Lindin - 01.01.1929, Qupperneq 91

L I N D I N
89
vildi eg minna á það, að söngfræði er sjálfsögð grein í
allri barna- og unglingamentun.
Nú er minst hefir verið á gildi söngsins og námstörf,
skal vikið að notkun hans.
Nafnið söngur er hér einkum haft um þá tóna, sem
mannsröddin myndar, og leiðir til hljóma, þegar fleiri
syngja saman. Sá söngur er langoftast í þjónustu orðs-
ins og eykur mjög gildi þess fyrir tilfinningunni. Vel
samin grein í óbundnu máli getur verið hugnæm; þó
eykst áhrifagildi hennar við skáldlega meðferð í Ijóð-
um, en þá nýtur Ijóðið sín best, þegar það er fagurlega
sungið með viðeigandi tónum. — Vér getum sungið
sérhvert það efni, sem hugur kemur orðum að, þótt
einkum sé söngur nú tengdur rími. Vér syngjum um
föðurlandið, náttúruna, mannlífið, viðburði mannlegra
tilfinninga, gleði, sorg, um lífið í hinum marg-
breytilegu myndum um dauðann í hinni helgu ró og
hvíld, um vöknun til nýs lífs. Þessu öllu, og fleiru, get-
um vér látið söngrödd vora þjóna og skreyta það tón-
um. Það ætti meira að grípa inn í daglegt líf mariná.
Heimilin ættu að iðka söng miklu meira en nú er, eink-
um þar sem eru börn og unglingar. Eg minnist enn
þeirra yndislegu stunda, þegar faðir minn söng og
kvað með okkur börnum sínum í rökkrum á vetrar-
kvöldum, eða þegar á sumarkvöldum, að lokinni vinnu,
þvotti og kvöldverði, var farið aftur út í blíðviðri,
sungin nokkur lög, svo farið inn að hátta. Þetta æfði
ekki lítið söngröddina. Eg þekti líka heimili svo söng-
gefið, að rétt allir þeir,' sem þar áttu heima, urðu söng-
menn. Og síst var það heimili á eftir öðrum 1 vinnu-
brögðum og hverskonar framkvæmdum. Það sannast
víðast, sem skáldið kveður, að:
»Hin ljúfa sönglist leiðir
á lífið fagran blæ;
hún sorg og ólund eyðir
og elur himin-fræ«.
(Stgr. Tli.)