Morgunblaðið - 11.05.2009, Blaðsíða 22

22 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. MAÍ 2009
✝
Elskuleg eiginkona mín og amma okkar,
BJARNDÍS FRIÐRIKSDÓTTIR,
Dísa frá Eilífsdal í Kjós,
Bugðulæk 20,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 4. maí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Karl Kristinsson,
Perla Dís Kristinsdóttir,
Birta Líf Kristinsdóttir.
✝ Fanney Oddgeirs-dóttir fæddist á
Grenivík 14. sept-
ember 1917. Hún lést
á hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Hlíð á Ak-
ureyri laugardaginn
4. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalheiður
Kristjánsdóttir og
Oddgeir Jóhannsson,
útvegsbóndi á Hlöð-
um. Fyrsta barn
þeirra Hlaðahjóna
lést á fyrsta ári, en 11
lifðu til fullorðinsára; Agnes, Alma,
Aðalheiður, Jóhann Adolf, Kristján
Vernharð og Fanney, sem öll eru
látin. Eftir lifa Hlaðgerður, Mar-
grét, Hákon, Sigríður og Björgvin.
Fanney giftist Jóhanni Konráðs-
syni söngvara. Hann lést 27. desem-
ber 1982. Börn þeirra eru: 1) Heiða
Hrönn, gift Birgi Stefánssyni, þau
eiga fimm börn; Örn Viðar, Stefán,
Svanfríði, Þorbjörgu og Jóhann
Konráð. 2) Anna María, gift Birgi
Marinóssyni. Hún á dæturnar Fann-
eyju og Ingu Björk með fyrri manni
sínum, Herði Kristinssyni. 3) Kon-
ráð Oddgeir, f. 9. apríl 1943, d. 6.
september 2000. Ekkja hans er Lilja
Fanney ólst upp á fjölmennu
heimili á Hlöðum, þar sem allir
þurftu að taka til hendinni. Skepnu-
hald var til að skapa fæði og klæði
fyrir heimilið, en sjávarafurðirnar
gáfu aðaltekjurnar. Fanney var
ekki nema níu ára þegar hún var
farin að taka til hendinni við beitn-
inguna. Þá þurfti að skjóta undir
hana kassa til þess að hún næði upp
í boruna með línustokkinn. Hlaða-
fólkið söng margraddað við beitn-
inguna og þegar frændfólk og vinir
á Miðgörðum bættust við var þetta
orðinn álitlegur og áheyrilegur kór.
Þegar árin liðu fór Fanney í
Kvennaskólann í Reykjavík, en tók
síðan að starfa á Hótel Gullfossi á
Akureyri. Fyrsta heimili hennar og
Jóhanns var í Gránufélagsgötu 41, í
sambýli við foreldra Jóhanns, Kon-
ráð Jóhannsson og Svövu Jósteins-
dóttur. Lengst af bjuggu Fanney og
Jóhann í Spítalavegi 11. Samhliða
heimilisstörfum og barnauppeldi
starfaði Fanney í áratugi að umönn-
um geðsjúkra á Akureyri, ásamt
manni sínum. Undanfarin ár hefur
Fanney notið umönnunar á hjúkr-
unar- og dvalarheimilinu Hlíð. Það
er einlæg ósk afkomenda Fanneyjar
til þeirra sem vilja minnast hennar
að láta heimilið í Hlíð njóta þess.
Útför Fanneyjar verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 11. maí, kl.
13.30.
Meira: mbl.is/minningar
Helgadóttir, börn
þeirra fimm; Svan-
hildur, Hrafnkell, Jó-
hann Helgi, Að-
alheiður og Sindri.
Sindri lést í bílslysi
1996. 4) Jóhann Már,
kvæntur Þóreyju
Jónsdóttur. Börn
þeirra eru Jón Axel,
Stella Hrönn og Jó-
hann Oddgeir. Jó-
hann átti fyrir hjóna-
band Ólaf Finn og
Halldóru Elínu með
Dórótheu Valgarðs-
dóttur. 5) Svavar Hákon, kvæntur
Sigurbjörgu Jónsdóttur, systur
Þóreyjar, konu Jóhanns. Börn Svav-
ars og Sigurbjargar eru Jóna Fann-
ey, Hákon Þór og Finnur Bessi. 6)
Kristján Ingvar, kvæntur Sigurjónu
Sverrisdóttur. Börn þeirra eru
Sverrir, Víkingur og Rannveig.
Börn Kristjáns og fyrstu konu hans,
Áslaugar Kristjánsdóttur, eru Ingv-
ar Jóhann og Barbara Kristín.
Kristján kvæntist Dorriet Kavanna
söngkonu, sem lést 1983. 7) Björg-
vin Haukur, kvæntur Ragnheiði
Haraldsdóttur, börn þeirra eru
þrjú; Harpa, Vala og Haukur Heið-
ar.
Þegar maður röltir meðfram
vatninu hér í Desenzano blasir
Sirmione-tanginn við. Þarna er einn
af mörgum heillandi miðaldastöðum
við Gardavatnið og undurfagurt um
að litast. Þann stað heimsóttu
Fanney og Jói Konn í fyrstu Ítal-
íuferð sinni og hún sagði mér frá því
þegar við vorum hér saman seinna
að það að fara með ferjunni yfir til
Sirmione væri að heimsækja róm-
antíska staðinn þeirra Jóhanns. Við
hjónin vorum þá með Fanneyju
ásamt fleirum úr fjölskyldu og vina-
hópi Kristjáns og Jónu dóttur okkar
hér í Desenzano til að vera viðstödd
debút Kristjáns í Arenunni í Ver-
óna. Þetta varð yndislegur og eft-
irminnilegur tími. Við bjuggum öll í
Villa María sem var algjör sum-
arparadís en þar höfðu Jóna og
Kristján aðsetur á þessum tíma.
Þarna kynntumst við Fanneyju,
Heiðu, Önnu Maríu og Hauki best.
Fanney naut sín til fulls eins og í öll
hin skiptin sem við vorum saman á
erlendri grund. Í New York, í Míl-
anó, í Veróna og alltaf var tilefnið
sonur hennar í aðalhlutverki í
helstu óperuhúsum heims. Það er
bara hægt að ímynda sér hvaða til-
finningar hafa hrært móðurhjartað
á þessum stóru stundum. Hún
þekkti verkin, hún kunni músíkina
og vissi um kröfurnar sem í sýning-
unni fólust.
Fanney fór ung í Kvennaskólann
í Reykjavík, sem ekki var algengt
með stúlkur af landsbyggðinni á
þeim tíma. Svo giftist hún Jóhanni
Konráðssyni. Jói Konn var elskaður
af öllum fyrir hugljúfan söng sinn.
Hún og Jói Konn, börnin, vinnan og
söngurinn var samtvinnað í lífi
Fanneyjar, en þau Jói unnu saman
við umönnun geðsjúkra á Akureyri
um árabil. Hún hafði mikla þekk-
ingu á tónlist og fallega söngrödd.
Mér finnst það mjög sérstakt að
þau hjónin sungu inn á plötu með
börnum sínum en nær öll börn
þeirra hafa sérlega góða söngrödd.
Á plötunni syngja Fanney og Jó-
hann saman dúettlagið Hin ljúfa
sönglist, sem mér finnst mjög tákn-
rænt.
Fanney hafði einstakan áhuga á
íslensku máli og fylgdist með þátt-
um ríkisútvarpsins um tungumálið
og skrifaði þættinum með ábend-
ingar þegar hún hafði þekkingu á
því sem spurt var um. Hún var víð-
lesin, hafði óvenju góða tungumála-
kunnáttu og var á allan hátt merk-
iskona.
Samverustundir okkar Sverris
með Fanneyju eru allar tengdar eft-
irminnilegum tímum. Ömmudreng-
irnir okkar komu til Íslands á sumr-
in. Þá var alltaf farið í ferðalag um
landið og komið við á Akureyri hjá
ömmu Fanneyju. Og svo stóru
stundirnar í lífi sonar hennar. Síð-
asta stóra stundin var þegar Krist-
ján heiðraði mömmu sína níræða
með tónleikunum Til mömmu á Ak-
ureyri. Nú hefur hún kvatt sátt eftir
viðburðaríka ævi.
Við hjónin erum hjá sameiginleg-
um ömmubörnum á Ítalíu. Þaðan
sendum við allri fjölskyldunni hlýj-
ar kveðjur um leið og við vottum
þessari mætu konu virðingu okkar.
Sverrir, Víkingur og Veiga biðja
líka fyrir innilegar kveðjur. Þau
þakka ömmu sinni góðar samveru-
stundir liðinna ára.
Blessuð sé minning Fanneyjar
Oddgeirsdóttur.
Rannveig og Sverrir.
Fanney Oddgeirsdóttir var ekki
há í loftinu þegar hún fór að taka til
hendinni við heimilishald og útgerð
foreldra sinna að Hlöðum á Greni-
vík. Hún varð reyndar aldrei hávax-
in, en hún var engu að síður stór
kona. Hún fór ekki með látum, hafði
skapgerð haföldunnar; reis hægt
með vaxandi vindi, en ef vindurinn
gaf sig ekki var hún líka tilbúin til
átaka. Og þá gat skollið á hleinum.
En hún gat líka lægt rísandi öldur
með því einu að vera til. Með því að
sýna sig á staðnum. Þannig fólki er
gaman að kynnast.
Einn daginn þegar Hlaðafólkið
stóð við beitningu birtist ungur
maður frá Akureyri í skúrnum.
Hann var glaðlegur, snyrtilegur,
nýgreiddur og vel til hafður. Hann
var öðruvísi en þeir ungu menn,
sem Fanney þekkti. Hann var
„gæjalegur“, eins og það er orðað
nú til dags, sagði Fanney síðar.
Þarna var Jóhann Konráðsson kom-
inn. Ástin kviknaði milli hans og
Fanneyjar við fyrstu sýn. Þau
fengu að eigast.
Ég læddist oft í kjallarann í Spít-
alavegi 11, þar sem Fanney og Jói
byggðu sitt bú lengst af. Ég sótti í
leiki við drengina þeirra. Mér
fannst þetta ógnarleið. Fyrst var
það forstofan, þar opnaði ég dyrnar
til hægri inn í kyndiklefann, þar
sem olíukyndingin malaði eins og
stór köttur. Þarna var hlýtt og nota-
legt. Þaðan fór ég um dyr til hægri
inn í geymslu og enn þurfti ég að
opna dyr, nú inn í búr, þar sem allt
var í röð og reglu í heimasmíðuðum
hillum frá lofti til gólfs. Þá loksins
var ég kominn að eldhúsdyrum og
þar var venjan að banka. Ég var
kominn að hjarta hússins, eldhús-
inu, sem í þá daga var ríki húsfreyj-
unnar. Hún opnaði oftast sjálf og
tók mér alltaf glaðlega. Og þegar
opnaðist inn í eldhúsið fannst mér
opnast stórir salir, hvílíkar víddir!
– Viltu ekki volga kleinu og
mjólkurglas, Gísli minn, sagði hús-
freyjan, ef ég var svo heppinn að
hitta á kleinusteikingu.
Nú er þetta hús mitt skjól, gamla
eldhúsið hennar Fanneyjar er
vinnuhornið mitt. En þótt ég hafi
lamið niður milliveggi til að stækka
herbergin þá eru þau samt lítil!
Mikið gerir barnsminnið veröldina
stóra.
Þótt ég gerði mér grein fyrir því
með aldrinum að kjallarinn í Spít-
alavegi 11 er frekar lítill þá stækk-
aði Fanney í mínum huga. Ég
kynntist henni og Jóa betur eftir því
sem árin liðu og þau kynni hafa gef-
ið mér mikið. Þegar ég heimsótti
Fanneyju síðast var hún komin með
suðandi súrefniskút við rúmstokk-
inn.
– Æ, Gísli minn, getur þú ekki
slökkt á þessu tæki, mér leiðist
þetta, sagði sú gamla og reif slöng-
una úr nefinu. – Þeir sögðu mig súr-
efnislausa og þannig er víst ekki
hægt að lifa, bætti hún svo við sposk
á svip. – Þetta er líka orðið nóg; af-
komendur mínir spjara sig vel og þá
get ég gengið ánægð frá verki.
Fáum dögum síðar sofnaði sú
gamla svefninum langa. Við höfða-
lagið var mynd af „Jóa mínum“ með
hlýjuna í augunum og bros á vör.
Það var komin meiri gleði í svip
hans og brosið hafði breikkað er ég
kvaddi Fanneyju í hinsta sinn. Það
er einhvers staðar sungið marg-
raddað við beitningu í dag.
Gísli Sigurgeirsson.
Fanney Oddgeirsdóttir
✝ Ottó BergvinHreinsson fædd-
ist í Reykjavík, 27.
október 1974. Hann
lést í Kópavogi 4.
maí síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Hreins Óm-
ars Sigtryggssonar,
f. 9.5. 1952, faðir
hans var Sigtryggur
Runólfsson, f. 11.7.
1921, d. 7.9. 1988,
móðir Guðbjörg Sig-
urpálsdóttir, f. 9.11.
1926, og Ólafíu Guð-
rúnar Ottósdóttur, f. 13.8. 1952, d.
29.9. 2008, faðir hennar var Hösk-
uldur Ottó Guðmundsson, f. 9.10.
1910, d. 23.8. 1993, móðir Guð-
björg Jósefsdóttir, f. 13.9. 1916, d.
16.2. 2000, gift Páli Eyjólfssyni, f.
14.7. 1928, d. 20.10. 1997. Ottó var
elstur í hópi þriggja systkina, en
hin eru a) Ásdís Hreinsdóttir Sno-
ots, f. 1.12. 1977, eiginmaður Ke-
vin Brian Snoots, f. 6.10. 1976.
Börn, Kevin Jr., f. 30.9. 2000,
Krista Sóley, f.
28.10. 2004, Krist-
ófer Óli, f. 1.9. 2006
b) Svandís Hreins-
dóttir Danzer, f.
10.4. 1984, eignmað-
ur Jeffrey Charles
Danzer, f. 8.3. 1982.
Ottó var í sambúð
með Sigurlínu Andr-
ésdóttur, f. 11.1.
1974, þau slitu sam-
vistum. Sonur þeirra
er Ómar Andrés, f.
22.7. 2001.
Ottó bjó með Fa-
ridu Sif Obaid, f. 25.10. 1977.
Ottó ólst upp í Breiðholti í
Reykjavík og gekk í Hólabrekku-
skóla. Hann útskrifaðist með
sveinspróf í rafvirkjun frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti og
vann lengst af fyrir fyrirtæki föð-
ur síns, Raf-Inn.
Útför Ottós fer fram frá Graf-
arvogskirkju, í dag, 11. maí, og
hefst athöfnin kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku Ottó. Það er svo óraun-
verulegt og skrýtið að sitja hérna
að skrifa til þín eins og þú sért
ekki hér. Ég er held ég ekki alveg
búin að meðtaka þetta allt saman,
þetta gerðist svo snögglega. Síð-
ustu daga hefur allt einhvern veg-
inn verið að rifjast upp fyrir mér,
hvernig við kynntumst og hvað við
vorum einu sinni hamingjusöm og
leið vel saman. Við eignuðumst
yndislegan dreng og ég gleymi
aldrei hvað þú varst glaður daginn
sem hann Ómar fæddist, þú
gekkst ekki á jörðinni. Ég hef
aldrei fyrr né síðar séð þig svona
glaðan. Okkar leiðir skildi og hefur
ýmislegt gengið á í okkar sam-
skiptum en vináttan og tengslin á
milli voru sterk. Þessi síðustu ár
hafa verið barátta hjá þér og hefur
þér oft liðið mjög illa. Þú reyndir
mikið að finna lausn í þínu lífi og
alltaf stóðu mamma þín, pabbi og
fjölskylda á bak við þig. Ég veit að
það var mikið áfall fyrir þig þegar
mamma þín dó, þið voruð svo náin
og þetta var erfiður tími.
Ómar spyr mikið um þig og skil-
ur þetta ekki alveg, þið voruð svo
miklir félagar og þér þótti óend-
anlega vænt um hann þó að að-
stæður og veikindi þín kæmu
stundum í veg fyrir samverustund-
ir. Þið áttuð margar góðar stundir
saman sem við höfum verið að rifja
upp. Hann hafði líka pínu áhyggj-
ur af að þú myndir ekki sjá hann
fá gula beltið í karate eins og þú
ætlaðir en svo sagði hann: „Pabbi
horfir bara á mig af himnunum
með ömmum mínum.“ Hann á eftir
að sakna þín mikið en hann er
ótrúlega duglegur og sterkur
strákur.
Elsku Ottó, við Ómar munum
sakna þín mikið en nú hefur þú
fengið frið og líður vel. Ég mun
passa strákinn okkar vel og ég veit
þú fylgist með honum og passar
upp á hann.
Elsku Bói, Ásdís, Svandís og
Farida, Guð gefi ykkur styrk til að
takast á við sorgina.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr)
Blessuð sé minning þín, elsku
Ottó.
Sigurlína og Ómar.
Elsku fallegi bróðir minn, ekki
gat ég ímyndað mér fyrir stuttu að
ég mundi skrifa mína aðra minn-
ingargrein á 7. mánuðum. Fyrst
um mömmu, síðan um þig. Það er
margt sem kemur upp í huga mér.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig frá því þegar við vorum lít-
il. Þegar við vorum yngri töldu
margir ókunnugir að við værum
tvíburar, ég elti þig á röndum og
sá ekki sólina fyrir stóra bróður.
Ég man svo vel eftir hvað þú gast
dúllað þér tímum saman með
Playmobile dótið þitt og raðaðir
öllu svo flott upp og enginn mátti
snerta það, og auðvitað gerði ég í
því að fá að leika með það líka, við
misgóðar undirtektir. Þú áttir
mörg áhugamál, safnaðir frímerkj-
um og áttir bíómyndasafn. Þú
varst einnig einstaklega góður fim-
leikamaður, varst í meistaraflokki
hjá fimleikadeild Ármanns. Ég
man þegar þú komst fyrst í heim-
sókn til mín og Kevins og við fór-
um á ströndina og Kevin fór að
setja út á „strákafimleika“, þá
fórst þú upp á hendurnar og labb-
aðir á höndunum meðfram allri
strandlengjunni og sagðir svo
hlæjandi: „Hvað segir þú nú um
stráka fimleika?!“ Þú varst þessi
lífsglaði, myndarlegi ungi piltur
sem allar stelpurnar voru skotnar
í og ég var alltaf voðalega stolt að
segja „Ottó er bróðir minn“. Þú
varst svo duglegur, vannst sem
unglingur á svalasta veitingastað
bæjarins ásamt því að vinna með
pabba. En allt í einu fórstu smátt
og smátt að breytast og þú lentir í
klóm vímuefna og öll áhugamál
fuku í burtu og samband okkar
breyttist. Margsinnis reyndir þú
að fá hjálp, en allt kom fyrir ekki.
Mamma og pabbi stóðu alltaf þétt
með þér og reyndu eftir bestu
getu að veita þér þá aðstoð sem þú
þurftir.
Þú varst sem tveir menn, stund-
um eins og bróðir minn úr æsku
sem ég elskaði og dáði svo mikið
og stundum eins og ókunnugur
maður, og þú vissir það, og þegar
þú áttir góða daga þá talaðir þú
mikið um erfiðleikana sem þú
varst að glíma við og varst oft
mjög ósáttur með að fá ekki þá að-
stoð sem þú leitaðir svo mikið eft-
ir.
Árið 2000 kynntist þú henni
Línu og Ómar Andrés kom inn í líf
þitt eins og sólargeisli árið 2001.
Þú varst svo stoltur þegar hann
fæddist. Ómar er heppinn að eiga
einstaklega góða mömmu sem ger-
ir allt fyrir hann og á hún eftir að
hugsa vel um hann. Ómar er líka
heppinn að eiga góðan afa og við
systurnar munum hlúa vel að hon-
um og ég mun segja honum góðar
sögur af þér eins og þú varst og
hefðir átt að vera.
Þú kynntist Faridu Sif eftir að
mamma dó og ég er því að hitta
hana núna í fyrsta sinn undir þess-
um sorglegu kringumstæðum, en
þú hafðir skrifað mér tölvupóst og
sagðir mér hvað þú værir ham-
ingjusamur með henni og þið vær-
uð byrjuð að búa saman. Svona er
þetta nú skrítið.
Elsku bróðir, mín síðasta minn-
ing með þér er þegar við lágum
Ottó Bergvin
Hreinsson