Morgunn - 01.06.1969, Qupperneq 40

34 MORGUNN
sjálfri er mér nákvæmlega sama, hverju aðrir trúa eða
ekki trúa“.
Með takmarkaðri hugsun og heimskulegri afstöðu koma
slíkir menn upp um sig og sýna, að þeir hafa enga hugmynd
um það, sem þeir eru að tala um. Eða dettur þeim í hug, að
við, dauðlegar manneskjur, getum sært menn upp úr gröf-
um sínum? Nei! Það eru önnur öfl og æðri, sem ráða því,
hvort sál framliðins manns fær að ná sambandi við okkur.
Vantrú og tregða slíkra manna getur oft átt rót sina að
rekja til þess að þeir hafa aldrei reynt neitt sjálfir af þessu
tagi, og aldrei lagt það á sig að reyna að kynnna sér sálar-
rannsóknirnar og þau lögmál, sem sambandið á milli heim-
anna lýtur. Það hefur verið sagt, að fátt sé örðugra að kveða
niður en hieypidóma mannanna.
Ég hef þá skoðun, að allir menn séu gæddir dulrænum
hæfileikum að einhverju leyti, en þeir fái ekki þroskazt og
notið sín, nema menn venji sig á það að hugsa sjálfstætt og
hlusti á hinar innri raddir sálarinnar.
En það, að vera einhverjum dulhæfiieikum gæddur, og
hitt, að vera reglulegur miðill til þess að hjálpa öðrum til
þess að ná sambandi við annan heim, það er tvennt ólíkt.
Eigi að síður léttir það miðlinum mjög starfið, ef fundar-
gestir eru næmir fyrir áhrifum. Það er alkunna, að miðils-
fundir geta algerlega misheppnazt, ef á meðal fundargesta
eru menn mjög andvígir spíritisma, eða koma þangað af
forvitni einni saman. Menn mega og eiga að vera þar athug-
ulir og ekki of auðtrúa, en þangað eiga ekki þeir neitt erindi,
sem skilyrðislaust afneita öllu því, sem þeir ekki skilja.
Mín reynsla er sú, að fundargestir þurfi að vera samstilltir
og með svipaða bylgjulengd, ef svo mætti segja, líkt og lamp-
ar í viðtökutæki. Þeir þurfa að vera þess minnugir, að það er
ekki miðiinum að kenna, þótt þeir fái ekki samband við þá,
sem þeir helzt kjósa hverju sinni. Slikt er ekki á valdi miðils-
ins, hann er aðeins tækið til þess að koma sambandinu á milli
heimanna — og víst er sú gáfa þeim gefin af Guðs náð.