Morgunn - 01.06.1969, Qupperneq 27

MORGUNN
21
Þannig geta fögur orð verið umbúðir blekkinga og lygi,
íburðarmiklar veizlur og samkvæmi umbúðir andleysis og
tómleika.
Þegar ég velti fyrir mér ofþróun umbúðanna verður mér
oft að spyrja: Hvar lendir þetta? Verða allir sigrar manns-
andans yfir efninu til þess að breyta jörðinni í umbúðir um
nautnasjúka líkami og líkamanum í umbúðir um sofandi sál
eða dauða? En þótt vonarsnauða vizkan valdi þar köldu
svari, þá get ég ekki lofað Guð nógsamlega fyrir það, að
innst í sál minni hefur hann vakið þá rödd, sem neitar því
afdráttarlaust, að svo hörmulega muni fara — að svo ógæfu-
samlega og óttalega geti farið. Og ég ætla að treysta þvi og
trúa, að sú rödd þagni ekki í sál minni þau fáu ár, sem ég
kann að eiga eftir ólifuð — og ekki í dauðanum heldur.
Jafnframt er ég í engum vafa um það, að leiðin út úr
myrkviði umbúðanna og umbúðadýrkunarinnar og úr þeirri
villu, sem vanmatið á sjálfum kjarnanum, skorturinn á því
að gera sér grein fyrir hinu rétta gildi lífsins og sönnu tak-
marki þess, og vöntun þess að meta rétt gildi hlutanna, er
sú, að beina huganum inn á við, reyna að þekkja sjálfan sig,
eigindir og orku sálarinnar, eðli hennar og þau lögmál and-
ans, sem hún verður að lifa í samræmi við til þess að geta
öðlazt eðiilegan vöxt og þroska, fegurð og góðleik. Með því
eina móti er von til þess, að við getum leyst okkar eigin
vandamál og vandamál samfélagsins á viðunandi hátt, og
sveigt tilfinningar okkar og hvatir til þeirrar áttar, sem
allur heilbrigður vöxtur leitar til. Ofar, hærra til aukins víð-
sýnis, birtu og farsældar.
Ég er í engum vafa um það,að þetta er unnt að gera, ef
við sjálf erum fús til þess hvert í sínu lagi og öll saman í
fullri alvöru og einlægni og vitandi vits um það, sem í húfi
er, ef þetta er vanrækt. Reynsla löngu liðinna tíma hefur
sýnt það og sannað hvað eftir annað, að þetta hefur gerzt
hjá þeim þjóðum, þar sem blysum háleitustu og göfugustu
hugsjóna hefur verið haldið hæst á loft. Og tækni nútímans