Morgunn - 01.06.1969, Blaðsíða 35

MORGUNN
29
svo sterkar og óyggjandi, að ekki sé unnt að draga þær í
efa fremur en sannanirnar fyrir því, að jörðin okkar sé
hnöttur, sem svífur um geiminn, en ekki flöt eins og pönnu-
kaka, er standi kyrr á einhverjum undirstöðum, sem ekki
verði haggað.
Víkjum fyrst að reynslu einstaklinganna sjálfra. Leifar,
sem fundizt hafa í jörðu um bústaði þeirra manna sem hér
lifðu fyrir tugþúsundum ára og löngu áður en sögur hófust,
bera ótvírætt vitni sannfæringu þeirra um framhaldslíf í
einhverri mynd. Og þetta er því einkennilegra, þegar þess
er gætt, að í augum þeirra hlaut hin ytri tilvera að bera
fyrst og fremst vott um hrörnunina og sigur eyðingarinnar
og dauðans. „Allt, sem lifir, deyja hlýtur", sýndist þá, og
raunar enn í dag, vera yfirskrift og örlagadómur alls, sem
lifir. Þrátt fyrir þetta er trúin á framhaldslífið vakandi hjá
þessum frumstæðu þjóðum. Það er engu líkara en hún hafi
verið þeim beinlínis í eðlið borin, blásin þeim í brjóst af
sjálfum Guði, höfundi lífsins og tilverunnar, föður miskunn-
semdanna og kærleikans. Og það, sem styrkt hefur þessa
sannfæringu og haldið henni við í brjóstum einstaklinganna,
hefur verið, annars vegar draumar, sem bentu eindregið til
þess að látnir lifa, og hins vegar sýnir og dulargáfur, sem
fylgt hafa mannkyninu frá elztu tíð. Hin dulræna reynsla
mannanna hefur síðan á öllum tímum, sannfært þá, sem
hana hafa átt, öllu öðru fremur um framhaldslífið og heldur
áfram að gera það enn þann dag í dag.
En það er ekki fyrr en um og eftir miðja öldina sem leið
að hinar vestrænu þjóðir taka að gefa almennan gaum að
reynslu og hæfileikum einstaklinganna á hinum duldu svið-
um. Og síðan taka að rísa á fót sálarrannsóknafélög í flest-
um menningarlöndum, sem hafa það markmið að safna frá-
sögnum og gögnum um sálræna reynslu þeirra, sem sér-
stökum dulhæfileikum voru gæddir, flokka þá reynslu í
ákveðna þætti eða svið, og síðan að láta rannsaka þessa
hæfileika og gera tilraunir með það fólk, sem þeim hæfileik-
um var gætt í ríkara mæli en aðrir.