Árdís - 01.01.1947, Blaðsíða 24

dvelja um stund á heimili hennar. Hún kveið svo mikið fyrir komu hans.
Öll þessi þjáninga ár, hafði hún verið þar ein, með systur sinni, hjálp-
arlaus. Nú gerði hún sér grein fyrir hve sárt hún saknaði bamanna,
bamanna sem hún hafði kennt og leikið sér með.
“Áður en þetta kom fyrir,” sagði hún, “voru þau alltaf í kringum
mig og þeim þótti væntum mig. En nú! Mundu þau kæra sig um að vera
nálægt gamallri, blindri konu?” Hvað hafði hún til að bjóða þeim?
“Skyldu þau verða hrædd við mig? Þá fór eg að hugsa um, hvort eg gæti
ennþá sagt sögur, hvort eg myndi æfintýrin og álfa sögurnar, sem eg
kunni áður en eg missti sjónina.”
Hjarta Daisy Smith sló ört, þegar hún gerði hina fyrstu tilraun til
að segja sögur aftur. Hún sat út á svölunum hjá litla frænda sinum og
öðmm dreng úr nágrenninu. Hún byrjaði á, að segja þeim söguna um
fiskinn í sjónum, sem varð að konungssyni. Hún byrjaði alveg eins og
hún hafði svo oft gjört áður. Með breyttri rödd sagði hún.
“Fiskur sjávarins! Kom og hlusta á orð mín!”
Svo varð þögn. Áður hafði hún séð svipbreytingu þeirra er hlustuðu,
eftirvæntingu þeirra eftir meira.
“En nú,” sagði hún, “Nú verð eg að láta mér nægja, að rifja upp í
huganum, hvernig þau líta út.”
Allt var hljótt, þegar hún lauk við söguna. Hún beið um stund.
Enn var sama kyrrðin. Svo sagði hún með hikandi rödd:
“Hvernig þótti ykkur sagan”?
Hún hafði gert sér grein fyrir því, áður en hún lauk við setninguna,
að hún var ein. Drengirnir voru báðir farnir.
En að lítilli stundu liðinni komu þeir báðir aftur með tvo vini sína,
til að hlusta á aðra sögu. Næsta dag komu sex drengir. Næstu tvær vikur
jókst hópurinn daglega. Nágrannarnir sendu umkvartanir. Þeir sögðu
að þessi krakka hópur væri of hávaðasamur og það yrði að láta þessa
konu hætta að segja sögur.
Daisy Smith varð hrædd, þegar hún fékk boð frá borgarstjómanum
um, að koma á fund hans. Hún vissi ekki hverju hún átti að búast við.
Það hafði gert henni mikið gott, að segja börnunum þessar sögur. Hún
fann mikla sælu í að gjöra það. Nú vissi hún, að hún gat fundið áhrif
sögunnar á áheyrendur sina, jafnvel þó hún sæi þá ekki. Hún fann hverj-
ar tilfinningar þeirra voru. Þetta hafði verið vndislegt. Henni fannst
það sem kraftaverk. En nú var því lokið. Kraftaverkið var farið.
22