Stundin - 01.10.1940, Qupperneq 43

STUNDIN
48
Margt erskrítið
í Ameríku
Benjamín sáluga Frank-
lín blöskraSi trúgirni
enskra blaSamanna á allar
þær furSulegu sögur, sem
enskir ferSalangar kunnu
aS segja frá Ameríku. Hann
skrifaSi LundúnablaSinu
Time og sagSi frá amerísk-
um kindum, sem hefSu svo
ullarmikla rófu, aS bænd-
urnir urSu aS láta þær
draga hana á eftir sér á tví-
hjóla kerru. Hann sagSi
einnig frá þorskveiSum í
Amerísku vötnunum, en
þangaS höfSu þorskarnir
flúiS undan hvölum. ”Eg
vil ekki láta hjá líöa, herra
ritstjóri”, hélt hann áfram,
“aó skýra ySur frá því, aS
stórfenglegri sjón hefur
mannlegt auga ekki séS, en
hvali, sem stökkva Niagara-
fossinn, titrandi af vígahug
og í æstum eltingaleik við
þorskinn, sem flýr upp í
vötnin miklu”.
Fleirkvæni er eins og sex
tebollum væri raöaS kring-
um tekönnu, en sú tilhögun
er bæSi eSlileg og æskileg.
AndstæSunni má líkja viS
tebolla, sem sex tekönnum
er raSaö um, en slíkt fyrir-
komulag er afkáralegt og
óhentugt. — Linklater.
aSi meS sér, að vélstjóranum yrði hughægra, ef kven-
maSur væri í för meS henii..
“Allra snotrasti fugl”. sagSi frú Cluffins og ætlaSi aS
pota í hann meS skóhlífinni.
“Nei. vertu ekki aS þessu”. sagSi vinkona hennar 1
skyndi.
“Hvers vegna ekki?” spurSi hin.
“Ljótt orSbragS”. sagSi frú Gannett hátíSlega.
“Jæja, eitthvaS verS ég samt aS gera”, sagSi frú Cluf-
fins og iSaSi í skinninu af hrekkjalöngun.
Hún kom meS sólhlífina aS búrinu og brá henni
skyndilega upp. Sólhlífin var eldrauS aS lit, og páfa-
gauknum varS svo bilt viS, aS hann var næstum dott-
inn af prikinu.
“Honum er alveg sama um þetta”, sagSi frú Gannett.
Páfagaukurinn hörfaSi undan út í þaS horniS, sem
fjærst var frá sólhlífinni, og muldraSi eitthvaS veiklu-
lega. Þegar hann sá, aS engin skelfing fylgdi þessari
hræSilegu sjón, endurtók hann athugasemd sína öllu
hærra, og loks, þegar hann var orSinn sannfærSur um,
aS sólhlífin væri alveg meinlaus, hoppaSi hann aftur
upp á prikiS og bölvaSi hryllilega.
“Eg skyldi snúa þennan fugl úr hálsliSnum. ef ég
ætti hann”, sagSi frú Cluffins, næstum eins rauS í fram-
an og sólhlífin.
“Nei. þaS mundirSu aldrei gera”. sagSi frú Gannett
hátíSlega. Hún breiddi dúk yfir búriS til aS þagga nið'-
ur í páfagauknum, og skýrSi svo frú Cluffins frá töfra-
mætti hans.
“HvaS er aS heyra þetta! ” sagSi frú Cluffins og tókst
á loft af undrun og áfergju. “SagSi maöurinn þinn
þetta?”
Frú Gannett kinkað'i kolli.
“Hann er svo ægilega afbrýSissamur”, sagSi hún og
brosti út í annaS munnvikiS.
“Hann ætti aS vera maSurinn minn”, sagSi frú Cluf-
fins hörkulega. “Mér þætti gaman aS heyra Cluffins
segja mér svona sögur. Eg vildi bara óska, aS einhver
gæti fengiS hann til þess”.
“Þetta sýnir, aS honum þykir vænt um mig”, sagSi
frú Gannett niSurlút.
Frú Cluffins stökk upp af stólnum, sem hún sat á,
svipti dúknum af búrinu og reyndi árangurslaust aS
troSa sólhlífinni inn milli rimanna.
“Og þú trúir þessari regindellu!” sagSi hún fyrirlit-
lega. “Dæmalaus aumingi ertu!”