Morgunblaðið - 27.06.2009, Page 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 2009
✝ Þorsteinn Ágústs-son fæddist í
Mávahlíð í Fróð-
árhreppi á Snæfells-
nesi 6. mars árið
1929. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 16. júní
2009. Foreldrar hans
voru hjónin Þuríður
Þorsteinsdóttir, hús-
freyja í Mávahlíð, f.
10.7. 1899, að Sjáv-
argötu í Njarðvík, d.
9.4. 1976 og Ágúst
Ólason, póstur og
bóndi í Mávahlíð, f. 21.8. 1897 að
Stakkhamri í Miklaholtshreppi, d.
13.9. 1975.
Systkini Þorsteins eru Elínborg, f.
17.9. 1922, d. 6.3. 2002 búsett í
Ólafsvík og síðar í Reykjavík , Jóna
Unnur, f. 30.6. 1925, d. 17.10. 2002
búsett á Hellissandi, Ragnar 16.3.
1931 búsettur í Ólafsvík, Hólm-
fríður, f. 20.5. 1933, búsett í Reykja-
menntunar í farskóla sveitarinar
eins og títt var um hans kynslóð og
þeirrar menntunar sem foreldrar
hans veittu honum og nýttist til
þeirra starfa sem honum var síðan
trúað fyrir. Þorsteinn sat í hrepps-
nefnd Fróðárhrepps frá árinu 1968
til ársins 1990 þegar Fróðárhreppur
og Ólafsvíkurkaupstaður voru sam-
einaðir. Hann sat sem varaoddviti
frá 1968 og sem oddviti sveit-
arstjórnar frá árinu 1971 til ársins
1986 og bar því ábyrgð á reiknings-
haldi hreppsins. Þorsteinn sat sem
fulltrúi Fróðárhrepps á stofnfundi
Héraðsnefndar Snæfellinga árið
1989 þegar Héraðsnefnd tók við
verkefnum sýslunefndar. Hann gaf
ekki kost á sér til oddvitastarfa eftir
að undirbúningur að sameiningu
sveitarfélaganna hófst.
Með búskapnum stundaði Þor-
steinn akstur og rekstur vörubíls,
einkum við malarflutninga og fjár-
flutninga fyrir bændur og slát-
urhúsin á Snæfellsnesi.
Útför Þorsteins fer fram frá
Brimilsvallakirkju í dag, 27. júní, og
hefst athöfnin kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
vík og síðar í Kópa-
vogi og Leifur Þór, f.
27.11. 1943, búsettur í
Mávahlíð.
Þorsteinn bjó með
foreldrum sínum í
Mávahlíð og tók við
öllum búrekstri þeirra
með bróður sínum
Leifi Þór og fjölskyldu
hans eftir að foreldrar
þeirra féllu frá. For-
eldrar Þorsteins festu
kaup á kostajörðinni
Mávahlíð árið 1921, þá
ung að árum, en sú
jörð var talin með bestu jörðum á
Snæfellsnesi, einkum til sauð-
fjárræktar, auk þess sem ýmiss kon-
ar hlunnindi voru nýtanleg. Í Máva-
hlíð var Þorsteinn búsettur allt til
þess að hann var fluttur sjúkur á
Landspítalann þar sem hann lést. Í
Mávahlíð var rekið eitt besta fjárbú
landsins með einstökum árangri við
ræktun sauðfjár. Þorsteinn naut
Í dag 27. júní verður til moldar bor-
inn Þorsteinn Ágústsson bóndi í
Mávahlíð. Hann gerði ekki víðreist
um dagana. Því er það í samræmi við
lífsferil hans að hann sé kvaddur af
ættingjum og vinum í sóknarkirkj-
unni í fæðingarsveitinni þar sem hann
átti öll sín spor.
Þorsteinn móðurbróðir minn, eða
Steini eins og hann var jafnan kall-
aður, var vinur vina sinna, barngóður
og frændrækinn, en gat verið hrjúfur
og óræður eins og skriðurnar í Bú-
landshöfða. Þar átti hann margar
ferðir sem smali að gæta lambanna
sem voru á beit í Höfðanum. En hann
gat líka verið brosandi, bjartur og
glettinn, líkt og Snæfellsjökull sem
hann hafði fyrir augum allt sitt líf.
Steini naut þess að vera í skjóli for-
eldra sinna meðan þeirra naut við og
síðan að deila bænum með kærum
bróður og fjölskyldu hans þar sem
hann var fóstri barna Leifs Þórs og
Huldu.
Steini gekk ekki heill til skógar.
Innan við tvítugt veiktist hann af löm-
unarveiki. Á þeim tíma bjó hann hjá
foreldrum mínum og átti þar athvarf í
veikindum sínum. Eins og við var að
búast höfðu eftirköstin alvarleg áhrif
á þennan viljasterka mann. Með ein-
stökum hætti tókst honum af eigin
rammleik að þjálfa fótinn en vinstri
höndin var lömuð allt hans líf. Engu
að síður gekk hann til starfa líkt og
þeir sem höfðu tvær hendur til átaka í
lífinu. Steini ók jeppanum og vöru-
bílnum sem var atvinnutækið hans og
sinnti búskapnum. Það var ótrúlegt
að fylgjast með honum skipta um
dekk á vörubílnum og lyfta því á pall-
inn með annarri hendi. Þannig var
Steini, engum öðrum líkur. Þrátt fyrir
þessa miklu fötlun þáði hann aldrei
örorkubætur, taldi aðra í þjóðfélaginu
hafa meiri þörf fyrir þær, hann skorti
ekkert.
Steini var einstakur ræktandi og
rak fjárbú með foreldrum sínum og
síðar með Leifi Þór bróður sínum.
Bræðurnir voru samtaka í að sinna
sauðfjárræktinni þannig að öll verð-
laun sem völ var á féllu í þeirra skaut
fyrir ræktun í Mávahlíð. Steini þekkti
allar ærnar með nafni og auðvitað
lömb þeirra, gat dregið þau í réttinni
þegar rúningur fór fram að sumri og
fært hverri á lamb sitt til baka án þess
að skeikaði nokkru sinni. Þessi ein-
staki hæfileiki að þekkja féð nýttist
fjárbóndanum og varð honum sem
íþrótt. Og Steini vissi hvernig hann
ætti að raða saman hrútunum og án-
um svo hámarks afrakstur fengist og
rækta þannig kosti stofnsins sem síð-
an gekk í einstökum högum Máva-
hlíðarlandsins.
Steini frændi minn hafði sterkar
skoðanir og lét þær óhikað í ljósi. Það
varðaði ekki einungis sauðfjárrækt-
ina og reglur um mat á kjöti, heldur
einnig menn og málefni á vettvangi
stjórnmálanna hverju sinni. Hann var
sjálfstæður og setti fram skoðanir
sínar óhikað. Stundum örlítið ósann-
gjarn og einstaklega stríðinn, en var
þó tilbúinn til að taka rökum þeirra
sem gáfu sér tíma til að ræða við hann
einslega. Ég hlustaði ætíð á skoðanir
Steina og mat þær mikils.
Við fjölskyldan hugsum með hlýju
til góðs frænda og vinar og vottum
systkinum hans okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning góðs frænda.
Sturla Böðvarsson.
Á þessu sumri eru 70 ár frá því við
Steini í Mávahlíð hittumst í fyrsta
sinn. Ég bæjarbarnið fékk að fara í
sveit til föðurbróðir míns Ágústar í
Mávahlíð og var þá á sjötta ári. Á
heimilinu voru þá fimm börn og ung-
lingar og var Steini einn í hópnum, þá
tíu ára.
Margar góðar minningar hlaðast
upp í hugann frá þessum árum sem
tengjast Steina og dvölinni í Mávahlíð
þessi sex sumur sem ég fékk að dvelja
þar.
Á unglingsárum fór Steini að vinna
við múrverk úti í Ólafsvík en þá kom
skellur sem átti eftir að setja líf Steina
í aðrar skorður en að var stefnt. Hann
fékk lömunarveiki og lamaðist vinstri
handleggur hans alveg. Þetta var
mikið áfall fyrir hann, foreldra hans
og vini og lítið um lækningar.
Þegar kom að innflutningi á jepp-
um til landbúnaðar pantaði Ágúst
einn og Steini kom suður til að læra á
hann. Björn Ársælson frændi hans úr
móðurætt kendi honum og Steini
lærði að aka með aðra hönd á stýri. Þá
voru ekki komnir sérútbúnir bílar fyr-
ir fatlaða. Það leit út fyrir að erfitt
yrði að koma Steina i gegnum bílpróf-
ið, en Björn frændi hans kunni ráað
við því. Allt var opið á Laugardögum
til hádegis þá og oft mikið að. Fyrst
var farið rétt fyrir hádegi á laugar-
degi til augnlæknis og eftir að hafa
skoðað sjónina hjá Steina skrifað
hann augnvottorð leit aðeins á Steina
sem stóð og beið fram við hurð með
lömuðu hendina í jakkavasanum og
bætti við augnvottorðið allir útlimir í
lagi. Næsta laugardag líka rétt fyrir
hádegi fór hann í próf og eftir akstur
með prófdómarann í einhver erindi
sem hann þurfti að gegna fékk Steini
prófið og nokkrum dögum síðar fór-
um við Steini með Laxfossi upp í
Borgarnes og ókum vestur í Máva-
hlíð. Síðan hefur Steini ekið bæði
jeppum og vörubílum ánstórslysa
Steini ólst upp við að sjá og vinna við
hinar miklu breytingar og framfarir
sem í landbúnaði hafa orðið s.l. 80 ár-
in. Fyrstu miklu framfarirnar voru
þegar hestasláttuvél kom í Mávahlíð,
síðan jeppinn og loks mörg og breyti-
leg heyskapartæki. Þrátt fyrir lömun
sína vann Steini við allar þessar vélar
og gerði oft á óskiljanlegan hátt við,
þegar eitthvað bilaði. Hann lét aldrei
lömun sína aftra sér frá því að takast
á við verkefni hversu snúin sem þau
virtust öllum öðrum. Aldrei hef ég
heyrt Steina vorkenna sér eða hlífa
sér vegna lömunar sinnar. Það þurfti
bara að gera þetta og það skal gert,
hvort sem það var að skipta einn um
dekk á vörubílnum eða gera við
dráttavél. Aldrei leitað hjálpar. Bara
gera það á sinn hátt. Þannig var
Steini.
Steini þótti stundum nokkuð hvass
í framkomu en undir niðri bjó hinn
ljúfi maður og kom það vel í ljós í um-
gegni hans við börn og unglinga, en
Steini var barnlaus en mikil barna-
gæla. Hann gat verið stríðinn en þá
var alltaf stutt í húmorinn sem hann
hafi mikið af. Þegar ég kveð Steina í
Mávahlíð hinstu kveðju er ég þakk-
látur fyrir að hafa fengið að njóta vin-
áttu hans og góðvildar. Þó að stund-
um hafi liðið nokkur tími á milli þess
sem við höfum átt samskipti þá hefur
alltaf verið jafn gott og hlýtt að hitta
hann.. Fyrir hönd okkar systkynanna
og fjölskyldna okkar, en öll eigum
ljúfra minningar um þennan hjálp-
sama og góða dreng sem nú kveður
þá sendum við systkynnum Steina og
fjölskyldum þeirra okkar bestu sam-
úðarkveðjur og vonum að minningar
um góðan mann hjálpi þeim þegar
sorgin leitar á.
Góður Guð blessi minningu um
Þorstein Ágústsson í Mávahlíð.
Óli Jón Ólason.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku Steini frændi, nú hefur þú
kvatt þennan heim. Okkur langar að
minnast þín með örfáum orðum. Þú
varst okkur systkinunum ávallt góður
og fylgdist með okkur hvort sem við
vorum búsett hér á landi, á flakki í út-
löndum eða búsett þar og þegar við
komum í foreldrahús heilsaðir þú upp
á okkur.
Upp í hugann koma minningar um
þig frá barnæsku okkar þegar við
komum í heimsókn í Mávahlíð, hvort
sem það var í sunnudagskaffi þegar
stórfjölskyldan kom saman, eða við
fengum að vera þar í einhverja daga
til að hvíla okkur, eins og sum okkar
kölluðu það. Ferðirnar með þér í
vörubílnum voru alltaf spennandi og
sérstaklega þegar þú varst að ná í möl
í Fögruhlíðina og fara með til Ólafs-
víkur eða Grundarfjarðar. Stundum
fékk hundurinn Snati að koma með og
máttum við þá gefa honum brjóstsyk-
ur eða annað góðgæti. Dáðumst við
alltaf að því hversu góður bílstjóri þú
varst þó svo að þú gætir bara notað
aðra höndina. Okkur fannst þetta svo
eðlilegt og spurðum aldrei hvers
vegna þú værir svona.
Sem barn tók Jónas upp sömu
takta og þú notaðir að leggja vinstri
höndina alltaf á hnéð og nota svo þá
hægri til að taka höndina þaðan aftur.
Við litum öll upp til þín enda feng-
um við alla þína athygli og alltaf var
gleðin og glettnin með í för þegar við
vorum með þér.
Í fjárhúsin var gaman að fara með
þér til að skoða lömbin, gefa Gibbu og
á haustin hjálpuðum við til að smala
og standa fyrir fénu þegar það kom af
fjalli. Þá stjórnaðir þú af þinni miklu
röggsemi. Eitt sinn þegar Böðvar var
að hjálpa til við að standa fyrir fénu
ætlaði hann nú aldeilis að sýna þér
hvað í honum byggi og ákvað að
hlaupa yfir Holtsána en missti fót-
anna í straumnum og náði að grípa í
bakkann. Þú sást í hvað stefndi og
snaraðir þér að bakkanum þar sem
kauði dinglaði og þú kipptir honum
upp úr. Að þessu gönuhlaupi hlóstu
mikið eins og þér var einum lagið.
Hláturinn þinn og glettnin voru þitt
aðalsmerki og aldrei var nein logn-
molla þar sem þú varst.
Elsku Steini, hafðu þökk fyrir allt.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Lilja, Jónas, Böðvar og Þorleifur.
Elsku frændi, eitt er sameiginlegt
við ævi allra manna að einhvern tíma
tekur hún enda, og nú ert þú kominn
að leiðarlokum. Elsku frændi okkar,
nú hefur þú kvatt heiminn og hefur þú
skilið eftir minningar og góðar stund-
ir sem aldrei gleymast. Steini frændi
var okkur miklu meira en bara föð-
urbróðir, frá því við komum í heiminn
þá tók hann þátt í uppeldisstarfinu og
við ólumst upp með honum og var
hann okkur sem faðir. Það hefur
reynst okkur ótrúlega erfitt að hann
hafi þurft að kveðja okkur, okkur
fannst hann kveðja of fljótt. Erfitt
verður að koma heim í sveitina og sjá
hann ekki við eldhúsborðið, tilbúinn
að spjalla og deila um hina ýmsu hluti.
Þorsteinn var einn allra sterkasti
maður sem við höfum þekkt. Hann
kvartaði aldrei undan einu né neinu,
einnig stóð hann alltaf fast á sínum
skoðunum og því gat enginn breytt,
sama hvað hann hét.
Þorsteinn hafði ótrúleg áhrif á það
hvað varð úr okkur öllum, hann hrós-
aði okkur ávallt þegar vel gekk og
leiðrétti ef við villtumst af leið. Alltaf
var hægt að leita til Þorsteins og stóð
hann þétt sem veggur við mann, sama
hvað á dundi.
Þorsteinn var þrjóskur og harðorð-
ur maður, hann vissi ótrúlegustu
hluti, hann var fullur af fróðleik sem
hann deildi með okkur yfir æviárin
sín.
Steini hugsaði ávallt vel um sig og
sína og þá sem stóðu næst honum.
Hans verður sárt saknað, erfitt er
að finna réttu orðin við aðstæður sem
þessar, þó svo að þessir tímar séu
okkur öllum erfiðir þá getum við
huggað okkur við allar þær góðu
stundir sem við áttum með honum og
hann mun ávallt vera með okkur í
anda, minningarnar lifa að eilífu.
Góða ferð, Snati okkar.
Magnús Már Leifsson, Ágúst Óli
Leifsson, Herdís Leifsdóttir.
Í dag kveðjum við ástkæran föð-
urbróður minn, Þorstein Ágústsson,
sem lést þann 16. júní sl. Segja má að
þá hafi almættið fengið það fegursta
blóm úr okkar fjölskyldugarði. Steini
frændi eins, og hann var alltaf kall-
aður á mínu heimili, var einstakur
maður, barngóður, ósérhlífinn og
fylginn sjálfum sér og tel ég það mikla
blessun að hafa alist upp á sama
heimili og hann. Aldrei verður það
nógsamlega þakkað hversu vel hann
reyndist mér á mínum uppvaxtarár-
um og síðar meir eiginmanni mínum
Ólafi og börnum okkar, þeim Þor-
steini og Karítas.
Elsku Steini frændi, með þessum
fáu orðum vil ég þakka alla þá ást, al-
úð og hlýhug sem þú hefur sýnt mér
og minni fjölskyldu og fyrir að vera
alltaf til staðar og munum við reyna
að fylla það skarð sem þú skilur eftir
þig með öllum þeim góðu minningum
sem við eigum í hug og hjörtum okk-
ar. Þín verður sárt saknað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
María Leifsdóttir og fjölskylda.
Döggin hnígur
af drjúpandi strái.
Gamalt ljóð
syngur lækur með trega.
En hnjúkurinn blái
bústaður verðugur guðum
horfir sem áður
til himinvega.
(Hannes Pétursson.)
Hnjúkurinn blái mun sem fyrr
horfa til himinvega þó Þorsteinn í
Mávahlíð sé hniginn. En það er trega-
tónn í söng lækjarins. Orðstír höfð-
ingjans mun lifa.
Stórfatlaður tókst hann á við lífið af
mikilli karlmennsku og rétti ekki öðr-
um byrðar sínar.
Þorsteinn var ekki allra, en var
trölltryggur vinum sínum. Hann átti
þá marga, vítt um land, og þá ekki síst
í hópi þeirra mörgu sem heimsóttu
hið nafntogaða Mávahlíðarbú sem um
árabil var í forystu í sauðfjárræktinni.
Þar réðu ríkjum þeir Þorsteinn og
Leifur bróðir hans, báðir snjallir fjár-
menn.
Þorsteinn var mikill dýravinur og
hann laut að börnum og gældi við þau.
Hann var glaðvær og skemmtinn
heim að sækja enda skarpgreindur.
Gaman hafði hann af að glettast við
kunningja sína. Hló hann þá hátt og
mikið.
Það var einkenni á skaplyndi Þor-
steins að hann þoldi ekki órétt eða
brigðsemi. Lét hann þá ekki hlut sinn
fyrir neinum, hvorki háum né lágum.
Og tæki þá í hnúka, þurfti hvorki að
kalla til þýðanda né þul.
Þorsteinn í Mávahlíð var rammís-
lenskur bóndi af bestu gerð.
Að honum gengnum er stórt skarð
fyrir skildi meðal þeirra sem áttu
hann að vini.
Helgi Kristjánsson.
Þorsteinn Ágústsson
Björg Savage
✝ Björg ÓlafíaSav age, hjúkr-
unarfræðingur og
bóndahúsfreyja,
fæddist í Hval látr-
um á Breiðafirði 27.
júní 1922, d. á sjúkra-
húsi í Vancouver í B.C.
í Kanada 12. desember 2008. Foreldrar
hennar voru Aðalsteinn Ólafsson, bú-
fræðingur í Hvallátrum á Breiðafirði, f.
22. júlí 1894, drukknaði 27. apríl 1923, af
Svefneyjaætt og kona hans Jóhanna
Sesselja Friðriksdóttir, húsfreyja í Hval-
látrum, f. 19. okt. 1899, d. 30. júní 1989.
Alsystkini Bjargar: Sveinbarn, fætt and-
vana vorið 1921og Aðalsteinn Eyjólfur
skipasmíðameistari, f. 5. ág. 1923.
Jóhanna móðir Bjargar giftist 23. okt.
1932 seinni manni sínum, Jóni Daníels-
syni, fósturbróður Aðalsteins, f. 25. mars
1904, d. 20. ág. 1988. Börn þeirra: Ólína
Jóhanna, f. 6. apríl 1933, Daníel, f. 2. des.
1934, María Theódóra, f. 28. apríl 1938,
Elín Ágústa, f. 7. júlí 1941, d. 3. febr. 1943
og Valdimar, f. 24. nóv. 1943.
Björg giftist 10. júní 1949 sænsk-írsk-
ættuðum bónda, John Samuel Savage, f.
15. sept. 1922, d. 21. mars 2005 og bjó
með honum á bújörð sem skráð er
15400 Cambie Rd., Richmond B.C. í Kan-
ada og eftir andlát hans með kjörsyni
þeirra, John Allan Savage, f. 7. des. 1960
til dánardags hennar. Kjördóttir Bjargar
og J.S. Savage er Karen viðskiptafræð-
ingur, f. 20. jan. 1959, gift Terry Denice í
Richmond B.C. Kanada.
Björg ólst upp með móður sinni á
heimili föðurforeldra sinna, Ólafs Að-
alsteins Bergsveinssonar og Ólínu Jó-
hönnu Jónsdóttur í Hvallátrum, og svo
með Jóni fósturföðurbróður og móður í
Hvallátrum og vandist verki við hlunn-
indabúskap Breiðfirðinga uns hún fór í
hússtjórnarskólann á Staðarfelli og svo í
hjúkrunarnám í Reykjavík sem hún lauk
1946. Að loknu námi í hjúkrun hleypti hún
heimdraganum og fór vestur til Vancou-
ver í B.C. í Kanada til framhaldsnáms og
til að eiga kynni við móðurfólk sitt, afa
sinn Friðrik Kristmannsson og ömmu El-
ínu Jónasdóttur, sem fluttu vestur til Van-
couver 1903 með börn sín önnur en móð-
ur hennar. Hún ætlaði að snúa heim að
loknu framhaldsnámi en kynntist bónd-
anum, giftist honum og skilaði ævistarfi í
Kanada á heimilinu við Cambie Rd.
Útför Bjargar fór fram í Vancouver í
desember.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is