Lindin - 01.01.1929, Qupperneq 98

96
L I N D I N
griðastaður, sem fyrst er leitað til þegar sorgir og örð-
ugleikar kreppa að.
Áður fyrri, á tímum stríðs og styrjalda, var þó kirkj-
an í meðvitund alþjóðar friðhelgur, guði vígður stað-
ur. Þangað var leitað athvarfs í sorg og söknuði, —
þangað var flúið frá óvinum og dauða, því fáir vildu
verða til þess, að rjúfa hin helgu kirkjugrið.
Hversu æskilegt væri það ekki, að vjer enn fyndum
hið sama öryggi í húsi drottins, að kirkjan væri enn í
meðvitund vorri hið örugga bjarg, hið guðlega vígi,
þar sem vjer gætum varpað af oss öllu því fargi, sem
oftlega hvílir á huga vorum, og lyft oss á vængjum
bænarinnar upp til drottins. í kirkjunni á hið særða
og þjáða hjarta að finna svölun og frið við fótskör
drottins, þangað ættu spor vor að liggja, þegar hjart-
að þráir sjerstaklega að leita Guðs og finna styrk hjá
honum.
Og hvergi getur oss verið ljettara að eignast frið-
sæla, blessunarríka bænarstund, en á þeim stað, sem
bænarhugur og tilbeiðsla undanfarinna kynslóða hefir
helgað.
— Hefir nú ekki litli fuglinn sýnt oss fyrirmynd að
fara eftir?
Er ekki hreiðrið hans í kirkjunni vottur um meiri
trú á frið og helgi hennar, en vjer mennirnir oft og
tíðum eigum? Hjer vildi hann geyma það kærasta, sem
hann átti. Hjer bygði hann hreiðrið sitt sólarmegin
við gluggann, þar sem ljósið var fegurst og mest.
— Þegar jeg fór að leita að því, gerði jeg mjer helst
í hugarlund, að litli fuglinn hefði valið sjer fylgsni
einhverstaðar þar sem skugga bar á. — Er ekki þetta
sorgleg mynd af leit vor mannanna oft og tíðum, leit
vorri að andlegum verðmætum, — því besta og þroska-
vænlegasta, — í fari annara manna. Vjer búumst oft-
ast við því, þegar eitthvað skal finna, að vjer þurfum
sjerstaklega að rannsaka skuggana, leita í fjarlægustu