Stundin - 01.09.1940, Blaðsíða 19

S T U N D I N
iö
En áður en um langt leið spilltist svö með þeim kaupsýslu-
mönnunum, að heita mátti fullur fjandsltapur á milli þeirra.
Það voru nú liðin mörg ár siðan þeir höfðu talazt við. Og
þegar þeir gengu hvor fram hjá öðrum á einu götunni í þorp-
inu sátu beinharðir hattarnir óbifanlega kyrrir á þeirra virðu-
legu kollum. Og þótt þeir væru báðir hversdagsgæfir var hægt
að hleypa þeim hvorum um sig i hinn mesta geðofsa með því
að tala um hinn. Þá létu þeir út úr sér hvor um annan orð,
sem ekki væri vansalaust að hafa eftir hér.
„Það er ósköp að vita það, hvað blessaðir mennirnir geta
borið ókristilegan hug hvor til annars”, sagði líka Daði gamli
í Barði um þá. En það var ekki laust við að smávegis glotti
brygði fyrir í öðru munnvikinu á honum, þegar hann sagði
þetta. Og þeir, sem kunnugastir voru málefnum þorpsins full-
yrtu jafnvel að Daði væri ekki alveg saklaus um það, hversu
samkomulagi kaupmannanna var nú komið. En sjálfur mátti
hann ekki heyra slíkt og kallaði það versta þvætting. ,,Eg hef
aldrei heyrt aðra eins bölvaða vitleysu”, sagði hann og spýtti
fyrirlitlega. ,,Að ég hafi átt að spilla samkomulagi tveggja
beztu borgaranna í plássinu! Eg, sem hef verið sáttanefndar-
maður í tuttugu ár!”
En — svona okkar á milli sagt, — þá var þetta ekki eins
mikil lygi og Daði vildi vera láta. Meðan kaupmennirnir héldu
saman þótti Daða að ýmsu leyti óhagkvæmt að skipta við þá.
Þeir komu sér saman um að halda sama verði í báðum búð-
unum, þeir hækkuðu sömu vöruna sama daginn. Einkum þótti
hátt verð á svokölluðum munaðarvörum, t .d. kaffi, og það
kom nú bæði við hjartað og pyngjuna hjá Daða i Barði og
hyski hans .En fjölskylda hans var um það leyti farin allmjög
að stækka og kaupmönnunum var auðvitað ekki sama um
hvar svo góður viðskiptavinur verzlaði. En Daði og fólk hans
verzlaði lengi nokkurn veginn jafnt við báða kaupmennina.
En svo fór Árni kaupmaður að taka eftir því, að Daði og
fólk hans fór að draga úr viðskiptum sínum við verzlun hans.
Þetta ágerðist stöðugt og loks fór Árna kaupmanni að verða
svo órótt út af þessu að hann kallaði Daða inn á skrifstofu
sína einn góðan veðurdag, þegar Daði gekk fram hjá. Kaup-
maður vísaði Daða til sætis og dró fram gilda vindla með
rauðu belti um magann og bauð honum. Þessir vindlar voru
eingöngu ætlaðir beztu viðskiptamönnum, skuldlausum og svo
tignum gestum. Daði valdi þann vindilinn úr stokknum, sem
honum sýndist gildastur, hann tók út úr sér tóbakstöluna og
lagði hana kyrfilega á græna þerripappírinn á skrifborðinu og
byrjaði svo að kynda í vindlinum, sem kaupmaður hafði kveikt
í. Samtalið gekk heldur tregt, þar til kaupmaður kom að að-
aláhugamáli sínu.
„Daði minn, heyrðu Daði minn, hvernig stendur á því, að
þér og yðar góða fólk er hætt að verzla við mig, minn kall?”
„Og ekki segi ég það nú, að við séum hætt að verzla við
yður, kaupmaður góður”, svaraði Daði.
„Já, en það segi ég, það segi ég”, sagði kaupmaður óðamála.
„Mér sýnist þið alltaf fara til Bjarna kaupmanns, aldrei til
min. Þvi gerið þið það, minn kall? Mín verzlun er fullt svo
„stabíl” og „elegant” og Bjarna verzlun, ekki satt minn kall?”
„Jú, jú, jú, mikil lifandis ósköp kaupmaður góðui'. En það
Hér sést ungfrú Elísabet Tell
vera að gæla við tóbaksplöntur
í húsagarði sínum í Boston.
Kannske er hún að æfa sig í
broslistinni fyrir hina árlegu
„Tóbakshátíð”, sem haldin er í
Boston á hverju hausti. Hún
var „tóbaksdrottning” í fyrra.
Styrkur konunnar er ná-
kvæmlega hinn frábæri hæfi-
leiki hennar til þess að njóta
lífsins.
Boris Sokoloff.