Morgunn - 01.06.1979, Blaðsíða 17

AUSTRÆNN ANDI
15
Einu sinni kom efunarsamur vinur hans lil hans og sagði:
„Þú talar um guð; hállaust og endalaust um guð. Hvaða sönn-
un er fyrir því að guð sé til?“
Maharshinn benti á 1 jós og spurði vin sinn: „Veislu hvað
þetta er?“
„Ljós,“ svaraði maðurinn.
„Hvernig veistu að það er ljós þarna?“
„Ég sé það. Það er þarna og þarfnast engrar sönnunar. Það
sýnir sig sjálft.“
„Svo er með tilveru guðs,“ svaraði Maharshinn. „Ég sé
hann í mér og kringum niig, i öllu og gegnum allt, og hann
þarfnast engrar sönnunar. Hann sýnir sig sjálfur.“
Rabindranath var yngsta barn föður síns af sjö bræðrum
og þremur systrum. Það er sagt að fædd skáld séu vanalega
lagleg. Ef þetta er algild regla, þá er Rabindranath ekki und-
antekning. Hann er jafn frægur á Indlandi fyrir fegurð sina
sem skáldskap. Og ef menn bera saman myndir af honum
ungum við bestu myndir málaranna frægu af meistaranum
frá Nazaret, sjá menn hve andlitsfalli beggja svipar saman.
Hinn guð-innblásni faðir skáldsins ferðaðist allmikið og
gat því ekki stöðugt litið sjálfur eftir uppeldi barna sinna,
þótt Tagore segi sjálfur að faðir sinn hafi verið besti læri-
meistarinn, sem hann nokkru sinni hafði.
Skólaganga Tagores fór í mesta ólagi. Hann var náttúru-
barn og þoldi ekki og leiddist hinar fyrirskipuðu reglur og
lærdómskerfi. Hætti hann við livern skólann eftir annan og
kallaði þá fanga- og sjúkrahús. En þrátt fyrir þetta naut hann
hinnar ágætustu tilsagnar og menntunar, sem kostur var á.
Mest af öllu leiddist honum enskukennslan. Og þegar kenn-
ari hans með mesta hátiðisblæ las upp fyrir honum fegurstu
Ijóð enskra skálda, hló drengurinn beint upp i opið geðið á
honum, af því honurn þótti þau hljóma svo skringilega. En
samt átti hann það nú eftir að verða heimsfrægur einmitt
fyrir það, sem hann ritaði sjálfur og þýddi á það tungumál,
°g hljóta Nobelsverðlaunin 1913 sökum þess.