Stundin - 01.10.1940, Qupperneq 42

42
STUNDIN
Páfagaukurinn.
Framhald af bls. 8.
“Hann getur ekki sagt ósatt”, sagði maðurinn, “og
nú skaltu ná í hattinn þinn, og svo skulum við líta
í leikhúsið rétt sem snöggvast”.
Þetta reyndust spámannleg orð, því að hann missti
alla stjórn á sér, þegar sesssunautur konu hans bauð
henni leikhússkíkirinn sinn að láni, svo að þau hjónin
voru beðin um að fara sem fljótast út úr húsinu.
“Það er víst bezt fyrir þig að bera mig með þér í
poka”, sagöi frú Gannett mæðulega við mann sinn,
sem stikaði stórum heimleiðis. “Hvað geröi maöurinn
eíginlega af sér?”
“Þú hefur verið að koma honum til”, sagði Gannett
fokvondur, — “gefið honum auga eða eitthvað þess
háttar. Það mundi enginn heiðarlegur maður bjóða blá-
ókunnugri konu leikhúskíkirinn sinn, nema hún hafi
gefið honum undir fótinn”.
Frú Gannett hristi höfuðið og það svo rösklega, að
maöur, sem var að ganga fram hjá henni, snéri sér
við og glápti á hana. Gannett greikkaði sporið. þreif
í handlegginn á konu sinni og leiddi hana heim. Hann
var svo gramur og afbrýðissamur, að hann gat engu
orði upp komið.
Morguninn eftir var honum runnin reiðin, en tor-
tryggnin var engu minni en kvöldið áður. Eftir morg-
unverð fór hann niður að Curlew, sem átti að láta úr
höfn eftir hádegið, en sagði konu sinni nákvæmlega
fyrir um það, hvaða leið hún ætti að fara niður að
skipinu svo að sem fæstir yrðu heillaðir af töfrafegurð
hennar. -
Frú Gannett fór að þurrka rykið af húsgögnunum í
stofunni, en þegar hún kom að búrinu, lagði hún frá
sér sópinn og horfði forvitnislega á töfrafuglinn. Henni
fannst páfagaukurinn horfa illgirnislega á sig og depla
augunum.
Hún var enn að horfa á fuglinn, þegar barið var að
dyrum, og fjörleg, íágvaxin kona snaraðist inn í her-
bergið og heilsaði henni hjartanlega.
“Eg leit inn til þín, góða mín”, sagði hún hvatlega,
“af því að veðrið er svo dæmalaust gott og mér datt í
hug að skreppa út dálitla stund. Það er bezt að ég
komi með þér niður að höfn, þegar skipið fer, ef þú
hefur ekkert á móti því”.
Frú Gannett var fegin að fá samfylgdina. Hún hugs-
„Fornmínja-
hjónaband"
Frægasta hjónaband í
sögu fornminjafræðinnar á
sér einkennilega sögu. Dr.
Heinrich Schliemann, sá er
fann rústir hinnar fornu
Trójuborgar og dýrmætar
fornminjar í Mykenu, kom
til Aþenu í konuleit löngu
eftir aö hann var oröinn
heimsfrægur og vellauðug-
ur maður. Hann heimsótti
forstöðukonuna fyrir fræg-
um kvennaskóla þar í borg
og tilkynnti henni hátíðlega
að hann skyldi giftast þeirri
af nemendum hennar, sem
yröi fyrst til að læra utan
bókar Odysseifs kviöu. Þeg-
ar stúlkurnar heyrðu þetta,
ruku þær til að lesa Hómer
gamla, og það er víst alveg
áreiðanlegt, . að Odysseifs
kviða hefur aldrei verið les-
in af slíku kappi, hvorki
fyrr né seinna. Að nokkrum
dögum liðnum lýsti ein
stúlkan því yfir, að nú
kynni hún Odysseifs kviðu
utan bókar, spjaldanna á
milli. Hún var látin ganga
undir próf og þuldi alla
kviðuna án þess að fipast
eða veröa mismæli. Dr.
Schliemann var himinlif-
andi og giftist stúlkunni
samstundis.
Hjónabandið varð ástúð-
legt, en þó var einn ljóður
á. Konunni hætti sem sé til
þess að þylja Odysseifs
kviöu upp úr svefninum.