Lindin - 01.01.1929, Blaðsíða 87

L I N D I N
85
sem áður þótti gott í þessu falli, þykir óviðunandi nú,
svo smekkvísir eru söfnuðirnir þó orðnir. En þetta er
nú stórum að lagast með ári hverju, og' kröfurnar um
bættan kirkjusöng eru að verða háværari og háværari.
Þar sem enn er ábótavant í þessu tilliti, veit jeg fyrir
víst og af reynslu að prestunum og söfnuðum, ef þeir
taka höndum saman um að hrinda þessu í betra horf,
er í lófa lagið að gera það. Jeg vil nú tilfæra hjer dæmi
máli mínu til sönnunar. Jeg hefi nú dvalið hjer á út-
kjálkaprestakalli í 24 ár. Báðar kirkjur mínar voru
nýbygðar er jeg kom, en þeim hróflað svo óvandvirkn-
islega upp, að þær máttu heita að hruni komnar nú
fyrir tveim árum. En þá hófust söfnuðir mínir fúslega
handa og rjeðust í endurbæturnar: Nýr kór var reist-
ur við kirkjuna í Aðalvík og gert vandlega við hana
úti og inni, ofn settur í hana og orgel-harmonium, og
hið sama átti sjer stað um Hesteyrarkirkju: stór við-
gerð, ofn og orgel.
Þessi skjótu umskifti sem jeg nú hefi frá skýrt að
raunverulega hafi átt sjer stað, heimila oss fyllilega
að leggja fyrir oss þá spurningu: Mundi nú eigi verða
hin sama raunin á, ef annarstaðar væri sami áhugi á
því að kippa því í lag, sem enn er ábótavant í þessu
efni? Jeg hefi enga ástæðu til að ætla, að aðrir söfn-
uðir úti'um landið yrðu eftirbátar útkjálkasafnaðanna
minna í því, að vilja nokkuð á sig leggja í þessu skyni,
er þeir sæu, að hjer væri um áhugamál prófasts og
hlutaðeigandi presta að ræða. Jeg er í engum vafa um,
að með lægni og ákveðnum vilja má hrinda þessu í fult
lag á skömmum tíma, svo að prestar og söfnuðir megi
vel við una og kirkjurnar okkar eigi framar þurfi að
vera okkur til vanvirðu og útlendingum, er þær sjá,
hið órækasta vitni um menningarleysi. Og kunnugra
en svo, að hjer þurfi frá að skýra er það, að útlendir
vísindamenn, sem um landið ferðast og glögt auga
hafa fyrir öllu, hafa oft látið sjer um munn fara, að