Morgunblaðið - 30.10.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2009
✝ Ólafía Ásbjarn-ardóttir, eða
Lollý eins og hún var
ávallt kölluð, fæddist
á Kagaðarhóli í Aust-
ur-Húnavatnssýslu
28. júlí 1935. Hún
lést á St. Jósefsspít-
alanum í Hafnarfirði
24. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ásbjörn
Ólafsson stór-
kaupmaður, f. 23.
ágúst 1903, d. 13.
desember 1977, og
Gunnlaug Jóhannsdóttir, f. 8. júlí
1912, d. 18. maí 1991. Lollý átti
eina systur, Unni Grétu, f. 14. des-
ember, 1937, d. 23. desember 1984.
Sonur hennar er Ólafur, f. 3. júní
1959.
Lollý giftist 29. september 1956
Birni Guðmundssyni forstjóra, f.
24. september 1937, d. 20. júní
1996. Foreldrar hans voru þau
Guðmundur Gíslason umboðssali
og Ásta Þórhallsdóttir. Lollý og
Björn eignuðust fimm börn sem
eru: 1) Ásbjörn rekstrarhagfræð-
Benedikta Ýr, Friðrik Ingi og Mar-
grét Birna. Barnabarnabörnin eru
tvö, þær Heiða Sigríður og Hanna
Birna.
Sambýlismaður Lollýjar und-
anfarin ár er Kristófer Krist-
jánsson bóndi, f. 23. janúar 1929,
frá Köldukinn II í Austur-
Húnavatnssýslu. Kaldakinn II var
hennar annað heimili undanfarin
ár þó svo að hún hafi alltaf haldið
heimili sitt í Reykjavík.
Lollý ólst upp í Reykjavík en
dvaldist löngum í sveitinni að Kag-
aðarhóli á sínum uppvaxtarárum
þar sem hún kunni vel við sig. Eft-
ir grunnskólagöngu stundaði hún
nám í Húsmæðraskólanum í
Reykjavík. Á sínum yngri árum
stundaði hún ýmiss konar störf við
fyrirtæki föður síns, en þegar
börnunum þeirra Björns fjölgaði,
helgaði hún fjölskyldunni krafta
sína. Eftir fráfall föður hennar
eignuðust þau hjónin fyrirtækið
Ásbjörn Ólafsson ehf. og stýrði
Björn því til æviloka. Fyrirtækið
hefur verið áfram í eigu Lollýjar
og barna hennar og gegndi hún
stöðu stjórnarformanns fyrirtæk-
isins fram á dánardag.
Útför Lollýjar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 30. október
kl. 13.
Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
Meira: mbl.is/minningar
ingur, f. 6. júlí 1957,
kvæntur Helgu Ein-
arsdóttur hjúkr-
unarfræðingi. Sonur
þeirra er Björn Orri.
Ásbjörn á dótturina
Ólafíu Bjarnheiði og
Helga soninn Einar
Örn. 2) Ásta Friðrika
deildarstjóri, f. 28.
mars 1962, sambýlis-
maður Svafar Magn-
ússon útfararstjóri.
Dóttir þeirra er Ylfa
Guðrún. Ásta á dótt-
urina Unni Grétu og
Svafar soninn Vigni Arnar. 3) Guð-
mundur Karl framkvæmdastjóri, f.
9. júní 1966, sambýliskona Guðrún
Svava Þrastardóttir mastersnemi.
Dóttir þeirra er Þóra. Guðrún á
soninn Þröst. 4) Gunnlaugur Rafn
flugstjóri, f. 28. janúar 1969, sam-
býliskona Linda Gunnarsdóttir
flugstjóri. Börn þeirra eru Birna
Katrín og Húni Páll. 5) Ólafur
Björn viðskiptafræðingur, f. 2.
september 1971, kvæntur Lindu
Björk Ingadóttur, löggiltum bók-
ara. Börn þeirra eru Ásbjörn,
Vetrardagurinn fyrsti var sérstak-
lega sólríkur og fallegur dagur. Það
var þá sem löngu og óréttlátu stríði
okkar elskulegu mömmu við krabba-
meinið lauk. Í minningunni er
mamma sú besta mamma sem nokk-
ur getur hugsað sér. Hún var alltaf til
staðar og áhugasöm um það sem við
vorum að fást við. Hún var stoð okkar
og stytta í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur og samgladdist
okkur alltaf. Hún stóð alltaf vaktina,
fór alltaf síðust að sofa á kvöldin og
vaknaði fyrst á morgnana. Mamma
var mikill fagurkeri, ung í anda, með
ólæknandi bíladellu og sterkan lífs-
vilja. Hún lagði mikið upp úr því að
halda okkur fjölskyldunni saman og
tókst það vel.
Fyrir um 30 árum keyptu mamma
og pabbi sumarbústað í Hruna-
mannahreppi. Þar var ekki trjáhríslu
að finna og hófust þau handa við að
rækta tré af miklum myndarskap. Í
byrjun höfðum við krakkarnir ekki
mikla trú á þessu, en í dag er þetta
skógi vaxinn sælureitur okkar allra
sem við erum mjög stolt af.
Hin síðari ár var lífsförunautur
mömmu Kristófer Kristjánsson,
Kiddi, frá Köldukinn II. Reyndist
hann mömmu mjög vel og stóð þétt
við hlið hennar, oft á tíðum við erfiðar
aðstæður. Fyrir það viljum við systk-
inin þakka honum innilega.
Mamma var mikill dýravinur og
áttu bæði hundar og hestar alla tíð
stóran þátt í lífi hennar. Átti hún
nokkra góða og trausta reiðhesta í
gegnum árin sem veittu henni mikla
gleði. Það sem hjálpaði henni örugg-
lega meira en flest annað í gegnum
veikindin var að hún taldi sig aldrei
sjúkling og hún fann sig aldrei gamla.
Veikindin leit hún bara á sem „vesen“
– verkefni sem hún þurfti að leysa.
Ekki má gleyma húmornum hennar
sem hjálpaði okkur öllum, oft á tíðum
á erfiðum tímum.
Í veikindum sínum þurfti mamma
oft á þjónustu heilbrigðiskerfisins að
halda. Að öðrum ólöstuðum langar
okkur að þakka Friðbirni R. Sigurð-
arsyni, Tómasi Jónssyni og síðast en
ekki síst Kjartani Örvar, sem vakti af
alúð yfir velferð hennar. Einnig
starfsfólkinu á deild 11b á Landspít-
alanum við Hringbraut og starfsfólki
lyflækningadeildar St. Jósefssítala.
Þar naut hún einstaklega góðrar og
elskulegrar umönnunar. Hún þreytt-
ist aldrei á að hæla öllu því góða fólki
sem þar vinnur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Að lokum viljum við þakka ást-
kærri mömmu okkar fyrir allt það
góða sem hún gaf okkur. Guð blessi
minningu hennar.
Börnin.
Hinsta kveðja til elskulegrar
tengdamóður minnar með þökk fyrir
allar góðu samverustundirnar. Bless-
uð sé minning hennar um ókomna tíð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Guð geymi þig. Þín
Helga.
Tengdmóðir mín kær hefur kvatt
þennan heim eftir frækilega baráttu
við krabbamein undanfarin ár. Hún
tókst á við veikindi sín af alveg ótrú-
legu æðruleysi og dugnaði. Þau ár
sem ég hef verið í fjölskyldunni hef
ég verið í ótrúlega miklu og góðu
sambandi við Lollý og tók hún mikinn
þátt í öllu því sem við Ásta tókum
okkur fyrir hendur.
Það eru margar minningar sem við
fjölskyldan eigum um Lollý, hún
stundaði hestamennskuna með okkur
eins og hún gat en hún hafði óbilandi
áhuga á öllu hestastússinu okkar.
Margar voru ferðirnar í Köldukinn
ll en þar undi Lollý sér vel með
Kidda, sem stóð með henni eins og
klettur í veikindum hennar.
Annar staður sem tengdur er Lollý
og fjölskyldunni er sumarbústaður-
inn. Þar unnu Lollý og fjölskylda
kraftaverk í gróðursetningu og þar
hafði hvert tré sína sögu sem Lollý
ein þekkti. Lollý var fyrst og fremst
sínum nánustu mikil fyrirmynd í
flestu sem viðkemur mannlegum
samskiptum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn
Svafar.
Þegar ég hugsa til tengdamömmu
fyllist ég stolti yfir að hafa fengið að
kynnast henni.
Ég sá fljótt að Lollý var engin
venjuleg kona. Þegar við hittumst
fyrst var barátta hennar hafin við
„vesenið“ eins og hún kallaði það og
aðra eins baráttu hef ég aldrei séð.
Lollý leit aldrei á sig sem sjúkling og
lét veikindi sín ekki koma í veg fyrir
það sem hana langaði að gera. Þótt
þrekið væri oft af skornum skammti
sást til hennar í berjamó eða á hest-
baki en það var með því skemmti-
legra sem hún gerði.
Lollý hefur svo sannarlega kennt
mér það að með viljann að vopni eru
manni flestir vegir færir. Elsku
tengdamamma, með þessari litlu
bæn vil ég kveðja þig hinstu kveðju.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þín
Guðrún (Rúna).
Elskuleg tengdamóðir mín er nú
fallin frá eftir afar hetjulega baráttu.
Hún átti um margt merkilegt líf en
þegar ég kom inn í fjölskylduna fyrir
þrettán árum hafði hún nýverið misst
manninn sinn. Það sviplega áfall
ásamt því að greinast með sjúkdóm-
inn sem fylgdi henni næstu árin
markaði líf hennar eftir það. Samt er
svo ótrúlegt að ég leit aldrei á hana
Lollý sem sjúkling, hún hagaði aldrei
lífi sínu á þann hátt.
Lollý var sterk kona sem setti
mark sitt á umhverfi sitt. Hún var
umhyggjusöm og þótt hún hefði oft
sterkar skoðanir á mönnum og mál-
efnum setti hún þær fram á sinn hátt
án þessa að mikið færi fyrir þeim, og
lagði það oft í hendur hlustandans að
túlka frásagnirnar. Það sem mun þó
alltaf standa upp úr í mínum huga er
þessi ótrúlega þrautseigja, lífsvilji og
keppnisskap sem einkenndi þessa
einstöku konu. Uppgjöf var ekki val.
Jafnvel á síðustu klukkustundunum í
hennar lífi þegar staðan var 19-2 fyrir
andstæðingnum og örstutt til leiks-
loka var baráttuandinn til staðar og
ekkert til í hennar huga annað en sig-
ur. Þetta eru eiginleikar sem ég mun
reyna að tileinka mér og mínum
börnum.
Lollý var kona sem hélt reisn sinni
og glæsilegu útliti í gegnum erfiða
tíma. Það var samt alltaf svo stelpu-
legt yfirbragð yfir henni. Hún var
náttúrubarn og að mörgu leyti það
sem kalla má töffari. Það var því mik-
il lukka þegar hún endurnýjaði kynn-
in við hann Kidda og gömlu sveitina
sína, en Kiddi reyndist henni sem
besti vinur og lífsförunautur. Þau
höfðu þekkst um langa hríð þar sem
Lollý fæddist á Kagaðarhóli sem er
nágrannabær Köldukinnar þar sem
Kiddi ólst upp. Ekki amalegt að eiga
tengdamömmu sem fæddist í torf-
kofa og reið á gamla Grána en endaði
á að skottast um borgina á perluhvít-
um jeppa og hafði því sannarlega séð
tímana tvenna.
Samband hennar og Kidda var ein-
stakt og fyrir mig borgarbarnið var
sérstök upplifun að kynnast lífinu í
sveitinni og fá að umgangast þetta
einstaka fólk í þess umhverfi, en síð-
ustu árin leið Lollý aldrei betur en í
Köldukinn. Því miður fékk hún ekki
tækifæri til að dvelja þar eins mikið
og hún hefði kosið. Við börnin mín
sjáum hana þó fyrir okkur núna þeys-
andi um túnin fyrir ofan Blöndu und-
ir fagurbláum himni á fallega skjóttri
meri lausa undan sjúkdómnum. Lollý
mín, takk fyrir einstök viðkynni. Þín
verður minnst.
Þín tengdadóttir,
Linda.
Með fráfalli elskulegrar tengda-
móður minnar, Lollýjar, er fallin frá
ein mesta hvunndagshetja sem ég
kem nokkurn tímann til með að
þekkja. Ég kynntist henni best þegar
ég bjó hjá henni og Bjössa, í Láland-
inu, á fyrstu sambandsárum okkar
Óla. Þá eignaðist ég góða vinkonu
sem var mér alla tíð einstaklega góð
og sterkur bakhjarl, bæði í blíðu og
stríðu.
Á þessum tíma fékk ég líka að
kynnast vel þeirri óþrjótandi hlið
hennar að sjá um allt og alla. Hennar
líf snerist þá mest um hina sem í
kringum hana voru, ásamt áhugamál-
unum hestunum og trjáræktinni í bú-
staðnum fyrir austan. Hún hafði
gaman að því að bjóða fólki til sín,
hvort sem var heim eða í bústaðinn
og var mikill höfðingi heim að sækja í
mat og drykk þó að sjálf hafi hún ver-
ið alger bindindismanneskja alla tíð.
Hún hugsaði ekki bara um heimilis-
fólkið, heldur líka aldraða móður sína
eða frænkur hvort sem voru hennar
eða Bjössa, vinkonur móður sinnar
og ekki síst systurson sinn hann
Tjolla. Þannig hafði það verið alla tíð.
Þetta var fullt starf, keyrslur með
viðkomandi fram og til baka. Hún
eldaði mat handa öllum og keyrði til
þeirra ef þess þurfti. Fannst það nú
reyndar lúxus þegar strákarnir
fengu bílpróf og gátu farið þær ferðir.
Hún keypti jólagjafir fyrir allt þetta
fólk, sá um að pakka þeim inn,
merkja og dreifa þeim. Aldrei fannst
henni þetta neitt mál, fannst nú bara
skrýtið ef öðrum fannst þetta vera of
mikið fyrirtæki fyrir hana. Þessi per-
sónueinkenni sýndu sig líka í baráttu
hennar við sjúkdóminn sem á end-
anum náði henni. Hún leit aldrei á sig
sem sjúkling, hún var bara kona með
vesen. Hún barðist við þennan sjúk-
dóm sinn af einskærri hetjudáð í svo
langan tíma, af hógværð og sterkum
lífsvilja. Það var ekki alltaf hægt að
sjá hversu mikið sjúkdómurinn var
búinn að ganga á hana, og þeir sem
hana ekki þekktu hefðu ekki getað
séð það, hún flíkaði því aldrei. Hún
var bara glæsileg pæja sem hafði ein-
staklega hlýja nærveru og eftir því
var tekið.
Hún lifði stórbrotnu lífi. Þegar
maður hlustaði á frásagnir hennar,
oft á tíðum af sérstakri lífsreynslu
hennar og sögur af fólkinu í hennar
lífi, sagði ég oft við hana að hún yrði
að láta skrifa um það bók en það vildi
hún aldrei. „Það hefur enginn áhuga
á að lesa neitt um mig, ég er bara
venjuleg kona.“ Hún var það auðvitað
ekki, en það er ekkert nema dásam-
legt að manneskja með margar erf-
iðar og sorglegar raunir að baki, búin
að berjast við sjúkdóm í fleiri ár, skuli
alltaf hafa séð það jákvæða við lífið og
haft viljann til að lifa því til fulls.
Ég þakka fyrir þá hlýju sem hún
hefur skilið eftir í hjarta mínu og
kveð þessa stórbrotnu konu með
miklum söknuði.
Linda Björk.
Hún amma Lollý var mjög sterk en
var oft mjög veik og nú er hún dáin.
Okkur finnst mjög leiðinlegt að missa
hana og söknum hennar mikið. Hún
var alltaf að gefa okkur fínar gjafir og
Ólafía Ásbjarnardóttir
(Lollý)
Elsku amma Lollý.
Hér er eitt fallegt ljóð sem
okkur fannst passa við þig!
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Pála Ófeigs-
dóttir.)
Þín,
Birna Katrín og
Húni Páll.
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð,
hlýhug og stuðning við andlát og útför eiginmanns
míns og föður okkar,
JOHN JESSE DEATON,
Hólagötu 3,
Njarðvík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki blóðlækn-
ingadeildar Landspítalans 11G og göngudeildar
blóðlækninga.
Guð geymi ykkur öll.
Þórunn Drífa Deaton,
Kristófer Þór Deaton,
Alexandra Sól Deaton.
✝
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
HALLDÓRU SIGURLAUGAR JÓNSDÓTTUR,
Hverfisgötu 31,
Siglufirði.
Þökkum starfsfólki Heilbrigðisstofnunar Siglu-
fjarðar fyrir einstaka umönnun og vinum og
vandamönnum fyrir trygga vináttu.
Jóhannes Þórðarson,
Soffía Guðbjörg Jóhannesdóttir, Ólafur Kristinn Ólafs,
Ólafía M. Guðmundsdóttir,
Halldóra Sigurlaug Ólafs, Magnea Jónína Ólafs,
Jóhannes Már Jónsson, Kjartan Orri Jónsson,
Margrét Finney Jónsdóttir og Eydís Ósk Jóhannesdóttir.