Árdís - 01.01.1947, Blaðsíða 23

Árdís - 01.01.1947, Blaðsíða 23
hlaupa hvert í kapp við annað. Allt i einu er hljótt. Bömin eru sezt á grænan grasflötinn undir eikar trjánum, til að hlusta á sögur, sem blinda konan segir bömum í Oak Park á degi hverjum. Þessi kona er 66 ára, andlit hennar sýnir þessa blíðu og frið, sem skín á ásjónu þeirra blindu í svo mörgum tilfellum. Hún styðst við stafinn sinn. Hún snýr sér á móti sól. 1 huga sínum á hún endurminn- ingar um það, hvernig börnin hlusta á sögur, hugfangin og hrifin. Meðan hún talar, er allt hljótt. Þegar sögunni er lokið, klappa börnin saman lófunum. Það gjöra þau til að láta hana vita, að þau eru öll þar við- stödd. Einnig til að þakka söguna. Eða, ef til vill er önnur ástæða fyrir þessu dynjandi lófa klappi. Skilningur barna er oft undra næmur. Þau gera sér ef til vill grein fyrir því, að Miss Smith þurfi hughreystingar með. Þau vita, að “óska klukkan” er ekki auð-fundin, en þó er hún, sem söguna segir, að reyna að finna hana. Það var árið 1927, að hún ók að skrifstofu læknisins. í nrörg ár hafði hún séð með öðru auganu aðeins. Sjónin var skír á hægra auganu. Það var henni að sönnu nóg, en hún reyndi að sýna alla varúð, til að vernda þetta eina auga. “Ekkert alvarlegt,” sagði hún við læknirinn. “Eg held eg hafi of- þreytt það í gær, eg ók á móti sól og hafði ekki dökku gleraugun min.” Hann var aldraður maður, læknirinn hennar. Sjónin var farin að deprast. Hann skoðaði augað. “Já,” sagði hann, “Þú getur ekki verið of varkár.” Fram að þessari stundu hafði hún lifað tilbreytingar litlu, rólegu lífi, við góða heilsan, fyrir utan það, að af slysi missti hún vinstra augað þegar hún var barn. 1 17 ár hafði hún verið barnakennari og nú, rétt nýlega, hafði henni verið veitt ágæt staða við að hafa aðaleftirlit á leikvöllum bæjarins. Aldraði læknirinn rétti hendina eftir meðalaglasi. Höndin skalf þegar hann fyllti litlu augna sprautuna. Hann hallaði höfði hennar afturábak og droparnir féllu í auga hennar. Henni fannst augað fvllast af brennandi glóð. Það síðasta sem hún sá, var hið angistarfulla andlit læknisins. Sökum sjóndepru hans, hafði hann tekið meðal, sem nefnt var, Argentum, í staðinn fyrn Argyrol. Þetta óblandaða “silver nitrate” brenndi. Sviðinn og þjáningamar héldust við í tíu ár, svo kom friður, friður frá kvölunum, en Daisy Smith var algjörlega blind. Einu sinni, þegar hún var 59 ára, kom lítill frændi hennar, til að 21
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Árdís

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árdís
https://timarit.is/publication/755

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.