SunnudagsMogginn - 11.04.2010, Blaðsíða 43

11. apríl 2010 43
E
kki veit ég hvað það nákvæmlega er sem veldur því
að margir finna fyrir mjög öflugri löngun til kyn-
lífsiðkunar þegar þeir fljúga um háloftin í flug-
vélum.
Kannski er það einfaldlega eitthvað eðlisfræðilegt sem
tengist því að vera inni í þessu hylki sem flugvél er og lyftir
sér svo langt frá jörðu sem raun ber vitni.
Þrýstingurinn og víbringurinn.
En einnig kemur til einhver tegund af upplifun, því það
vakna ákveðnar tilfinningar við þessar aðstæður, í þessu lok-
aða rými.
Sumir finna fyrir aukinni frelsistilfinningu, eins og þeir
hafi sagt skilið við heiminn niðri á jörðinni og eru því til í allt.
Aðrir verða mjög einmana, kannski af því að þeir fara allt
of oft einir í flug á leiðinlega fundi í útlöndum og þyrstir því í
nánd við aðra manneskju.
Það er einmitt mikil nánd inni í flugvél, allir sitja mjög þétt
og ekki er hægt að ferðast um gangana án þess að nánast
klessast upp við einhverja aðra manneskju.
Svo eru þeir sem upplifa dauðahræðslu, því það er jú vissu-
lega ákveðin áhætta að fljúga með flugvél.
Og í framhaldi af því láta þeir vaða í einhver uppátæki eins
og að stunda kynlíf í háloftunum, af því það gæti verið síðasti
séns.
Allur gangur er á því hvort fólk sem hefur stundað hálofta-
kynlíf stærir sig af því eða segir ekki nokkrum manni frá því.
Svo eru þeir sem ganga í klúbbinn góða, félagsskap þeirra
sem hafa sérstaka ánægju af því að stunda samlíf um borð í
flugvélum yfir ákveðinni hæð.
Klúbbur þessi heitir „Mile High Club“ og inntökuskilyrðið
er að hafa notið ásta í 5280 feta hæð.
Af þessu má ljóst vera að kynlíf í innanlandsflugi dugar
ekki til að komast í klúbbinn.
Mörgum er kappsmál að „komast í klúbbinn“, enda er þó
nokkuð ögrandi að stunda kynlíf í því þrönga rými sem
óneitanlega er í flugvélum.
Og þar er frekar fátt um felustaði.
Gera má ráð fyrir að útilokað sé að stunda kynlíf á gang-
inum sjálfum þar sem er nokkuð stöðug umferð fólks.
Og ekki er hægt að fela sig undir sætunum, þar er bara alls
ekki nógu mikið pláss.
Klósettið er því nánast eini staðurinn, fyrir utan farþega-
sætin sjálf.
Fæstir aðrir en þeir sem tilheyra flugáhöfninni eru svo
heppnir að eiga möguleika á að fá einn á broddinn eða snún-
ing á snípinn í flugstjórnarklefanum.
Vissulega er frekar takmarkað pláss inni á pínulitlum kló-
settunum en það gerir leikinn bara enn skemmtilegri.
Sama er að segja um leynimakkið sem fylgir því að komast
tvö/tvær/tveir á klósettið án þess að starfsfólkið taki eftir.
Ekki má heldur láta heyrast hið minnsta frygðarhljóð, svo
ekki verði bankað á hurð og ástarleikur rofinn í miðju kafi.
En teppin mjúku sem hægt er að fá lánuð í flugvélum til að
breiða yfir sig í sæti sínu, hafa reynst notadrjúg til að leyna
ástarbralli.
Ef handfanginu sem skilur að sætin er lyft upp og báðir að-
ilar hafa teppi, er hægt að framkvæma ótrúlegustu hluti.
Í skjóli þessara ágætu teppa má strjúka, gæla og jafnvel
stunda samræði (á hlið) án þess að aðrir taki eftir, sérstaklega
í næturflugi, þegar meirihluti farþega sefur.
Einn ágætur kunningi minn „komst í klúbbinn“ undir
teppunum góðu með konu sem hann hafði aldrei hitt áður en
vildi svo vel til að sat við hliðina á honum og langaði það
sama og hann.
Fljúgandi
fiðringur í
háloftunum
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
G
rafarholtið er aldamótahverfi Reykja-
víkur. Fyrstu húsin þar voru reist í
kringum 2000 og nú er þar orðin þétt
byggð og samfélag sem spannar allt lit-
róf manlífsins. Í þessum borgarhluta býr jafnt
ungt fólk og gamalt sem á sína sigra og sorgir, sitt
á hvað. Ætla má að margir hafi byggt hallir sínar
þegar fyrir sjálfsaflafé en í góðæri síðustu ára hafi
einhverjir tekið allt út á krít. „Myntkörfufólkið er
víða, þeir þegnar þjóðfélagsins sem eru mjög
skuldsettir og eiga varla fyrir salti í grautinn. Það
er eitt af brýnustu verkefnum ríkisstjórnarinnar
að taka á vanda og stöðu þess fólks,“ segir Hilmar
Hólmgeirsson, íbúi við Marteinslaug.
Mikið var um dýrðir á Íslandi árið 2000. Þá var
þess minnst að þúsöld var liðin frá landafundum
norrænna manna í Ameríku og jafnlangur tími var
frá kristnitökunni á Íslandi. Voru götur í hverfinu
nýja nefndar með tilliti til þessa. Landafundagöt-
urnar eru til að mynda Vínlandsleið, Guðríðar-
stígur og Grænlandsleið en götunöfn sem eiga að
minna á kristnihaldið eru Prestastígur, Kirkju-
stétt, Kristnibraut og Marteinslaug en sú síðast-
talda er nefnd eftir heitri laug austur í Haukadal
sem nefnd er eftir heilögum Marteini.
Hilmar Hólmgeirsson býr með fjölskyldu sinni í
litlu fjölbýlishúsi við Marteinslaug. „Í okkar stiga-
gangi eru sex íbúðir og talsverður samgangur milli
fólks, enda erum við flest á svipuðum aldri og með
svipuð viðhorf og áhugamál. Ég hafði allan fyr-
irvara á mér þegar ég flutti í þetta hverfi fyrir
fimm árum, en ákvað þó að slá til. Allt frá upphafi
hefur fjölskyldunni hins vegar líkað frábærlega
hér. Mér finnst hverfið mjög þægilegt; héðan eru
til dæmis þægilegar gönguleiðir í skógræktina hér
fyrir ofan byggðina eða upp á Úlfarsfell. Uppi á
hæstu bungu hér á Grafarholtinu sjálfu er sömu-
leiðis mjög víðsýnt, þar blasir við Vífilsfellið, Blá-
fjöllin, Reykjanesfjallgarðurinn, stærstur hluti
höfuðborgarsvæðisins, Faxaflóinn og Snæfellsjök-
ull,“ segir Hilmar, sem lofar hve vel er staðið að
skólamálum í Grafarholtshverfi.
„Börnin okkar tvö, þau Magnús Snær, sem er
ellefu ára, og Ólína Sif, sem er tveimur árum
yngri, eru í Sæmundarskóla. Skólinn er enn í
bráðabirgðahúsnæði, skúrum sem er raðað saman
í eina þyrpingu. Það breytir samt ekki því að
kennurum og öðru starfsfólki hefur tekist að
mynda þá menningu í skólanum að nemend-
unum, sem eru um 200, líður vel og líklega þekkja
flestir hver annan með nafni. Skógarferðir og
bingókvöld eru reglulega á dagskrá og foreldra-
starfið er öflugt. Margt í starfi skólans og þeim
brag sem einkennir hverfið minnir mig stundum á
mína eigin æsku, þegar ég var að alast upp í litlum
bæ úti á landi þar sem krakkarnir þurftu einfald-
lega að hafa ofan af fyrir sér sjálfir og finna sér
eitthvað til dundurs.“
Fram er íþróttafélag Grafarholtsins og hefur
starf þess í hverfinu verið að eflast smám saman.
„Íþróttastarfinu er sinnt af mentaði og eins þjón-
ustu borgarinnar. Áður fyrr var mikið talað um
lyklabörnin í borginni sem gengu sjálfala eftir að
skóladegi lauk og höfðu hvergi skjól. Núna er mál-
um hins vegar svo komið fyrir að þegar skóladegi
lýkur tekur frístundaheimilið við og þar hafa
krakkarnir skjól uns foreldrarnir koma heim. Hins
vegar vantar okkur tilfinnanlega sundlaug hér í
hverfinu og vonandi kemur hún einhvern tíma á
allra næstu árum,“ segir Hilmar.
sbs@mbl.is
Morgunblaðið/Ernir
Í aldamótahverfi
1Marteinslaug
Reynisvatnsvegur
Reynisvatn
Úlfarsá
Katrínarlind
Þórðarsveigur
Gvendargeisli
Bis
ku
ps
ga
ta
2
3
1. Mér finnst til eftirbreytni hve vel er staðið að útivist-
arsvæðunum hér í Grafarholti. Heiman frá mér er
mjög skemmtileg gönguleið í skógræktarsvæðið
hér skammt frá og þaðan er ekki langur gangur upp
á Úlfarsfellið, en af því er mjög víðsýnt. Mér finnst
góður og röskur klukkustundarlangur gangur allra
meina bót fyrir líkama og sál.
2. Börnin okkar eru í Sæmundarskóla sem er ekki
langt frá okkur. Mér finnst til eftirbreytni hvernig
staðið er að skólastarfi, vel er haldið utan um nem-
endur sem eru ekki svo margir að neinn gleymist
eins og hætta er á í fjölmennari skólum. Þá er for-
eldrastarfið mjög öflugt – og ýmsar skemmtilegar
uppákomur eru reglulega.
3. Úr Grafarholtinu er ég skotfljótur í vinnuna en ég
starfa á Bílaborg sem er á Stórhöfðanum. Kostir
hverfisins eru satt að segja endalausir.
Uppáhaldsstaðir Hilmars