Stundin - 01.10.1940, Síða 9

STUNDIN
9
Helgi Valiýsson:
Kofadraumar
PG hrekk upp í rökkr-
inu. Eg hafði opnað
fyrir útvarpinð, áður en ég
hallaði mér út af á dívan-
inn. Eg var þreyttur. Eg
hafði setið við skriftir fram
undir morgun. Og eg gat
aldrei sofið á daginn. En nú
hafði ég víst blundað ofur-
lítið augnablik.
“Hallað mér út af í rökkr
inu”. — Einkennilega ang-
urblíð endurminning frá
bernskuárunum stingur
upp höfðinu úr neðstu und-
irdjúpum vitundar minnar.
Kinkar kollinum vinalega
framan í mig og brosir við-
kvæmt og hlýlega:
Mannstu? — Mannstu?
Já, víst man ég. — Eg man
svo margt. — Já og jæja. —
Þá var maður barn, á þeim
árum. Sorgin grunn, og gleö
in stutt og tíð. Lífið var svo
ört á þeim árum.
Kofinn minn er fullur af
friði. Hljóðum og þýðum
friði,sem haustkvöldið vefst
mjúklega utan um. Og nú
seytlar Ríkisútvarpið inn í
þessa blæmjúku kyrrö meö
unaðslegu hvísli yndislegra
hljóma og gerir myrkrið
ljúft og lifandi. — Já, ég
man svo margt. — Allt of
margt. — Eg loka fyrir út-
varpið að laginu loknu
Carol teldiui úr umferð á Spáni
Carol Rúmeníukonungur, sem var neyddur til að láta af
konungdómi, þegar Rúmenía gekk Þjóðverjum á hönd, fer út
úr bíl sínum í Madrid á Spáni, en þar hafði hann leitað hæl-
is ásamt vinkonu sinni, hinni frægu og rauðhærðu frú Lup-
escu. Hann ætlaði sér til Banríkjanna, en vinir Hitlers í
spönsku stjóminni hafa ekki hleypt honum úr landi.
Næsta lag vil ég ekki heyra.
En ég get ekki lokaö fyrir
endurminningarnar. Þær
eru ásæknar og koma óboðn
ar. Sumar með gleði. En
flestar með sorg.
Hvers vegna þurftu þær
endilega að koma í kvöld?