Stundin - 01.10.1940, Side 25

STUNDIN
25
mikill hópur af strákum safnast saman umhverfis hann.
En löSrandi af svita kom hann skælbrosandi um borð
meö pakka undir hendinni og skipaði strax að létta
akkerum þrátt fyrir öll heimsins óveöur.
Þegar skipiö var komið á ferð, fékk ég að sjá inni-
hald pakkans. Mjög varlega tók hann pappírinn utan
af, og í ljós kom — rottugildra, og í henni var stór og
sprelllifandi rotta. Jafnskjótt skildi ég allan hugsana-
gang hans, ef ein rotta væri bara um borð, mundi
skipið ekki farast, og þess vegna haföi hann farið hing-
að til þess að sækja hana. Hann hafði svo þeytzt frá
einu húsinu til annars í þorpinu til þess að leita að
að rottu, og smám saman hafði hópur stráka safnast
kringum hann til þess að skoða hann og gera grín að
honum. Eg mundi líka, að ég hafði heyrt hróp og köll
úr landi, — ætlar þú að éta hana, gamli minn? —
Rottuskipstj óri, rottuskipstj óri.
En dauðadæmt skip er nú einu sinni dauðadæmt,
og enginn mannlegur máttur getur breytt gangi örlag-
anna. Skipstjórinn hafði ekki fyrr opnað gildruna til
þess að rottan gæti komið sér vel fyrir milli þilja, en
hún þaut úr gildrunni eins og kólfi væri skotið, dans-
aði stundarkorn á votu þilfarinu eins og til þess að átta
sig, en hentist svo í heljarmiklu stökki út yfir borð-
stokkinn, og hvarf í hafið. Skipstjórinn þaut á eftir út
að borðstokknum og æpti eins og hann hefði misst dýr-
indis kostagrip. Eitt augnablik stóöum við báðir ,og
horfðum á eftir rottuskarninu, hún hefur víst veriö
vön að ferðast í vatni, því að einmitt þegar við álitum
aö hún hefði beðið bana í sjónum, sáum viðhenni skjóta
upp í fjörunni og snúa sér í áttina til okkar eins og
til þess að veifa okkur að skilnaði. Svo hvarf hún.
— Hvað nú? spurði ég.
— HvaÖ nú, hvað nú? Hvað meinar þú? hvæsti hann
geðvonzkulega.
— Ætlar þú að snúa við og liggja í höfn þar ,til ó-
veðrið er um garð gegngið? spurði ég.
Hann hló hæðnislega. — Ha, sagði hann og skellihló
eins og hann skemmti sér pryðilega, ha, heldur þú að
ég sé hjátrúarfullur?
Þá nótt fórst skipiö.
Við vorum mátulega komnir út úr firöinum og vor-
um í þann veginn aö beygja til noröurs, þegar veður-
ofsinn náði algleymingi. Fyrsta aldan kom aftan að
okkur og sópaði öllu ofanþilja út fyrir, síðan skullu
þi'jár gríðarmiklar öldur á okkur stjórnborðsmegin, og
Brezki þingm. J. R. Robinson, er
heíur ferðazt um Ameriku til að
útv. brezkum bömum dvalarstað.
Sir Neville Henderson hóf
sinn pólitíska lífsferil með því
að gerast ritari hjá brezku
sendisveitinni í Pétursborg ár-
ið 1912.
Á þeim árum voru menn í
Rússlandi mjög varir um sig
vegna njósnarstarfsemi, og
hafði Henderson eitt sinn vak-
að í 3 nætur, í von um að hand-
sama njósnara, er var grunað-
ur um að hafa í hyggju að ná
leyniskjölum úr fórum brezku
sendisveitarinnar í Pétursborg.
Á fjórðu nóttu varð Henderson
þess var, að einhver læddist
inn á skrifstofuna, og laukst
harðlæst hurðin hljóðlega upp
eins og hún hefði staðið opin.
Neville Henderson rauk á
manninn og tók hann heljartök
um, en mikil urðu vonbrigði
hans, þegar hann sá, að hann
hafði gripið steinbítstaki sjálf-
an húsbónda sinn, sendiherr-
ann, er ekki hafði orðið svefn-
samt og því gengið inn á
skrifstofuna til að fá sér eitt-
' hvað að lesa.