Lindin - 01.01.1929, Qupperneq 24

22
L I N D 1 N
Innan lúterskrar kirkju er of lítil rækt lögð við
þessa andlegu hjálparstarfsemi.
Oft bera menn sársauka og þjáningu í sálu sinni,
og komast út úr jafnvægi af huglömun yfir erfiðleik-
um lífsins, eða af sorg og söknuði, eða samvizkuþján-
ingum, eða af ótta við dauðann.
Þegar eitthvað verður að líkamlegri heilsu manna,
þá leita þeir læknis og biðja hann hjálpar. En það er
eins og menn hafi aldrei lært að leita hinnar evange-
lisku kirkju sem læknis, er gæti læknað, linað þján-
ingar og alt af veitt huggun, eða ró. En þetta getur
kirkjan a. m. k. mjög oft. Og þó ekki sé nema það, að
veita huggun, eða ró, þá er það alls ekki lítilsvert og
engin blekking í því fólgin. Það er að koma hugará-
standi, sem komist hefur úr jafnvægi í heilbrigt horf
aftur, eins og læknir kippir í lið aftur, ef limur hefur
gengið úr liði.
Kirkjan gæti áreiðanlega veitt mikilsverða andlega
hjálp, ef menn leituðu hennar meir með andleg vanda-
mál sín. Hún þarf að láta hvern mann finna það, að
hann á athvarf þar sem hún er. í ótta og sálarneyð,
mótlæti og dauða, hefur kirkjan mikla hjálp að bjóða.
Á öllum öldum hefur hún mjög gripið inn í sorg og
gleði kynslóðanna.
Efnishyggjan hefur gripið mjög um sig. En margir
hafa fundið það, að hún svalar ekki þorsta mannssál-
arinnar. Það er* kirkjan sem leiðir að lindum iifandi
vatns. Hún er lifandi kraftur í þjóðlífinu. Hún ætti
enn að geta verið eldstólpi, sem vísar mönnum og þjóð-
um lífsins veg. Kirkjan á að greiða veg öllum þeim
andlegu straumum, sem þjóðinni eru hollir að berist
út um landið. Og hún á að vera vakandi samvizka
þjóðarinnar, sem aðvari með raust sinni, hvenær sem
þjóðlífið leiðist afvega.
Kirkjan hefur auðvitað ávalt sína mannlegu ófull-
komleikahlið, af því að hún starfar með ófullkomnum