Saga - 1996, Blaðsíða 385

RITFREGNIR
383
kandsins óopinber kennslustofnun fyrir læknastúdenta og þar áttu all-
margir læknar, sem nú eru komnir á efri ár, sínar fyrstu reynslustundir
v*ð sjúkrabeð og skurðarborð. Það gæti verið áhugavert að skrifa sögu
sjukrahússins, en þar fer hver að verða síðastur, því fáir þeirra lækna,
Sern störfuðu þar, meira eða minna, eru enn á lífi og aðeins tveir, sem
eyddu umtalsverðum hluta af starfsævi sinni þar, en það eru þau Eggert
e‘nþórsson og Þorbjörg Magnúsdóttir.
Tírnabilið eftir síðari heimsstyrjöld er óneitanlega minna áhugavert,
enda breytast áherslur í starfi líknarfélaga eftir því sem félagslegar að-
st*ður batna í þjóðfélaginu. Sú hætta vofir yfir öllum slíkum félögum, að
Pegar baráttumálunum fækkar og sjóðir þeirra gildna, fari þau að lifa fyr-
lr °g lifa sjálf sig. Þó virðist sem Hvítabandið lifi nokkuð vel og hlynni
er|n að þeim, sem eiga undir högg að sækja.
Að lítt athuguðu máli mætti ætla að þörf fyrir líknarfélög væri minni
nu en hún var um aldamótin, en þegar hinn slaki árangur í baráttunni
Segn fíkniefnum er skoðaður, hlýtur sú hugsun að vakna, hvort ekki sé
astæða til að skoða baráttuaðferðir Hvítabandskvennanna frá því um
a darnótin, þ.e. virka baráttu á vettvangi.
AUur frágangur bókarinnar er mjög góður. Kaflamir eru stuttir og því
auðlesnir. Heimildaskrá fylgir hverjum kafla og heimildanotkun virðist
mJ°g vönduð. Málið er lipurt og gott og aðeins á tveim stöðum hefði rýni
ndisít að breytt orðaröð hefði verið til bóta. Að þessu em þó engin lýti
°8 því ekki ástæða til að tíunda það.
Wöfundunnn, Margrét Guðmundsdóttir sagnfræðingur, hefur unnið
8°tt og vandað starf. Allir sem áhuga hafa á persónusögu, félagsmálum
°8 aldarhætti ættu að lesa þessa bók.
Ártii Björnsson
Pétur Pétursson: MEÐ HIMNESKUM ARMI. HUINDRAÐ
ÁRA SAGA HJÁLPRÆÐISHERSINS Á ÍSLANDI. Skál-
holtsútgáfan. Reykjavík 1995. 208 bls. Myndir, skrár.
„... væri Kristur kominn í vorn hóp, mundi hann fyr
ganga héma út um holtin með hemum, en setjast við
að lesa prestaskólafyrirlestra" (bls. 76).
baUnig ritaði Þórhallur Bjamarson, forstöðumaður Prestaskólans og síðar
s UP, í Kirkjublaðið 1896. Orð hans lýsa vel næsta ótrúlegri víðsýni
s e8ra, og raunar einnig veraldlegra, yfirvalda íslendinga við lok síð-