Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Qupperneq 14

um um það að fletta. Hann nam staðar
og leit hugsandi í kringum sig.
„Ég get ekki verið eini maðurinn, sem
geng þessa götu og vantar vindling,“
hugsaði hann. „Ég yrði ekkert hissa þótt
maður kæmist vel áfram með litla verzl-
un hér. Tóbak og sælgæti, þú skilur.“
Hann tók viðbragð.
„Þarna kom hugmyndin. Skrítið
hvernig hlutir geta gerzt, þegar maður
sízt væntir þess.“
Hann sneri við heim og fékk teið sitt.
„Þú ert óvenju þögull í kvöld, Albert,“
sagði konan hans.
„Ég er að hugsa,“ svaraði hann.
Hann íhugaði málið frá öllum hliðum
og daginn eftir gekk hann eftir götunni
og fann til allrar hamingju verzlun, sem
var til leigu, einmitt við hans hæfi. —
Tuttugu og fjórum klukkustundum síð-
ar hafði hann tekið hana á leigu, og þeg-
ar hann, mánuði síðar, yfirgaf St. Pét-
urskirkjuna við Neville Square fyrir
fullt og allt, gekk Albert Edward Fore-
man inn í viðskiptalífið, sem tóbaks- og
blaðasali., Konan hans sagði að þetta
væru hræðileg skipti, eftir að hafa
verið þjónn í St- Péturskirkjunni, en
hann svaraði því til að þau yrðu
að fylgjast með tímanum. Kirkjan
væri nú orðið ekki svipur hjá sjón, mið-
að við fyrri tíma, og héðan í frá ætlaði
hann að gjalda keisaranum það, sem
keisarans var.
Albert Edward vegnaði mjög vel, svo
vel að ári síðar fékk hann þá hugmynd
að leigja aðra verzlun og ráða mann til
að annast hana. Hann leitaði að annarri
langri götu, sem enga tóbaksverzlun
hafði og þegar hann fann hana og verzl-
un til leigu, tók hann hana og birgði af
vörum. Þessi varð arðbær líka.
Þá sá hann að fyrst að hann gat stjórnað
tveim verzlunum gæti hann alveg eins
stjórnað hálfri tylft og hann fór að
ganga um London. Og í hvert sinn, sem
hann fann langa tóbaksverzlunarlausa
götu og verzlunarhúsnæði til leigu, tók
hann það. Og á tíu árum hafði hann
eignazt hvorki meira né minna en tíu
verzlanir og græddi á tá og fingri. Á
hverjum mánudegi gekk hann á milli
þeirra, safnaði saman vikutekjunum og
lagði þær á banka.
Dag nokkurn þegar hann var að leggja
í bankann var honum tilkynnt að banka-
stjórinn vildi tala við hann. Honum var
vísað inn í skrifstofu og bankastjórinn
þrýsti hönd hans.
„Ég hefði gjarnan viljað tala við yð-
ur, hr. Foreman, um peninga þá, sem þér
hafið lagt inn hjá okkur. Vitið þér ná-
kvæmlega hve miklir þeir eru?“
„Ég fer mjög nærri um það, herra
minn. Það getur skakkað nokkrum
pundum.“
„Burtséð frá því, sem þér komið með
núna, eru það rúmlega 30.000 pund. Það
er mjög mikil innistæða og ég held að
þér gerðuð betur ef þér legðuð það í
arðvænlegri fyrirtæki.11
„Ég vil ekki hætta á neitt. Ég veit að
þeir eru öruggir í bankanum.“
„Þér þurfið engu að kvíða. Við mynd-
um festa fé yðar í fullkomlega örugg-
um verðbréfum, sem myndu gefa yður
hærri vexti en við getum greit.t“
Foreman varð órólegur á svipinn. „Ég
hef aldrei fengizt neitt við verðbréf og
yrði að fela yður að annast það allt sam-
an,“ sagði hann.
Bankastjórinn brosti. „Við munum
annast það allt. Hið eina, sem þér þurfið
14
ÚTVARPSTÍÐINDI