Morgunn - 01.06.1979, Blaðsíða 25

AUSTRÆNN ANDI
23
er að ná þessari sameining, komast í allífseindina. Sjálfsvit-
undin verðui- að beygja höfuð sitt lágt í ást og auðmýkt, þar
sem allt, smátt og stórt, mætist. Tap hennar er gróðinn, fram-
salið er frelsið."
Ástin er leiðin til sjálfsfrelsunar. Hún er guðsvegur. t sköp-
uninni framkvæmir guð sjálfan sig i ástinni. „Svo elskaði
guð . . . að hann gaf.“ Allsstaðar umhverfis oss sjáum vér
ástgjafir hans.
Ástin er eigi aðeins tilfinning, skoðun, hugsun, hugarfar
og viðkvæmni, heldur sannleikur. Og sá, sem eigi á ást i hjarta,
getur ekki litið hina mikilvaigu og verulegu dýrð, sem lokuð
er i blómunum meðfram veginum, i hlæbrigðum kvöldroðans
og tindrandi stjörnuhimni næturinnar. Ástin sambindur oss
ósýnilegum veruleika, sem hinn hlutræni, sýnilegi heimur
er aðeins merki um og líkingar; og gegnum „dimman dal“
likamlegrar sjónar gengur ,,elskhuginn“ áfram til glögg-
skyggninnar. Gegnum allt sem eyrað heyrir og höndin snert-
ir, kemur hann inn í þann sanna heim, sem er ótrúlega nærri
oss ef vér aðeins gerum oss grein fyrir honum og skynjum, að
yfir og undir og í dægurflugnaheiminum býr hinn eilífi.
Ástin er ekki blind. Hún er hin sanna sjón, sem ummyndar
og sér alheiminn ekki síður en mennina í „guðdóms geisla
skærum.“
Svo skýrir eitt kvæði Tagores frá:
„Túlsídas, skáldið, ráfaði i djúpum hugsunum meðfram
Gangesfljótinu, um þann stað, þar sem þeir dánu eru brenndir.
Hann fann konu eina sitjandi hjá liki eiginmanns síns,
klædda giftingarskrúða.
Hún stóð á fætur er hún sá hann, laut höfði og mælti:
„Meistari, leyf blessun þinni að yfirskyggja mig, svo ég fái
fylgt manni minum til himna.“
„Hvað liggur á, dóttir góð?“ spurði Túlsídas. „Er ekki þessi
jörð einnig hans, sem himininn skóp?“
„Mig langar ekki lil himna, heldur að komast til mannsins
mins,“ svaraði konan.