Lindin - 01.01.1929, Qupperneq 89

L ÍNÐIN
87
söng og hörpuslátt Orfevs, er átti að hafa gagntekið
kletta, eikur, dýr og jafnvel dánarheimadrotningu. Hitt
nægir, sem fjöldi manna þekkir af eigin reynd, hve
söngur laðar hugann, hreinsar gleðina, helgar sorgina,
örvar áhugann, afnemur þreytuna, innrætir ástina,
Jyftir hugsjónunum, göfgar manndöminn, minnir á
guðdóminn — í fám orðum sagt: snertir við flestu
hinu góða og göfgandi, sem maðurinn á guðsmyndar-
legt í djúpi sálar sinnar, og leiðir til hreinasta unaðar,
sé rétt farið með þessi helgu áhrif. Það er einnig sann-
reynt, að dýr verða 'snortin af áhrifum söngs. — Söng-
urinn er mál tilfinninganna, og það hefir tekist að gera
þetta mál ótrúlega skýrt og nákvæmt með fjölbreytni
í samsetningu og samstillingu tónanna. — Til eru þó
þeir menn, sem söngur virðist hafa lítil eða engin á-
hrif á, og þá hefir hann vitanlega enga ánægju að
bjóða þeim. Mér finst eg kenni í brjósti um þá fyrir
það, hve mikils þeir fara þá á mis af gæðum lífsins.
Þá hæfileika mannsins, sem á einhvern hátt styðja
að þroska hans og höndlun lífsnauðsynja og sannra
lífsgæða, er reynt að leggja rækt við og fullkomna sem
mest. Þetta nefnum vér mentun. Hún er nauðsyn
mannlífsins. Söngur heyrir áreiðanlega til þessa. Það
er þá skylt að gefa honum gaum á vegi mentunarinnar.
Nú er það svo, að langflestir menn hafa hæfileika til
að syngja. Þær undantekningar, sem eiga sér stað í
því efni, má telja til vansköpunar eða sjúkleika í líf-
færum mannsins. En það er tilfinnanlegt, hve þessi
hæfileiki er oft illa ræktur, svo að lítið eða ekkert verð-
ur úr honum. — Það er vöðvahreyfing tilheyrandi
raddfærunum, sem vekur sönginn, og þessi hreyfing
þarf að æfast þegar í bernsku og svo þroskaárin öll.
Hér gildir sama lögmál sem um aðrar vöðvahreyfing-
ar líkamans. Tökum til dæmis: hvað mundi verða úr
afli þess handleggs, sem alla bernsku og æsku væri
geymdur í íatla? Það þarf að venja börnin, þegar á