Morgunn - 01.06.1979, Side 27

AUSTRÆNN ANDL
25
mannlega lífi. Vér verðum að „hætta við þessa sálmasöngva
og talnabanda upptalningar“ og opna dyrnar á myrkvaða
musterinu og finna voi'n óséða vin hvar sem við snertum
hendi manns eða horfum í mannlegt auga. Hin „hljóðu fót-
spor“ guðs heyrast á skógargötunum, og „hin gullna snerting“
fóta hans er i ljósi dögunarbjarmans og gleði hjartna vorra.
Eins og sálmaskáld biblíunnar lýsir fávisku þess, sem reyn-
ir að komast undan guði, með því að flýja burt á vængjum
morgunroðans, þannig lýsir Tagore fávisku þess, sem í'eynir
að ná guði, með því að flýja heiminn. „Vér eigum ekki að
vera meinlætamenn. Vér verðum að hafa hugrekki lil að
segja: „Guð er einmitt á þessum stað og hér á þessu augna-
bliki“.“
Tagore prédikar guðsj>jall hins sanna frelsis og fordæmir
um leið nútiðar frelsið, sem hann segir að hafi blátt áfram
leitt oss í nýjan þrældóm.
Vér höfum sigrað loltið, en skjálfum af ótta við þennan
„lofther“, sem dembir yfir oss „draugslegri dauðans dögg“.
Vér hendumst gegnum jarðgöngin i vögnum vorum og kom-
umst yfir Atlantshafið á fimm dögum á sjó, eða á sextán
klukkutímum í loftinu, en vér erum orðnir þrælar hraðans,
og þreyta, leiðindi og óþolinmæði er rúnum rist á ásjónu hinn-
ar vestrænu siðmenningar. Vér hælum oss af að hafa hrakið
óttann burtu úr heiminum, en allar nútíma þjóðir hræðast
hver aðra og hervæðast frá hvirfli til ilja, svo þær séu við-
búnar til hvorutveggja: að herja eða verjast. Ejós þekkingar-
innar hefur víst hrakið burtu myrkur hjátrúarinnar! Ætli
það? Satt: að sönnu, að ekki hræðumst vér lengur lyngbakinn
né tilveru annarra uppskrökvaðra skrímsla djúpsins, en vér
engjumst sundur og saman af angistarótta við mannhákarla
og kafbáta. Vér tölum um trúarbragðafrelsi vort, en erum í
þrældómi vorrar eigin krepptu og hnýttu kreddutriiar, sem
er eins og kjallaraplantan, sem aldrei sá sólina, eða dalakút-
urinn með spesiunum, sem engum urðu að notuLn nema
draugunum. Og stundum ber svo við að það er aðeins kirkjan