Morgunn - 01.06.1969, Síða 42

36
MORGUNN
ist. Þá tóku að myndast þokuslæður framan við miðilinn
hver af annari. Þær voru á stöðugri hreyfingu, stækkuðu og
fóru að taka á sig mannlega mynd, og virtust fæturnir koma
fyrst í ljós. Þarna birtust bæði karlar og konur. Sumar þess-
ar verur gátu talað við okkur, aðrar ekki. Nokkrar þeirra
komu rakleitt til fundargesta, námu þar staðar og töluðu
um stund við sína nánustu. Ég taldi rúmlega 30 verur, sem
birtust á þessum fundi. Vinkona mín ein sat skammt frá
mér. Systir hennar kom þarna fram, sveif í áttina til henn-
ar, og heyrði ég greinilega, er þær voru að tala saman.
Karlmaður, hár og beinvaxinn, birtist skyndilega, kom
rakleitt til mín og lagði höndina á öxlina á mér. Hann stóð
Þó ekki lengi við, en fór án þess að segja nokkuð við mig.
Má vera, að þetta hafi verið í fyrsta skipti, sem hann fékk
að birtist, og þess vegna ekki haft nægilegan kraft til þess
að geta talað. Mér fannst ég kannast við þennan mann, en
kom þó ekki nafni hans fyrir mig. En þegar ég var komin
heim til Oslóar, fékk ég að vita, hver hann var.
Þessar hvítu verur vöktu manni engan ótta. Þvert á móti
fylgdi þeim friður og hlýja, sem vermdi hugann, og við sá-
um eftir því í hvert skipti, þegar þær fóru og hurfu. Ósjálf-
rátt flaug mér í hug sálmurinn: „Sjá þann hinn mikla flokk
sem fjöll“.
Meðan þessu fór fram, sat Einar Nielsen í stólnum fyrir
framan okkur og bærði ekki á sér. Þarna var ekkert það
inni, sem unnt væri að nota til þess að blekkja okkur. Og áð-
ur en fundur hófst, gafst okkur öllum tækifæri til þess að at-
huga gaumgæfilega allt, sem þarna var inni í stofunni.
Yfir þessum fundi hvíldi mikill alvörublær. Við höfðum
það á tilfinningunni, að hafa séð tjaldinu lyft, sem heimana
skilur, og að um það væri ekki unnt að efast, að látnir lifa
og geta náð sambandi við okkur, þegar hin réttu skilyrði eru
fyrir hendi.
Á hinum fundinum skyldi einkum sýna hreyfifyrirbæri.
Hann var haldinn fjórum dögum seinna á heimili Nielsens
og í sömu stofunni. En nú var stólunum raðað umhverfis