun þó
koma nánar að því síðar, að ég er ekki aðeins öldungis sann-
færður um það, að sálin er til, heldur erum við öll fyrst og
fremst sál, en líkaminn, þó ágætur sé, ekki annað en stund-
arumbúðir um hana. Og fötin allt frá yfirfrakkanum og
kápunni og alveg inn að skyrtunni umbúðir um hann. Fötin
slitna og við verðum að fleygja þeim eftir nokkurn tíma.
Líkaminn hrörnar með aldrinum og seinast kemur dauðinn
í einhverri mynd og klæðir okkur einnig úr honum. Þetta
eru þær staðreyndir um okkar eigin umbúðir, sem við dag-
lega höfum fyrir augum og ekki verður á móti mælt. Þeir,
sem svo endilega vilja trúa því um sjálfa sig, að þeir séu eins
og kerlingarnar, sem börnin leika sér að, eingöngu umbúðir
um ekki neitt, þeir iíta að minnsta kosti ekki stórt á sig, svo
ekki sé meira sagt. En að þessu atriði mun ég einnig nánar
víkja siðar.
Ég viðurkenni fúslega, að okkar öld getur stært sig af
þekkingu og framförum á hinum ytri sviðum, á efninu og
lögmálum þess. Hún getur stært sig af hugvitssömum vélum
og beizlun orkunnar í stærri stíl en menn hafði dreymt um
fyrir fáum áratugum. Hún getur stært sig af þeim ytri fram-
förum og glæsibrag, sem hvarvetna blasir við augum. En af
sjálfri ,,spekðinni“, eins og Snorri orðar það í Eddu, lífsvizk-
unni og sjálfsþekkingunni, göfgun andans, siðrænni fegurð
og festu, trúarstyrk og þeim innra friði og varanlegri lífs-
hamingju, af því getur hún ekki stært sig nú, því miður.
Lví þetta er öld umbúðanna fyrst og fremst, öld hins um-
búðaglæsta en innihaldssnauða lífs, að því er allan þorra
mannlífsins í heiminum snertir.
Þetta er einnig orðið ískyggilega áberandi að því er snert-
ir þessa þjóð, og það á mörgum sviðum.