SunnudagsMogginn - 08.08.2010, Side 43

8. ágúst 2010 43
U
m daginn fór ég og veiddi. Hef ekki veitt mikið
gegnum tíðina. Sem sagt fiska. Veitt ýmislegt
annað svo sem. Ég er borgarbarn og hef því
ekki þurft að veiða mér til matar. Við veiddum
nú reyndar stundum strákarnir hérna á árum áður. Í höfn-
inni. En veiðin var dræm. Eitt og eitt dekk kannski. En
maður borðar ekki dekk. Það þykir hinsvegar fínt að vera
með smádekk í rauðvíni. Fór einu sinni á fínan veit-
ingastað þar sem þjónninn mælti með ákveðnu rauðvíni.
Og vínið var með angan af kattarhlandi og dekki. Fokdýrt
auðvitað. Þannig að maður á ekki að afskrifa dekk.
Mér finnst hinsvegar ekkert svo gaman að drepa fiska.
Sem er vandamál ef maður er að veiða. Reyndar þarf að
stríða fiskinum aðeins áður en hann er veiddur. Veit ekki
alveg hvort er verra. Að drepa fiskinn eða stríða honum.
Að dingla einhverju snakki
fyrir framan fiskinn áður en
maður leggur til atlögu. Fisk-
urinn er auðvitað alveg grun-
laus. Hann heldur að hann sé
bara að fá snakk. Svo bara fer
snakkið inn í augað á honum
og síðan ekki söguna meir.
Ekki beint pent.
Pældu bara í því sjálfur, kæri
lesandi. Þú ert kannski staddur
á veitingastað og pantar þér tiramisu og allt í einu kemur
kokkurinn fram og rotar þig. Og rauðvínið með dekkinu
fer bara út um allt. Ekki beint pent.
Reyndar hljóta fiskar að vera alveg rosalega heimskir.
Guð blessi þá, en ég meina vá. Hversu lengi hefur mann-
skepnan veitt? Það mætti halda að þeir hefðu lært eitthvað
á öllum þessum tíma. Haldið fundi og svona. En nei. Þeir
falla alltaf fyrir snakkgildrunni. Ár eftir ár horfa þeir á vini
sína hverfa hvern á eftir öðrum úr sjó, vötnum og ám. En
þeim er bara alveg sama. Eru bara góðir með sig. Hugsa
bara, iss þetta kemur ekki fyrir mig. Kannski eru fiskar
bara eins og KR-ingar, halda alltaf að þeir eigi möguleika?
Flestum finnst ekkert að því að drepa fiska. En mörgum
finnst alveg agalegt að drepa hvali. Samt er þetta lið eig-
inlega allt meira eða minna úr sama vatninu. Þannig.
Hvort sem það er gott eða slæmt að drepa hvali þá er alla-
vega ekki verið að reyna að ginna hvalina með einhverju
snakki áður en að þeir eru drepnir. Maður veit eiginlega
ekki hvernig það snakk ætti að líta út. Mynd af fiskbúð?
Einu sinni hlekkjaði Benedikt Erlingsson leikari sig við
hvalveiðiskip. Minnir að þetta hafi verið í kringum 1987.
Hann var þannig að mótmæla hvalveiðum sem hann kall-
aði siðlausar. Sem er auðvitað sjónarmið út af fyrir sig. En
mér finnst laxveiðar miklu siðlausari. Fyrst er laxinn
ginntur með einhverju snakki, síðan stingst inn í hann
öngull, hugsanlega í gegnum augað og því næst er hann
dreginn í land. Ef hann er ekki dauður þegar honum er
landað þá tekur einhver sig til og rotar hann með steini.
Siðlaust? Uh, já. Hvalir eru þó allavega bara drepnir með
byssu. Ég legg til að næst þegar Benedikt ætlar að mót-
mæla, að hann hlekki sig við Veiðibúðina að Laugavegi
178. Þá erum við að tala saman. Reyndar er ég mikill aðdá-
andi Benedikts Erlingssonar. Í leikhúsinu altso. Ég meina
hver er það ekki?
Og til að bæta gráu ofan á svart, halda menn upp á það
að drepa lax. Eftir að hafa murkað lífið úr nokkrum fiskum
setjast veiðimenn við drekkhlaðið borð í einhverjum kofa
uppi í sveit og éta á sig gat. Borga fyrir það morðfjár auð-
vitað. Og skola svo öllu niður með rauðvíni með fullt af
dekkjum í. Pent? Veit ekki.
Veiðimennska
og Benedikt
Erlingsson
Pistill
Bjarni Haukur
Þórsson
’
Og vínið
var með
angan af
kattarhlandi og
dekki. Fokdýrt
auðvitað.
Gatan mín
G
ömlu verslunarhúsin í Stykkishólmi
standa niður við höfnina. Eftirtekt
vekur hve myndarlega hefur verið
staðið að endurgerð húsanna og í raun
eru þau staðarprýði. Upp frá höfninni liggja götur
og ein þeirra er Skólastígur. „Þetta er elsta gatan í
bænum og forðum var þetta leiðin, sem bændur
sem hingað komu, fóru þegar þeir sóttu í verslun.
Enn má sjá minjar um hestastein við eitt húsið hér
við götuna hvar klárar bænda áðu áður og bruddu
mél,“ segir Jóhanna Guðmundsdóttir, skólastjóri
Tónlistarskólans í Stykkishólmi.
Jóhanna er fædd og uppalin á Selfossi en kom á
Snæfellsnesið árið 1975. Hún var fyrstu tvö árin í
Ólafsvík en fluttist þá í Hólminn. Fyrstu búskap-
arár sín þar bjuggu hún og Guðmundur Teitsson
eiginmaður hennar við Höfðagötu. Bakaríið sem
Guðmundur starfrækti um árabil var þar þá til
húsa. Síðastliðin þrjátíu ár hafa þau hins vegar bú-
ið að Skólastíg 32, sem er efsta húsið við götuna.
„Húsin við þessa götu eiga sér mörg merka sögu
að baki. Barnaskólinn var hér einu sinni og óhætt
er að segja að þá hafi hjarta bæjarins slegið hér.
Hjartað er sannarlega stórt og mikilvægt líffæri
rétt eins og það ónefnda líffæri í líkama bæjarins
sem tónlistarskólinn er – en hann er nú í gamla
barnaskólanum. Á vetri hverjum erum við með
um 120 nemendur sem nærri lætur að sé um það
bil tíund bæjarbúa. Meðan barnaskólinn var hér
við götuna var haldið úti heimavist fyrir nem-
endur sem komu úr nærliggjandi sveitum. Í dag er
þetta hús nýtt sem dvalarheimili fyrir aldraða. Af
því leiðir að meðalaldur íbúa hér við Skólastíg er
frekar hár. Annars er hér fólk á öllum aldri og ná-
býli fólksins hér alveg með ágætum. Við fjöl-
skyldan erum afskaplega sæl að búa hér og fyrir
mig er það það óneitanlega kostur að búa og starfa
við sömu götu.“
Margt hefur breyst hér í Hólminum á síðustu ár-
um. Bærinn hefur stækkað þó svo íbúatalan hald-
ist svipuð en í dag eru Hólmarar um 1.100 talsins.
Elsti hluti bæjarins liggur upp frá höfninni en
austar og inn af svonefndri Maðkavík er kirkjan og
svonefnt Flatahverfi sem reist var fyrir rúmlega
þrjátíu árum. Nýjustu húsin eru við göturnar
Hjallatanga og Tjarnarás sem eru á vinstri hönd
þegar ekið er inn í bæinn. Þá eru víða hús sem fólk
að sunnan nýtir sem afdrep í frístundum og yfir
sumartímann. Raunar eru slík hús í Stykkishólmi í
tugum talin.
„Hvert einasta byggðarlag á sinn svip og menn-
ingu. Í Ólafsvík er alltaf talsvert líf og fjör og mikil
umsvif, rétt eins og gerist í plássi þar sem vinnu-
dagur er langur og allt snýst um sjósókn og afla-
brögð. Bæjarbragurinn hér í Stykkishólmi er tals-
vert öðruvísi sem helgast ef til vill af því að
atvinnulífið hér er fjölbreyttara og rækt hefur ver-
ið lögð við alla sprota í menningarstarfsemi svo úr
hefur orðið mikil gróska. Það er ekki lítils virði.
Hér er öflugt tónlistarstarf og tónlistarskólinn
einn sá elsti á landinu, myndlistarmenn eru hér
allmargir, leikfélag, handverksfólk, aðstaða fyrir
rithöfunda til lengri og skemmri dvalar auk þess
sem skemmtilegu ljósi er varpað á sögu mannlífs
hér á sýningu Byggðasafns Snæfellinga í Norska
húsinu hér við enda Skólastígs. Þetta samanlagt
hefur orðið mannlífinu hér í Stykkishólmi til
framdráttar; hér er menningarlegur bragur og
slíku samfélagi finnst mér einkar gott að búa í.“
sbs@mbl.is
Ljósmynd/Frosti Eiðsson
Elsta gata bæjarins
Sk
óla
stí
gu
r
Súgandisey
1
2
Landey
MaðkavíkA
ða
lga
ta
Nesvegur
Borgarbraut
La
nd
ey
jar
su
nd
Stykkið
Að
alg
ata
Stykkishólmur
Grunnasundsnes
1. Héðan af Skólastíg er skammt að labba upp á Bók-
hlöðuhöfðann, sem við köllum svo. Á höfðanum er
frábært útsýni yfir Breiðafjörð og á góðum degi sést
þar inn á Fellsströnd í Dölum og í Klofning, á Barða-
strönd og til Látrabjargs og sé horft út Nesið sést
Kirkjufell við Grundarfjörð og Snæfellsjökull. Nei,
það er ekki hægt að telja eyjarnar á Breiðafirði af
höfðanum en æðimargar sjást þaðan vissulega.
2. Það er skemmtilegt að ganga út í Súgandisey, sem
er hér við höfnina. Þar er til dæmis viti sem lýsir
sjófarendum, var reistur fyrir rúmlega 150 árum og
er enn í góðu lagi. Einn sérstæðasti staðurinn í
eynni er Ástarhreiðrið sem svo er nefnt; laut þaðan
sem má horfa hér yfir bæinn. Meðal ungra elsk-
enda hefur í gegnum tíðina verið vinsælt að hafa
viðkomu í lautinni, enda bjóða allar aðstæður þar
frá náttúrunnar hendi upp á elskulega samveru.
Uppáhaldsstaðir