Morgunn - 01.06.1979, Síða 75

RADDIR LESENDA
73
Þar sem segja má að ritgerð Martinusar sé meginefni þess-
arar útgáfu langar mig til að geta þess að hinn djúpvitxli
spekingur hefur gefið út mikinn fjölda bóka þar sem ein fjall-
ar einmitt um hina fullkomnu jarðarför (Bisættelse).
Martinus undirstrikar þar með augljósum siðrænum rökum
að líkbrennsla brjóti í bága við hin andlegu lögmál, og ætti
ekki að tíðkast meðal siðaðra manna. Hann segir að fimmta
boðorðið „þú skalt ekki deyða“ verði að halda gagnvart öllum
lifandi veiaxm og þá auðvitað einnig smávenxm þeim sem
líkaminn er samsettur af.
Þessar smáverur eigi að ljúka sínu eðlilega lífsskeiði á nátt-
úrlegan hátt en ekki að þola hræðilegan dauðdaga í eldslogxxm.
Mig langar til að gefa Martinusi orðið:
„MéSferS líks og skreyting.
Þegar dauðinn er fullkomlega staðfestur, skyldi likið strax
sett á kaldan stað. Kistan þarf að vera vel þétt svo engin
ólykt komist út né vökvi eða annað nái að valda óþægindum.
1 sambandi við skreytingu er þroskuðum manni nú þegar
ljóst að notkun afskorinna blóma er gagnstætt lögmálum nátt-
úrunnar og verða því ekki höfð um hönd af fólki með fín-
gerða samvisku.
Hins vegar getur maður þess i stað sett stórt hvítt klæði
yfir kistuna á meðan kveðjustundin fer fram. Sé klæðið fallega
skreytt með gullsaum og gullkögi'i er ekki hægt að hugsa sér
fallegri, hátíðlegri og betur við eigandi skrautbúnað.
Á þessum vettvangi myndi maður skreyta klæðið með að-
aleinkenninu úr Lífsins Bók sem einmitt merkir: Ódauðleika
verunnar, óbreytanleik heimsins og tilveru Guðs. Hreinni,
æðri og fingerðari hugsanir er ekki mögulegt að sveipa lík-
kistu i“.
Og frá þessari leiðsögn Martinusar á skreytingunni langar
mig að enda frásögn hans með öðrum kafla um líkbrennsluna:
„Greftrun eða jarðarför sem er til blessunar og í samrœmi
við kœrleikann og lögmál lífsins.