SunnudagsMogginn - 18.07.2010, Blaðsíða 24

lítil kirkja og þar fyrir framan stendur
klukknaport, reist úr vörubrettum. „Nú
langar mig í klukku og veit að ég mun fá
hana. Ég veit ekki hvar en veit að hún
kemur upp í hendurnar á mér fljótlega
því slíkt hefur svo oft gerst!“
Á svæðinu eru líka hof að heiðnum sið
sem Sigurður reisti.
Hann segir að sér hafi áskotnast ótrú-
lega margt sem nýst hafi í Maríugerði í
gegnum tíðina.
„Ég var alltaf að hnjóta um efni sem
átti að henda, sérstaklega á meðan ég
var í heilbrigðiseftirlitinu á sumrin. Þá
kom oft timbur eða járnplötur upp í
hendurnar á mér og ég gat alltaf gert
mér mat úr því. Mætti með kerru og
fyllti af dóti, setti það í hauga hér fyrir
austan og vann svo úr þeim.“
Starfsmaður Akureyrar gaf Sigga
gamla, góða ofna sem átti að henda.
Panellinn í forstofunni var í Möðruvalla-
kjallara í Menntaskólanum á Akureyri en
átti að henda þegar húsinu var breytt.
Þannig mætti lengi telja.
Mikið hefur sem sagt verið notað
gamalt við lagfæringar á Þinghúsinu og
efnið í húsin sem Sigurður hefur reist á
landareigninni er nánast allt gamalt.
„Kaþólska kirkjan á Akureyri var mér
drjúg. Hún var rifin í tvennu lagi; fyrst
að utan og skipt um ytra byrði og svo
var skipt um innra byrði. Þar féll gríð-
arlega mikið til af járni, panel og bitum.
Gluggana tóku smiðirnir svo snyrtilega
úr að rúðurnar brotnuðu ekki einu sinni.
Og þeir voru fegnir, í fyrsta lagi að losna
við þetta úr gámunum og í öðru lagi að
einhver gat notað þetta. Smiðurinn sem
vann við kirkjuna hefur komið hingað
og var mjög ánægður með það sem hann
sá.“
Mikið fyrir austan
Sigurður er mikið eystra á sumrin. „Hér
líður mér vel og fólk sækir gjarnan í eitt-
hvað sem lætur því líða vel, alveg sama
hvort það er áfengi eða eitthvað annað.“
Hann er mikið einn í Maríugerði.
„Gréta mín er ekki eins dugleg og ég að
vera hér. Hún er lífeindafræðingur og
vinnur á Sjúkrahúsinu, vinnur mikið en
kemur auðvitað oft. Og hún er „innan-
húsarkitektinn“ í Þinghúsinu eins og sjá
má. Börnin okkar, sem búa fyrir sunnan,
koma líka hingað með börnin og þeim
finnst æðislegt að vera hér.“
Sigurður vill frekar vera á landi sínu í
Kaldakinn en að ferðast. „Mig langar
ekki einu sinn til þess! Hvað á ég að gera
til Reykjavíkur? Jú, ég hitti börnin mín,
passa barnabörnin, leik við þau og hef
gaman af því. Annað hef ég ekki þangað
að gera.“
Dóttir Sigurðar og Grétu, Margrétar
Ástu Skúladóttur, bjó ásamt fjölskyldu
sinni í Svíþjóð í nokkur ár, hjónin fóru í
heimsókn nokkrum sinnum en í fríum
fer eiginkona Sigurðar gjarnan með
móður sinni og systrum til sólarlanda
eða annarra fjarlægra staða. Sigurður
segist ekki myndu „meika“ slíkar ferðir
og ekki sé lengur gert ráð fyrir þátttöku
hans þeim …
Sigurður er þó Reykvíkingur, uppal-
inn í Kleppsholtinu, en á ættir að rekja í
Þingeyjarsýslu. Afi hans og nafni var úr
Reykjadal, kaupfélagsstjóri á Húsavík,
og amman úr Laxárdal; skáldkonan
Hulda, Unnur Benediktsdóttir frá Auðn-
um.
Hulda orti kvæðið fallega, Hver á sér
fegra föðurland.
Hver á sér fegra föðurland,
með fjöll og dal og bláan sand,
með norðurljósa bjarmaband
og björk og lind í hlíð?
Með friðsæl býli, ljós og ljóð,
svo langt frá heimsins vígaslóð.
Geym, drottinn, okkar dýra land
er duna jarðarstríð.
Þarna er vitaskuld ort um Ísland en
kalla mætti Maríugerði friðsælt býli, ljós
og ljóð, svo langt frá heimsins vígaslóð.
Maríugerði er ekki sýnileg frá veg-
inum eins og áður. Engan grunar líklega
hvað leynist bak við þétt trjábeltið en
stöku sinnum kíkir einhver í heimsókn
og Sigurður segir alla velkomna sem fara
með friði.
Yndi af gömlum hlutum
Margt er dýrgripa í hans augum í Mar-
íugerði; fæst líklega metið til mikils fjár
en þó fjöldi gamalla gripa sem hann hef-
ur sankað að sér í gegnum tíðina. Út-
vörp, forláta saumavél og fleira. Hann
hefur augljóslega yndi af gömlum hlut-
um og dæmin um það eru mörg.
Hann sýnir mér skrifborð sem var
uppi á háalofti heima hjá honum í gamla
daga. „Það þótti ljótt en ég tók það niður
og hafði í mínu herbergi sem mennta-
skólastrákur. Strax þá fannst mér svona
gamalt dót flott.“ Þetta er gamla skrif-
borð Sigurðar kaupfélagsstjóra og stóll
við.
Bækur í hillu vekja athygli. Þar eru Ís-
lendingasögurnar, Jón Trausti, Gunnar
Gunnarsson „og amma gamla komplett.
Mér finnst notalegt að eiga gamlar bæk-
ur eins og aðra gamla hluti. Sumu hef ég
safnað markvisst en annað hef ég eignast
fyrir tilviljun. Til dæmis þetta land. Mér
finnst það mikil gæfa að ég skyldi eign-
ast það.“
Siggi hefur keypt töluvert af efni í
gegnum tíðina, gleri, málningarvörum,
fúavarnarefni og þvílíku en langmestu
verðmætin eru fólgin í vinnu. „Ég hef
eytt gríðarlegum tíma í þetta og þar af
leiðandi vanrækt eitthvað annað. Ég er
sem sagt ekki alltaf heima hjá mér!“ Í
kennarastarfinu gefst raunar oft góður
tími til að sinna áhugamáli eins og
þessu; hann nefnir jólafrí, páskafrí og
sumarfrí.
„Yfir veturinn kem ég aldrei sjaldnar
en einu sinni í viku og stundum oft í
viku að sumri til. Húsið er gamalt og
viðkvæmt og það verður að hugsa vel
um staðinn. Ef ég hætti að slá reglulega
fer allt á hliðina á mánuði. Ég gæti
sennilega ekki einu sinni keyrt sláttu-
vélina um svæðið eftir þann tíma.“
Svæðið er fimm hektarar í heild, sem
fyrr greinir, en Sigurður segist slá um
tvo hektara í hverri viku. „Helming með
handafli og helming með litlum traktor.
Það er miklu skemmtilegra að slá með
handafli á meðan maður getur; það er
mjög fín líkamsrækt. Svo þegar ég hætti
að geta það hef ég það val að fá mér
sláttuvél með drifi sem ég þarf bara að
elta.“
Enginn veit hvað verður þegar hann
hættir að geta elt sláttuvélina.
„Þegar ég verð orðinn svo örvasa að
geta ekki séð um svæðið þá væri best að
deyja og ganga í Hofið að heiðnum sið.
Nú eða þá í bjálkakirkjuna ef það virðist
betri valkostur …“
Gamli samkomusalur Ljósvetninga er nú glæsileg stofa. Eldhúsið fyrir enda salarins. Sigurður segir það góða líkamsrækt að slá einn hektara á viku með handsláttuvél.
„Já, ég er ástríðukarl,“ segir Sigurður aðspurður. „Það má segja
að þetta sé besta ástríða sem ég hef fengið; trjárækt er að
minnsta kosti ekki jafnhættuleg og fallhlífarstökk.“
Sigurður segist eflaust öfgamaður að sumu leyti. „Ég er
óvirkur alkóhólisti, og eyddi dálítlum tíma í það líka, þannig að
ég fer mjög djúpt í allt sem ég geri. Maríugerði er mér guðsgjöf
en það er ekkert víst að öðrum þætti þetta svona mikils virði.
Sumir vilja ferðast eða safna frímerkjum eða horfa á fótbolta.
Það gefur þeim lífsfyllingu og gleði en þetta hér uppfyllir allar
mínar þarfir.“
Krabbamein í tvígang
Sigurður, sem er liðlega sextugur, hefur á orði að eftir því sem
árin líða átti hann sig á því, eins og svo margir aðrir, hve lífið
byggist mikið á því að vera við góða heilsu.
Hann hefur tvisvar fengið krabbamein. „Fyrst krabbamein í
skjaldkirtil um 1990. Ég var skorinn upp, krabbanum hent og
þetta breytti í raun litlu fyrir mig. Fyrir þremur árum gerði
hann svo vart við sig aftur, auk þess sem ég fékk húðkrabba-
mein sem var nokkuð alvarlegt. Þá gat brugðið til beggja vona
en ég var heppinn. Ég er því algjörlega meðvitaður um það hvað
líkamleg heilsa skiptir miklu máli. Ég hef alltaf verið mjög vak-
andi yfir sjálfum mér og heilsunni; hlaup og hvers konar lík-
amsrækt er mjög góð leið til að fylgjast með sér. Ef menn allt í
einu geta ekki gert eitthvað sem þeir eru vanir að geta vita þeir
að eitthvað gæti verið að.“
Skemmtilegt líf
Sigurður segist mikið hafa hugsað um lífið þegar hann veiktist
aftur. „Líf mitt hefur verið skemmtilegt og margbreytilegt; ég
hef tekið mér rétt til að gera margt sem hefur verið ógeðslega
gaman! Ég hef því ekki rétt á því að kvarta. Miklu yngra fólk en
ég deyr af ýmsum ástæðum, þess vegna er ég þakklátur og vil
njóta lífsins á meðan það er hægt.“
Hef ekki leyfi til að kvarta
Einn bekkjanna sem raðað var
meðfram veggjum sam-
komusalarins á sínum tíma er
varðveittur í kjallara hússins.
Sigurður
kaupfélags-
stjóri á Húsa-
vík átti skrif-
borðið og
stólinn.
Viltu vindil? Vindlakassi
afa Sigurðar og nafna,
kaupfélagsstjórans á
Húsavík.