Lindin - 01.01.1929, Síða 104

102
L 1 N D 1 N
reynsluna á hinum ýmsu stigum æfivegsins. Hjer þarf
því hverjum manni að koma leiðsögn, sem fylgir lífi
hans — framhald skólans, andlegur leiðtogi. Skólinn
ber andlega tign. Skólinn leysir úr þeim spurningum,
sem fram eru settar innan veggja hans. En nemandinn
skilst brátt við hann, fer út í lífið — langt burt. Jafn-
framt er hann orðinn þegn andlegs lífs. Konungstign
þess verður andlega stjettin að bera. Presturinn þa/rf
að vera andlegur leiðtogi allra þeirra, sem í helgri lífs-
sókn vilja leita sannleikans og hasla sjer völl á rjettu
starfssvæði í lífinu, þár sem þeir geti öðlast allan þann
þroska, alla þá lífsfegurð, sem auðið er. Hjer ber
prestinum að vaka, sem föðurlegur leiðtogi og ástúð-
legur bróðir hvers manns, yfir sál hans og allri mótun
lífs hans og lundar, sem verðanda góðs og dygðugs
manns. Þjóðfjelagið ætti að krefjast þessarar sálgæslu
mjög skýrt af oss og haga undirbúningsmentuninni
eftir því. Hjer ber að játa að prestsstarfið standi mjög
til bóta, enda þótt margir prestar ræki þennan lið sál-
gæslustarfsins af fullri alúð. Mörgum prestinum hefir
veitst sú ánægja, að sóknarbörnin hafa sótt heim til
hans margvíslegar leiðbeiningar og ráðleggingar.
Af framanrituðu sjest, hve mikill misskilningur það
er, sem víða hefir brytt á, að skólar og kennarar gjöri
prestana óþarfa. Þvert á móti. Þeir auka mjög nauðsýn
andlegrar leiðsögu. Þar sem sáning akursins er van-
rækt, þarf engan að ráða til þess að vökva og hlú. Sú
ódæma sáning, sem góðir skólar, auk prjedikunar-
starfsins, afreka á andlegt líf manna, krefur mikillár
ástundunar við framhaldandi aðhlynningu hennar í
þjóðlífinu. Þessa aðhlynningu — hlúningu og vökvun
— verður andlega stjettin að veita. Hún ein getur það,
vegna þess að skólinn næí' ekki nema svo stutt fram á
það tímabil hinnar andlegu ræktunar — nær ekki nema
svo stutt fram yfir tímabil sáningai'innar.
Þetta rýrir ekkert gildi skólans, sýnir aðeins að skóli