Morgunblaðið - 30.10.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2009
✝ Svanfríður Krist-ín Benedikts-
dóttir fæddist í Hafn-
ardal í
Nauteyrarhreppi í
Norður-Ísafjarð-
arsýslu 6. desember
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 12. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jóna Petólína Sigurð-
ardóttir saumakona,
f. 19. júní 1902, d. 17.
apríl 1966, frá Berja-
dalsá á Snæfjallaströnd, síðar bú-
sett á Ísafirði, og Benedikt Ás-
geirsson beykir, f. 10. júlí 1885, d.
30. júlí 1927, frá Galtarhrygg í
Reykjarfjarðarhreppi í Norður-
Ísafjarðarsýslu. Svanfríður ólst
upp í Hnífsdal hjá Ágústu Sig-
urborgu Steindórsdóttur, f. 11.
september 1889 og Guðjóni G.
Magnússyni, f. 29. september 1899.
Uppeldisbróðir hennar er Kristinn
Benediktsson, f. 5. maí 1939. Bræð-
ur Svanfríðar sammæðra voru
Kristján Tryggvi, f. 4. október
1929, d. 17. október 2009, Högni, f.
11. desember 1933, d. 20. desem-
ber 1974, og Kristján Knútur, f. 19.
nóvember 1934, d. 5. apríl 1994.
Bræður hennar samfeðra eru Þór-
læk, f. 8. júlí 1893, d. 19. júní 1959.
Börn þeirra eru 3) Anna Jenný, f.
1952, maki Gylfi Ingólfsson, dóttir
þeirra er Berglind Ýr, hún á fjög-
ur börn. 4) Ásdís Lára, f. 1953,
maki Ólafur Gunnarson, þau
skildu, börn þeirra eru Ragnheiður
Margrét og Davíð Örn, hann á þrjú
börn. 5) Úlfar Garðar, f. 1954, d. 2.
ágúst 1987, maki Helga Guð-
mundsdóttir, dætur þeirra eru
Svana og Heba. 6) Elinborg Jóna,
f. 1956, sonur hennar er Rafn Mar-
teinsson, hann á eina dóttur. 7)
Edda Maggý, f. 1958, maki Þór-
arinn Kópsson, börn þeirra eru
Benedikt Þorri og Alda Þyri. 8)
Aðalheiður Arna, f. 1962, maki
Gunnar Vilhjálmsson, þau skildu,
börn þeirra eru Vilhjálmur Ari og
Rósa Maggý.
Svanfríður ólst upp í Hnífsdal,
en fluttist til Reykjavíkur þegar
hún var rúmlega tvítug. Þar stofn-
aði hún heimili og sinnti uppeldi
barna sinna, ásamt ýmsum þjón-
ustustörfum þegar færi gafst. Hún
hóf síðan störf árið 1965 á Slysa-
varðstofunni sem þá var til húsa á
gömlu Heilsuverndarstöðinni. Hún
lauk sjúkraliðnámi árið 1969 og
starfaði við það á Borgarspít-
alanum í 15 ár. Þá hóf hún störf á
Læknavaktinni þar sem hún starf-
aði um tíma en vann síðan við
símavörslu á Tryggingastofnun
ríkisins til starfsloka árið 1992.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni í Reykjavík.
Svanfríður verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju í dag, 30. októ-
ber, og hefst athöfnin kl. 13.
arinn Kristján, f. 20.
apríl 1919, d. 21.
mars 1991, og Bene-
dikt Guðjón, f. 23.
ágúst 1927.
Sonur Svanfríðar
og Jóns Snorra Jón-
assonar frá Suður-
eyri er 1) Ágúst Jóns-
son, f. 1944, maki
Birna Geirsdóttir,
börn þeirra eru Ein-
ar Ólafur, hann á
fjögur börn, Guðni
Kristján, hann á þrjú
börn og Inga Sóley,
hún á þrjá syni.
Dóttir Svanfríðar og Sveinbjörns
Bjarnasonar frá Neðri-Hól í Stað-
arsveit er 2) Sigurborg Svein-
björnsdóttur, f. 1947, maki Jón
Konráð Guðbergsson, synir þeirra
eru Rafn Magnús, hann á tvær
dætur, Guðberg Konráð, hann á
þrjá syni, Svanur Rúnar, hann á
þrjá syni og Sveinbjörn Bjarki,
hann á tvær dætur.
Svanfríður giftist 1954 Rafni
Magnússyni, f. 4. september 1931,
hann lést af slysförum á páska-
dagsmorgun 10. apríl 1966. For-
eldrar hans voru Aðalheiður Jenný
Lárusdóttir frá Vaðli á Barða-
strönd, f. 7. júní 1907, d. 11. júlí
1937, og Magnús Jónsson frá Sela-
Elsku mamma okkar.
Okkur langar að senda þér þetta
brot úr ljóði eftir Sigurbjörn
Þorkelsson:
Þú varst alltaf svo góð við mig,
ég fékk athygli þína óskipta,
þú lifðir fyrir mig,
þú hlustaðir á mig,
talaðir við mig,
leiðbeindir mér,
lékst við mig,
sýndir mér þolinmæði,
agaðir mig í kærleika,
sagðir mér sögur,
fræddir mig
og baðst með mér.
Þú varst alltaf svo nærgætin og
skilningsrík,
umhyggjusöm og hjartahlý.
Þú varst skjól mitt og varnarþing.
Við stóðum saman í blíðu og stríðu,
vorum sannir vinir.
Mér þótti svo undur vænt um þig,
elsku mamma mín.
Guð geymi þig, elsku mamma
okkar.
Þínar elskandi dætur,
Anna Jenný, Ásdís (Addý),
Elinborg (Ella), Edda Maggý
og Aðalheiður (Heiða).
Með þakkir í huga við syngjum
þér söng,
söngurinn styttir oft vetrarkvöld
löng.
Í dag ert þú sjötug, svo falleg
og fín.
Við fegurstu óskirnar berum til þín.
(HS)
Þetta er brot úr ljóði sem við
systkinin fluttum móður okkar 6.
desember 1995, en þá varð hún
mamma sjötug. Margar minningar
vakna er ég nú hugsa til baka um
þau ár sem við höfum átt saman en
þau eru nokkuð mörg. En nú er
komið að leiðarlokum.
Ég er henni þakklát fyrir þá ást
og umhyggju sem hún veitti okkur.
Hún var alltaf sú sem gaf ríflega af
sér og skipti þá ekki máli hver átti
í hlut.
Mamma kunni list nærverunnar.
Með sínu fallega brosi og alúðlegu
fasi myndaði hún græðandi and-
rúmsloft í kringum sig, hvort sem
um var að ræða á heimili eða
vinnustað sínum, en sú list er ekki
öllum gefin. Hún hafði gaman af
því að vera í góðra vina hópi, naut
sín í faðmi fjölskyldunnar, með öll-
um ömmubörnunum sem fengu ást
á henni er hún bar í þau góðgæti
eins og pönnukökur, draumtertur
og fleira.
Hún umvafði þau kærleika og
bar hag þeirra fyrir brjósti. Þau
kölluðu hana „ömmu Long“ og
það þótti henni vel við hæfi enda
ekki hávaxin kona.
Já, hún er farin hún mamma
mín sem kunni svo vel til verka og
var svo dugleg og kvik. Alltaf boð-
in og búin að rétta fram hjálp-
arhönd. Hjá henni var allt svo
hreint og fallegt eins og hún sjálf
var. Hún hló svo undur fallega og
dillaði sér við góða tónlist með
Presley, söng með Hauki Mort-
hens í útvarpinu, já, hún söng og
naut þess að fara með texta. Við
dáðumst að henni og fannst hún
falleg kona. Við vorum stolt af að
eiga svona góða og fallega móður.
Tengdasynina dekraði hún við,
ekkert var of gott fyrir þá enda
voru þeir miklir vinir hennar alla
tíð.
En þetta var áður en lífið varð
erfitt og líkaminn þjáður. Það er
gott að trúa því að nú líði henni
vel, elsku góðu mömmu. Ég veit
að hún er nú umvafin friði og
kærleika á nýjum stað með ást-
vinum sem taka á móti henni
fagnandi.
Ég kveð hana með stuttu ljóði
eftir Sigurbjörn Þorkelsson:
Þótt móðir mín
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
Þín
Sigurborg Sveinbjörns-
dóttir (Sísí).
Yndisleg tengdamóðir kvaddi
þennan heim 12. október sl. og í
huganum fer ég aftur um nokkra
áratugi þegar ég ung að árum fór
að venja komur mínar í Ásgarð
143 – fyrst til vinkonu minnar
Eddu – síðar til Úlla, sem varð
eiginmaður minn og ég eignaðist
tvo gullmola með – þær Svönu og
Hebu. Svana tók mér strax á þann
hátt að mér leið eins og ég væri
sjöunda dóttirin – alltaf svo blíð
og góð við mig og þolinmæðin
endalaus. Heimili hennar var vin-
um barnanna alltaf opið og geng-
um við inn og út eins og við ætt-
um heima þarna. Ófá voru kvöldin
þar sem við sátum við eldhús-
borðið og spiluðum á spil og
Svana stóð við eldavélina að malla
eitthvert góðgæti ofan í sinn stóra
barnahóp og okkur boðinn mat-
arbiti líka – þó ekki hafi hún haft
mikið á milli handanna þá gaf hún
allt sem hún átti.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við Úlli bjuggum hjá Svönu í
nokkra mánuði til að brúa bil milli
íbúða árið 1982. Þá var Svana mín
þriggja ára og ég orðin ófrísk að
Hebu. Hún gekk úr sínu herbergi
fyrir okkur og gerði allt fyrir okk-
ur svo að vistin gæti orðið okkur
sem best – þannig var hún af Guði
gerð.
Svana elskaði að syngja og
hlusta á músík og man ég að hjá
henni lærði ég texta við lög sem
Haukur Morthens, Raggi Bjarna
og Frank Sinatra sungu – ef ekki
voru óskalög sjómanna í útvarpinu
þá var vínylplata sett á fóninn og
sungið með. Þegar Úlli minn féll
frá árið 1987 tók það mjög á Svönu
og hætti hún að syngja í langan
tíma og sagði hún mér að hún hefði
misst gleðina að syngja en sem
betur fer þá kom gleðin aftur með
tímanum og hlustaði hún mikið á
músík í Sóltúni.
Þó að leiðir okkar Úlla hafi skilið
þá var hún alltaf yndisleg tengda-
mamma mín sem bar hag okkar
fyrir brjósti. Þegar ég síðar fór í
sambúð með Jóa og við eignuðumst
Aron, þá tók hún þeim eins og þeir
væru líka hennar, enda kallaði Ar-
on hana ávallt ömmu Svönu.
Elsku Svana – nú er komið að
leiðarlokum. Það er erfitt að kveðja
en ég veit að það verður biðröð af
einvala fólki sem tekur á móti þér
með opinn faðm því fótspor þín hér
á jörðu voru svo hrein og tær – Úlli
verður þar fremstur í röðinni
ásamt pabba sínum.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
„Minning þín er ljósið í lífi okk-
ar.“ Elsku Gústi, Sísí, Anna Jenný,
Addý, Ella, Edda, Heiða, makar,
börn, barnabörn og aðrir aðstand-
endur – innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra.
Helga Guðmundsdóttir.
Amma Svana var mikil kjarna-
kona, sterkur karakter og fagur-
keri. Hún bjó yfir einstökum per-
sónutöfrum, hafði fágaða
framkomu og vakti eftirtekt hvert
sem hún fór. Hún lagði sig ávallt
fram um að koma vel fyrir og naut
sín best með uppsett hárið og
skartgripi í stíl við dressið hverju
sinni. Ein fyrsta minning mín er
silkimjúkar hendur ömmu Svönu
heima í Ásgarðinum og ilmurinn af
uppáhaldshárlakkinu hennar. Er
fram liðu stundir urðu heimsóknir
í Ásgarðinn og síðar Espigerði
fastur punktur í tilverunni. Þar var
oftar en ekki margt um manninn
þar sem fjölskyldan safnaðist sam-
an og málin voru rædd. Þannig leið
henni best, umvafin fólkinu sínu.
Ungur hóf ég að taka leið 6 til
hennar eftir að skóla lauk á daginn
og dvaldi þá hjá henni fram eftir
degi. Við amma sátum gjarnan í
eldhúsinu hjá henni og ræddum
heima og geima. Af nógu var að
taka. Hún sagði mér sögur að vest-
an, frá erfiðri lífsbaráttu fyrr á
öldinni og af afa sem hún saknaði
svo mjög. Hún hafði heillandi frá-
sagnarstíl og skemmtilegt skop-
skyn. Ég áttaði mig snemma á að
það var alveg hægt að segja ömmu
aulabrandara og sögur á kaldhæð-
inn máta. Gráglettin svipbrigði og
glampi í augum sýndu mér að hún
vissi alveg hvað klukkan sló og
ávallt spilaði hún með. Hún kom
alla tíð fram við mig sem jafningja
og sýndi því áhuga sem dreif á
daga mína. Hún hvatti mig áfram í
því sem ég var að gera og lagði sig
fram um að kalla fram það já-
kvæða í hvívetna, horfa fram á við
í stað þess að dvelja við fortíðina
sem eigi fæst breytt. Hún vildi öll-
um vel og allt fyrir alla gera, og
var óþreytandi að benda á að á öll-
um málum eru tvær hliðar. Hún
kveikti hjá mér áhuga á tónlist á
unga aldri og plötur með Hauki
Morthens og Villa Vill voru mikið
spilaðar í Ásgarðinum. Gjarnan
söng hún með svo aðdáun vakti.
Hún var réttsýn og sáttasemjari,
enda kvörtuðu dætur hennar yfir
að hún tæki gjarnan upp hanskann
fyrir eiginmenn þeirra þegar þær
höfðu eitthvað út á þá að setja.
Henni verður samt best lýst með
orðinu hetja. Í raun er með ólík-
indum hvernig hún fór að á sínum
tíma, ein með allan krakkaskarann
eftir fráfall afa árið 1966, með
stórt heimili og í fullri vinnu, vinn-
andi aukavaktir til að láta enda ná
saman. Aldrei nokkurn tímann
heyrði ég hana barma sér eða
kvarta yfir hlutskipti sínu.
Á milli okkar var órjúfanlegur
strengur sem fyllti mig hlýju í
hvert sinn er fundum okkar bar
saman. Hún kallaði mig gjarnan
„strákinn hennar ömmu“, alltaf
þótti mér jafn vænt um að heyra
þau orð.
Það er ómetanlegt að hafa feng-
ið að dvelja við rúmstokkinn hjá
henni í Sóltúni og fylgja henni síð-
asta spölinn þar til hún skildi við.
Innanbrjósts finn ég fyrir trega og
söknuði en jafnframt gleði og feg-
inleika yfir að amma Svana hafi nú
loks öðlast langþráða hvíld og sé
nú farin til fundar við þá afa og
Úlla frænda sem hún elskaði svo
mjög.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
:,:veki þig með sól að morgni:,:
(Bubbi Morthens)
Starfsfólki Sóltúns vil ég færa
sérstakar þakkir fyrir faglega
umönnun, hlýhug og stuðning við
ömmu Svönu og okkur aðstand-
endur hennar.
Minningin um einstaka kjarna-
konu og hetju lifir.
Rafn Marteinsson.
Elsku amma, amma Svana og
amma long, eins og við þekktum
þig, elskuðum og virtum. Sú svo-
kallaða lífsklukka tifar án afláts og
færir okkur óhikað nær því
óþekkta og óumflýjanlega. En þar
stöndum við nú í dag niðurlút, en
samt djúpt snortin af þakklæti.
Síðan þú kvaddir okkur hafa
flóðgáttir minninga átt hug okkar.
Fyrir okkur er ljúft að minnast
gestrisni og væntumþykju sem
ávallt var gengið að sem vísu hvort
sem var í Ásgarði, Espigerði, Ara-
hólum eða nú síðustu árin í Sól-
túni. Við minnumst með bros á vör
þykkra brauðsneiða með smjöri og
sultu, skolað niður með ískaldri
mjólk í eldhúsinu í Ásgarðinum og
ómetanlegra ömmupönnukakn-
anna í Espigerði. Þá þótti öllum
gaman að heyra sögur af því sem
áður var, en þar lagðir þú þig fram
við að segja með kímnum hætti frá
fyrri tímum, hvert barnsbros
kveikti í þér og nýjum pönnsum
fylgdu fleiri sögur.
Það er erfitt að sjá á eftir þér
svo dugmikilli og lífsglaðri ömmu.
En þú ert sjálfsagt hvíldinni fegin
og kveðjan ljúfsár. Þessi viðskiln-
aður verður þér einnig að endur-
fundi við farna ferðafélaga, ástvini
sem við vitum að þú hefur sárt
saknað. Þeir munu nú fagna þér
með þeirri hlýju og ást sem við
viljum gefa þér hér að veganesti.
Við erum lánsöm að hafa átt þig
sem ömmu, langömmu og vin í öll
þessi ár. Þú reyndist okkur ætíð
vel, gafst okkur ráð um lífsins
óumflýjanlegu ráðgátur, speki og
spé. Þér þótti nú síðast sérstak-
lega gaman að langömmubörnun-
um þar sem stutt var í glettið bros
þegar þau færðu þér hnyttnar at-
hugasemdir um íbúa í Sóltúni.
Það er með tregablöndnu þakk-
læti sem við öll kveðjum þig í dag,
elsku amma Svana. Við þökkum
þér fyrir allt það sem þú hefur
okkur af þér gefið. Megi Guð
blessa þig og minningu þína í
hjörtum okkar. Kveðja
Rafn M. Jónsson og Friðdóra
Magnúsdóttir, Guðberg K.
Jónsson og Þórunn Birgis-
dóttir, Svanur R. Jónsson
og Guðný Júlía Gústafsdóttir,
S. Bjarki Jónsson og
Guðríður Þóra Gísladóttir
og barnabarnabörn.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við
undum hjá,
þær góðu stundir blessun,
amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elskuleg amma okkar er farin
til pabba og vitum við að hann tek-
ur á móti henni með opnum örm-
um alveg eins og amma tók ávallt
á móti okkur. Það var alltaf gott
að koma til ömmu hvort sem var í
Ásgarðinn, Espigerðið, Arahólana
eða Sóltúnið og tók hún á móti
okkur með blíðu brosi og hlýju
faðmlagi enda hafði hún einstak-
lega notalega nærveru.
Flestar minningar eigum við úr
Espigerði. Þar var alltaf gaman að
vera og margt skemmtilegt sem
við gátum dundað okkur við. Með-
al þess sem er okkur efst í minn-
ingu eru Shirley Temple-myndirn-
ar sem við horfðum svo oft á hjá
henni en amma hélt mikið upp á
hana og hafði gaman af því að
deila áhuganum með okkur. Svana
fékk að ganga um á hælaskónum
hennar og perlurnar voru í miklu
uppáhaldi. Við kepptumst um að fá
að slá garðinn hennar á sumrin
með litlu sláttuvélinni (sem var nú
eiginlega ekki vél) og þó svo að
garðflöturinn hafi kannski ekki
verið stór reyndi það vel á. Hebu
fannst alltaf gott að fá heitt slátur
og stappaðar kartöflur hjá ömmu
þó að Svana hafi ekki verið eins
hrifin og seint gleymum við heita
súkkulaðinu sem hún bjó svo oft
til. Amma var líka flink í hönd-
unum og heklaði mikið, líklega
Svanfríður Kristín
Benediktsdóttir