SunnudagsMogginn - 08.08.2010, Side 44

44 8. ágúst 2010
Grínarinn Gilliam leikstýrði beinni útsend-
ingu með Arcade Fire í New York.
Reuters
Bein útsending var á Youtube frá tónleikum
Arcade Fire í New York á fimmtudaginn var
og var það enginn annar en leikstjórinn og
Monthy Python-grínarinn Terry Gilliam sem
leikstýrði útsendingunni. Tónleikarnir gengu
þó ekki hnökralaust fyrir sig því í uppklapps-
laginu „Sprawl II (Mountains Beyond Mount-
ains)“ bilaði trommuheili og Win Butler
ákvað að byrja lagið aftur. Það gekk ekki bet-
ur en svo að illa heyrðist í honum og ákvað
hann því að syngja í míkrófóninn hjá konunni
sinni, Regine Chassagne, og kláraði lagið
með því að smella á hana kossi.
Terry Gilliam leik-
stýrði útsendingu
Win Butler söngvari Arcade Fire segist
mjög hrifinn af tónlist Jay Reatard.
Ef maður hefði slegið nöfnin Arcade Fire og
Jay Reatard inn í Google í síðustu viku hefðu
niðurstöðurnar ekki verið margar, því tónlist
þessara listamanna á lítið sem ekkert sam-
eiginlegt. En meðlimir Arcade Fire komu tón-
leikagestum í Mann Center í Fíladelfíu heldur
betur á óvart í vikunni, allavega ef marka má
myndbönd frá tónleikunum á Youtube, þegar
sveitin spilaði ábreiðu af laginu „Oh It’s Such
a Shame,“ eftir Memphis-ræfla-rokkarann
Reatard heitinn. Win Butler, leiðtogi og söngv-
ari Arcade Fire, kynnti lagið bara sem lag eftir
Jay Reatard áður en talið var í og ein fjöl-
mennasta sveit í bransanum tók sannkallaða
stórtónleikaútgáfu af laginu.
Heiðruðu minningu
Jay Reatards
Ég hef löngum velt því fyrir
mér hvað þurfi til að plata frá
hljómsveit geti talist popp- eða
rokkklassík. Þarf hún að vera
eldri en tíu ára? Þarf ákveðinn
fjöldi laga að hafa náð inn á vin-
sældalista? Eða koma sér-
útvaldir poppspekingar frá öll-
um heimshornum saman á leynilegum
fundum og segja: „þessi plata er klassík“
eða „þessi plata er ekki klassík“.
Hvernig sem þetta nú allt saman á sér
stað þá held ég að flestir geti verið sam-
mála mér þegar ég segi að plötuna Fune-
ral frá kanadísku hljómsveitinni Arcade
Fire hafi mátt kalla klassík frá fyrstu
hlustun. Þó það séu ekki liðin nema sex
ár frá því hún kom út.
Hvar sem maður kemur nið-
ur á Funeral fer ekkert á milli
mála að um mjög sérvitra og
úthugsaða plötu er að ræða.
Hún er skrítin, falleg, sorgleg,
leikræn og einlæg á köflum og
stundum eru lögin á henni
samsuða þessu öllu saman.
Platan var tekin upp að vetri til í Mont-
real í Quebec þar sem hljómsveitar-
meðlimir höfðu safnast saman frá hinum
og þessum stöðum í Norður-Ameríku og
stofnað hljómsveitina. Á annan tug tón-
listarmanna tók þátt í upptökunum og
gefur þessi fjöldi mismunandi hugmynda
og hljóðfæra lögunum áferð sem fáar aðr-
ar plötur geta státað sig af. Auk þess gefa
hjónin Win Butler og Régine Chassagne
þetta litla extra sem þarf þegar þau koma
sannfæringu sinni um allt á milli himins
og jarðar á framfæri til hlustandans, til
dæmis í lagakvartettinum „Neighbor-
hood #1 (Tunnels),“„Neighborhood #2
(Laïka),“ „Neighborhood #3 (Power
Out)“ og „Neighborhood #4 (7 Kettles).“
Þau eiga það öll sameiginlegt að grafa
djúpt niður í sálarlíf mannfólksins og
taka þar á ýmsum erfiðum málefnum.
Í mínum huga er ekkert eitt lag á plöt-
unni sem stendur framar öðru. Það sem
gerði hinsvegar fyrstu hlustun á Funeral
svona góða var að maður vissi aldrei
hverju maður gæti átt von á í næsta lagi
frá stórsveit Arcade Fire.
Poppklassík Funeral – Arcade Fire
Skrítin, falleg, sorgleg, leikræn og einlæg
Matthías Árni Ingimarsson.
A
nnað slagið gerist það að hljóm-
sveit sem að formi og innihaldi ætti
eiginlega að vera dæmd til að lúra
neðanjarðar er samþykkt af al-
menningi og borin um á gullstól - henni til
óvæntrar ánægju og stundum meira að segja
óvæntrar óánægju.
Það mætti týna til dæmi eins og Sigur Rós,
Air, Mugison og Franz Ferdinand; allt saman
aðilar sem lögðu upp með ákveðna listræna
sýn - án málamiðlanna - og einhverra hluta
vegna hittir hún naglann á meðalhöfuðið.
Lögin komast í útvarp og auglýsingar, hljóm-
leikar eru bókaðir í höllum og útgáfurisar gína
yfir eins og soltnir hrægammar.
Sumar sveitanna kikna undan álaginu, og
fara jafnvel að poppa sig upp í hálfgerðu með-
vitundarleysi en nöfnin sem ég nefndi hér að
framan ern allt saman prýðileg dæmi um
listamenn sem hafa ekki farið þá leið. Líkt er
með umfjöllunarefnið hér, sem pólast um
hjónakorni Régine Chassagne og Win Butler.
Að baki eru tvö meistarastykki, Funeral
(2004, sjá hér að neðan) og Neon Bible (2007).
Allir vildu Arcade Fire kveðið hafa á þessu
tímabili og poppbarónar á borð við David Bo-
wie og Bono lögðust flatir fyrir snilldinni.
Er hljómleikaferðalaginu í kjölfar Neon
Bible lauk í febrúar 2008, eftir rúmlega 120
tónleika, tók við hæfilega rólegur tími. Tón-
leikar til styrktar Barack Obama og tónleika-
myndin Miroir Noir var þó á meðal umsvifa en
netmiðlar loguðu á meðan, uppfullir af ágisk-
unum um hvenær yrði tekið til við næstu
snilld.
Það var svo loks í maí síðastliðnum að til-
kynning barst um næstu plötu. Skyldi hún
heita The Suburbs (sem vísar í uppvöxt
bræðrana Win og Will Butlers í Houston, Tex-
as) og sama dag skyldi koma út tólf tomma í
takmörkuðu magni með tveimur laga plöt-
unnar. Það var Markus Dravs sem sá um að
upptökustýra en platan var tekin upp á heim-
ili þeirra hjóna í Montreal, hljóðveri sveit-
arinnar í Quebec og svo í New York. Vinnslu-
aðferðin var óvenjuleg að því leytinu til að
hvert og eitt klárað lag var fyrst pressað á
tólftommu lakkplötu sem var síðan aftur tek-
in upp á stafræna tækni.
Dómar sem hafa borist eru …kemur ekki á
óvart …lofsamlegir en Will Butler lýsir
hljómnum sem blöndu af Depeche Mode og
Neil Young í viðtalið við BBC!?
„Það verður gaman að spila nýju lögin á
tónleikum,“ segir hann á ekki jafn grínaktug-
um nótum. „Manni líður eins og uppfinninga-
manni sem er að koma upp úr kjallaranum
eftir árs langa vinnu.“
Úthverfa-
blús
Fáar sveitir utan meg-
instraumsins hafa vakið
jafn mikla athygli und-
anfarin ár og hin kan-
adíska Arcade Fire. Síð-
asta plata, Neon Bible,
kom út fyrir þremur ár-
um og hafa áhugasamir
beðið eftir næsta breið-
skífuskammti með önd-
ina í hálsinum.
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
Arcade Fire anno 2010. Allt er þá þrennt er, í tilfelli nýju plötunnar.
Umslag The Suburbs er í átta
mismunandi tilbrigðum. Hægt er
að sjá þau á opinberri vefsíðu
sveitarinnar. Engin skýring hefur
enn borist á þessu uppátæki, en á
umslögunum má sjá sama bílinn
sem stendur framan við átta mis-
munandi hús í dæmigerðum út-
hverfum. Víst er að hörðustu
aðdáendur þurfa að verða sér úti
um aukavaktir í vinnunni til að
punga út fyrir herlegheitunum.
Eitt af umslögunum.
Átta mismun-
andi umslög
Tónlist
Morgunblaðið átti viðtal við Tim Kingsbury,
einn af stofnendum Arcade Fire árið 2007,
þegar Neon Bible var nýkomin út. Í skemmti-
legu viðtali hafði hann m.a. þetta að segja:
„Við erum í alvörunni að reyna að búa til tón-
list sem við getum með stolti boðið fólki að
kaupa eða að hlusta á. Ég hef verið í bönd-
um þar sem þetta er ekki málið, þar snerist
þetta meira um að semja fyrir okkur sjálf,
skítt með áhorfendur. En með Arcade Fire
hefur þetta verið öðruvísi.“
Tim Kingsbury sagði Morgunblaðinu allt af
létta árið 2007 er Neon Bible kom út.
Leggja sig öll fram