Stundin - 01.09.1940, Blaðsíða 20

Þessar tvær umkomulausu
blómarósir voru nýlega hand-
teknar af lögreglunni í New
York og sektaðar fyrir að hafa
sýnt og legið hneykslanlega fá-
klæddar i sólbaði í einum
skemmtigarði borgarinnar. Þær
voru sektaðar um sinn dalinn
hvor. en kusu að sitja gjaldið
af sér, og voru „inni” eina nótt.
Of margir álíta, að hinn eini
tilgangur lífsins sé að ná ost-
inum úr músagildrunni án þess
að lenda í henni sjálfir.
Sá sem yfirvegar allt ákveð-
ur aldrei neitt.
Kínverskt spakmli.
Það er raunverulega aðeins
einn sorgarleikur til í lífinu, og
það er að gefast upp við að
reyna. Það er sá eini sorgar-
leikur, sem kelur sál manns-
ins.
M. W’Alroy.
er nú samt ekki laust við að maður fái betri kjör hjá Bjarna
kaupmanni svona með. ...”
„Betri kjör, betri kjör”, tók nú Árni kaupmaður fram í ákaf-
ur. „1 hverju býður hann betri kjör, sá refur?”
„Ja, betri kjör, ég veit nú ekki ,hvort varlegt er að orða
það þannig”, sagði Daði, „en lakari kjör eru það ekki. Það
er nú t. d. ólíkt með kaffið. ...”
„Með kaffið!” nú var Árni kaupmaður orðinn hinn æfasti.
„Selur hann það undir samkomulagsverði, það svín?! Og við
jem töluðum um það síðast á föstudaginn var! Þetta skal hann
fá borgað, sá bragðarefur! Komdu bara aftur til mín, minn
kall. Eg skal selja þér kaffipundið 5 aurum ódýrara en Bjarni
kaupmaður, það svín!”
Þannig hófst hin skefjalausa samkeppni milli kaupmann-
anna og hún hélzt ennþá. Hin sívaxandi fjölskylda Daða í
Barði verzlaði alltaf meira við þann kaupmanninn, sem ódýr-
ara seldi kaffipundið í það og það skiptið. Fjandskapur milli
kaupmannanna óx og elnaði jafnt og þétt, en Daði var beggja
vinur, sat á launmálum við báða og kom jafnan út af skrif-
stofum þeirra með digran vindil með rauðu magabelti í munn-
inum, en með rullutugguna milli fingranna.
Börn kaupmannanna virtust ætla að taka upp og halda
þykkjunni, sem var á milli feðra þeirra. Elztu börnin, Aðal-
heiður, dóttir Bjarna kaupmanns, og Birgir, sonur Árna kaup-
manns, voru hin mannvænlegustu. Meðan þau voru í bernsku
léku þau sér saman eins og börnum er títt og fór hið bezta á
með þeim. En þegar kom fram um fermingaraldurinn fór að
spillast samkomulagið. Bæði fór þá úlfúðin milli feðranna að
hafa meiri áhrif á þau, og svo slettist alla vega upp á vin-
skapinn. Einu sinni þegar Aðalheiður var stödd inni í Barði
frétti hún, að Birgir hefði sagt um hana, að hún væri bæði
„pjöttuð” og montin, og nokkru síðan frétti Birgir á sama
stað, að Aðalheiður hefði sagt um hann, að hann væri bæði
heimskur og illa vaninn. Þetta endaði auðvitað með langvar-
andi móðgunum. Þegar þau stálpuðust meira voru þau sjaldan
samvistum, þau voru á skólum og í siglingum til skiptis. Eitt
sumarið, þegar þau voru samtímis heima, skaut Daði í Barði
því að Bjarna kaupmanni, að sér þætti ekki ólíklegt, að Birgir
sonur Árna kaupmanns, mundi ætla sér Aðalheiði dóttur hans
fyrir eiginkonu. Við þá ágizkun varð Bjarni kaupmaður æva-
reiður. Nei, aldrei skyldi það koma fyrir, sagði hann, að slík
landeyða og flysjungur, sem þar að auki var sonur þjófs og
illmennis, skyldi eignast dóttur sína, sem komin væri af heið-
arlegu fólki í alla ættliðu. — Og daginn eftir var ungfrú Að-
alheiður send með Esjunni suður. Og þegar hér var komið
sögu mátti þetta unga fólk heita ókunnugt orðið hvort öðru
og bar þar að auki kala í brjósti hvort til annars, að því er
bezt varð séð.
* *X' *
Þetta sumar, sem sagan gerist á, það sem eftir er, hafði
verið mjög gott. Mesta veltiár til sjós og lands. Töðuna af
túnblettum sínum höfðu menn hirt af ljánum og ungu menn-
irnir höfðu haft vel upp úr sér á sjónum. Það var því engin
furða, þótt unga fólkið í þorpinu langaði til að lyfta sér upp.
Um eina helgina, að áliðnu sumri, var ákveðið að fara