SunnudagsMogginn - 30.01.2011, Síða 43

30. janúar 2011 43
Í heilli bók er stundum aðeins eitt ljóð,
sem anda þinn hrífur í tjáningu sinni,
kannski ein hending, jafnvel eitt einasta orð,
sem áfram mun lifa ferskt í vitund þinni.
Sú eilífa þrá að baki ljóðsins býr
í búning að klæða draumsýn manns og vilja,
en stundum duga orðin alls ekki til,
að aðrir nái höfund ljóðsins að skilja.
Úr ljóðasafni Árna Grétars Finnssonar, Lífsþori,
sem börn hans gáfu út 2010.
Ljóðið
og skáldið
Fertugur að aldri reisti Bárður nýbýl-
ið Höfða í Mývatnssveit ásamt konu sinni,
en þau eignuðust átta börn á 16 árum.
Báður seldi Höfða árið 1930 og flutti til
Akureyrar, þar sem hann starfaði við
Krossanesverksmiðjuna og við smíðar.
Hann fékk heilablóðfall 1933, varð
óvinnufær og fjölskyldan tvístraðist.
Bárður var þá fluttur í heimasveit sína og
var rúmliggjandi á ýmsum bæjum þar til
hann lést árið 1937.
Eðvarð Sigurgeirsson ljósmyndari á
Akureyri keypti glerplötusafn Bárðar af
ekkju hans. Nýlega afhentu börn Eðvarðs,
þau Elsa Friðrika og Egill, Minjasafninu á
Akureyri plöturnar til varðveislu og eru
prentin á sýningunni gerð eftir þeim.
Bárður Sigurðsson var listhneigður
maður, eins og myndir hans bera með sér.
Mest tók hann af mannamyndum, eftir
pöntun, en aðrar eru sprottnar af áhuga
hans: merkar myndir af fólki við vinnu og
í frístundum, af bæjum og mönnum á
hestbaki. Þar var Þingeyingurinn að
mynda sveitunga sína – þessar myndir
opna dyr inn í horfinn heim.
Fjalla-Bensi, Benedikt Sigurjónsson, ásamt vinum sem fylgdu honum á fjöll og lifa í Að-
ventu Gunnars Gunnarssonar, hrútinum Eitli og hundinum Leó; á ljósmyndastofunni í Höfða.
Baðstofulíf í Víðum eða Vetrarkvöld á sveitaheimili, árið 1906. Bárður notaði bæði þessi
heiti um myndina sem sýnir íbúana hlýða á húslestur og allir að fást við sitt í rökkrinu.
Hlé gert á heyskapnum í veðurblíðu í heimasveit ljósmyndarans við Mývatn.
átt við ljóðin að öðru leyti.
Ljóðabækur Árna Grétar hafa verið ófáan-
legar um margra ára skeið og Lovísa segir að
fjölmargir hafi leitað til hans eftir bókum í
gegnum árin og það hafi meðal annars þrýst á
að koma bókinni út núna; „annars hefðum við
eflaust látið barnabörnin um þetta“.
Hafði mikla ánægju af að yrkja
Lovísa segir að Árni Grétar hafi haft mikla
ánægju af að yrkja og hann hafi einsett sér að
leggja miklu meiri rækt við ljóðagerð eftir að
hann hætti að vinna, hann hafi verið með mörg
ljóð í kollinum. „Við systkinin munum varla
eftir honum öðruvísi en hann hafi verið að
skrifa og ekki bara ljóð. Þegar við vorum yngri
var hann að leika sér að því að skrifa smásögur
og skáldsögu, sem ekkert varð úr. Svo var hann
alltaf að skrifa í blöðin um þjóðfélagsmál og
mikið af minningargreinum og greinargerðir og
álitsgerðir í lögfræðinni og svo má lengi telja.
Það lá afskaplega vel fyrir honum að skrifa og
hann hafði af því mikla ánægju. Hann las líka
mikið, átti mikið safn af ljóðabókum og var
alltaf að kalla á okkur til að lesa upp fyrir okkur
ljóð sem honum fannst sérstaklega merkilegt
eða gott. Manni fannst það kannski ekki svo
spennandi sem barni að sitja og hlusta á ljóða-
lestur, en það er yndislegt í minningunni, hann
var alltaf að ala mann upp og reyna að gera að
betri manni.“
arnim@mbl.is
sem honum fannst ekki nóg vel gert og byrjaði á
því fyrir nokkrum árum, enda stóð til að koma út
ljóðasafni 2009. Hann var búinn með fyrstu bók-
ina og langt kominn með aðra þegar hann féll frá
og því kom það í hlut okkar að klára verkefnið,“
segir Lovísa. Þær endurbætur sem Árna Grétari
auðnaðist að ljúka eru í ljóðsasafninu, en ekki var
Ljóðskáldið Árni Grétar Finnsson.
Ljósmynd/Lárus Karl Ingason