Morgunblaðið - 08.04.2010, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 2010
✝ Jóhann Eyþórssonfæddist í Hafn-
arfirði 9. maí 1948.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili sínu
þann 25. mars síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru hjónin Eyþór Kr.
Jónsson baðvörður og
Þuríður Jóhannsdóttir
húsmóðir, sem bæði
eru látin. Systir Jó-
hanns er Kristín Þór-
ey, f. 1.11. 1956, kenn-
ari í Grindavík, gift
Gísla Þorlákssyni, f.
16.11. 1951, stýrimanni. Börn
þeirra eru Þuríður, f. 18.4. 1981, og
Þorlákur, f. 26.10. 1987.
Jóhann var kvæntur Valdísi Þor-
kelsdóttur, f. 2.6. 1946, kennara við
Kópavogsskóla. Faðir hennar er
Þorkell Skúlason, endurskoðandi í
Kópavogi, kona hans er Ólafía
Örn, f. 7.7. 2004. Eyþór Kristinn Jó-
hannsson, f. 23.5. 1972, búsettur á
Sólheimum, Grímsnesi.
Jóhann hóf nám í rennismíði á
Vélaverkstæði Jóhanns Ólafs í
Hafnarfirði og lauk því námi og
meistararéttindum frá Iðnskól-
anum í Hafnarfirði. Hann starfaði í
faginu á Vélaverkstæði Jóhanns
Ólafs og í Dósagerðinni í Kópavogi
til ársins 1982, en vann þá sem lag-
erstjóri í Kostakaupum í eitt ár.
Hann starfaði sem fangavörður um
23 ára skeið, á lögreglustöðinni við
Hverfisgötu, Hegningarhúsinu við
Skólavörðustíg og síðast í fangels-
inu í Kópavogi. Frá 2005 og til dán-
ardags starfaði hann sem renni-
smiður hjá Barnasmiðjunni. Einnig
rak hann um nokkurra ára skeið
vélaleigu meðfram öðrum störfum
og stofnaði síðar ásamt Snorra
Magnússyni renniverkstæði sem
þeir starfræktu samhliða öðrum
störfum sínum til ársins 2002.
Útför Jóhanns fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 8. apr-
íl 2010, og hefst athöfnin kl. 15.
Katrín Hansdóttir.
Móðir hennar var
Sigurbjörg Helga-
dóttir matráðskona
og var maður hennar
Ragnar Árnason sjó-
maður, en þau eru
bæði látin. Fóstur-
foreldrar Valdísar
voru Anna Helga-
dóttir, móðursystir
hennar, og Júlíus
Davíðsson á Ak-
ureyri. Þau eru bæði
látin. Valdís á fjórar
hálfsystur, hálf-
bróður og eina fóstursystur.
Börn Jóhanns og Valdísar eru
tvö: Anna Jóhannsdóttir, f. 7.12.
1968, lögfræðingur, gift Jóni Erni
Brynjarssyni, f. 19.9. 1969, við-
skiptafræðingi. Börn þeirra eru
Valdís Huld, f. 7.9. 1997, Jóhann
Styrmir, f. 4.11. 2000, og Þormar
Kveðja frá eiginkonu og syni
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Guð geymi þig.
Valdís og Eyþór.
Það er þungt og erfitt að þurfa að
kveðja hann pabba svona allt of
snemma. Hann var að nálgast 62 ára
afmælið sitt og við ágæta heilsu.
Á síðasta ári glímdi hann við vá-
gest sem erfitt getur verið að eiga
við, en með góðri aðstoð lækna náð-
ist að skera það mein burt. Allt leit
vel út og í febrúar síðastliðnum fékk
hann endanlega staðfestingu á að
hafa losnað alveg við meinið.
Fimmtudagsmorgunninn 25. mars
byrjaði eins og hver annar dagur þar
sem pabbi var að huga að því að fara
til vinnu. En hjartað stöðvaðist
skyndilega og þrátt fyrir að allt væri
gert til að lífga hann, var hann far-
inn.
Það er erfitt að sætta sig við svona
snöggan missi fyrir þá sem eftir lifa.
Hugurinn leitar í minningarnar og
sameiginlegu stundirnar. Pabbi var
duglegur, yfirvegaður og vandvirk-
ur. Hann var meira fyrir fámennið
en fjölmennið, en best naut hann sín
með fjölskyldunni og fáum og góðum
vinum. Hann hafði gaman af lestri
góðra bóka af fjölbreyttu tagi, hvort
sem það voru skáldsögur, æviminn-
ingar eða söguleg rit. Sama gilti um
bíómyndir, en gömlu vestrarnir voru
þó í sérstöku uppáhaldi.
Hann lumaði á afskaplega
skemmtilegum húmor og átti það til
að rifja upp ýmsar skemmtilegar
sögur. Kannski var það líka þess
vegna sem hann náði svo vel til
yngra fólks og fólks sem ekki var
allra, en það nýttist honum eflaust
vel í því erfiða starfi sem fangavarsl-
an var. Hann var alltaf eitthvað að
teikna og hanna, smíða og laga. Mér
fannst hann vera hálfgerður þúsund-
þjalasmiður og það var fátt sem
hann gat ekki lagað eða smíðað. Ein-
hverju sinni sá ég kertastjaka úr
járni, sem mér fannst fallegur, á
veitingastað úti á landi. Pabbi var
búinn að smíða svoleiðis handa mér
nokkrum vikum síðar. Eflaust hefði
ég getað lært meira af honum og ég
gat á unglingsárunum verið ágætis
aðstoðarmaður þegar kom að helstu
viðhaldsmálum á heimilinu og bíln-
um. En þegar á reyndi og maður fór
að standa í slíkum hlutum á eigin
spýtur var gott að eiga pabba að til
að fá ráð og aðstoð við ýmislegt.
Pabbi var óskaplega vandvirkur og
allt sem hann gerði, gerði hann vel.
Það átti við um hans vinnu að það
var ekkert til bráðabirgða í neinu
sem hann gerði. Öll hans smíði og
verk hefðu þolað hin mestu álags-
próf. Starfið í Barnasmiðjunni síð-
ustu árin, þar sem smíðuð voru úti-
leiktæki fyrir börn, hentaði honum
því sérstaklega vel.
Fyrir afabörnin sem ólust upp
með afa og ömmu í Lækjarbergi inn-
an seilingar, er missirinn mikill.
Hann tefldi við þau skák, spilaði
myllu, leyfði þeim að brasa í bíl-
skúrnum, smíða og saga. Það var
aldrei komið að tómum kofunum hjá
pabba, hvort sem vantaði efni, ráð-
leggingar eða aðstoð. Hann gat líka
galdrað fyrir þau og kenndi þeim svo
brellurnar þegar krakkarnir urðu
stærri.
Ég bið guð að styrkja mömmu og
bróður minn í sorginni, en kveð
pabba að sinni í þeirri vissu að hann
er nú hjá öðrum ástvinum sem á
undan eru gengnir.
Anna Jóhannsdóttir.
Við eigum eftir að sakna þín afi,
þú fórst allt of fljótt frá okkur. Þú
kenndir okkur mannganginn, varst
alltaf til í að tefla við okkur, stríða
okkur pínulítið og spjalla um allt
milli himins og jarðar. Við fengum
að smíða í skúrnum hjá þér, búa til
litla spýtubáta, mála þá með allskon-
ar litum og sigla þeim á læknum.
Stundum strönduðu þeir í djúpu
vatni og þá óðstu bara út í læk og
sóttir þá, meira að segja þó skórnir
og buxnaskálmarnar blotnuðu.
Afi, við vitum að þú færð nóg að
gera hjá guði, því þú varst svo flink-
ur. Við biðjum þig að vaka yfir okkur
öllum, frá himnum.
Valdís Huld, Jóhann Styrmir
og Þormar Örn.
Nú er komið að erfiðri og ótíma-
bærri kveðjustund. Jóhann bróðir
minn er látinn, aðeins 61 árs gamall.
Hann andaðist á heimili sínu, Lækj-
arbergi 4, Hafnarfirði, við hlið eig-
inkonu sinnar, Valdísar Þorkelsdótt-
ur, að morgni 25. mars.
Fjölskylda okkar var ekki stór en
við vorum aðeins tvö systkinin og
eftir að foreldrar okkar létust tengd-
umst við enn sterkari böndum. Við
Jóhann, makar okkar og börn héld-
um alltaf vel saman og aldrei hefur
þar borið skugga á. Jóhann var mik-
ill fjölskyldumaður og naut þess að
vera heima með fjölskyldunni, ekki
síst eftir að barnabörnin fæddust.
Hann var mjög vandvirkur og hagur
jafnt á tré sem járn og ber heimili
hans þess vitni en fram á síðasta dag
var hann að skipuleggja hvað næst
skyldi lagfæra og gera.
Jóhann var mjög traustur maður
sem vildi ekki mikið láta á sér bera,
hvorki í framkomu né útliti, og erum
við systkinin ef til vill lík að því leyti.
Jóhann hafði góðan húmor og fannst
alltaf gaman að stríða systur sinni
en alltaf þó í góðu. Hann var mikill
bókamaður og í síðasta símtali okkar
töluðum við um bókina Undir kal-
stjörnu, sem hann hvatti mig til að
lesa, sem ég og gerði, en við gátum
oft rætt um bækur og kvikmyndir
þegar við hittumst.
Jóhann eignaðist einstaka konu,
Valdísi, og áttu þau saman börnin
Önnu og Eyþór. Það er ekki síst Val-
dísar vegna að litla fjölskyldan okk-
ar hefur staðið saman í blíðu og
stríðu. Jóhann og Valdís voru mjög
samhent hjón og miklir félagar en
nöfn þeirra eru samofin og erfitt að
hugsa um að annað þeirra sé farið.
Nöfnin verða þó samtvinnuð áfram á
systkinunum Jóhanni Styrmi og Val-
dísi Huld sem eru ásamt Þormari
Erni barnabörn Jóhanns og Valdís-
ar.
Það verður tómlegt hjá fjölskyld-
unni að koma saman um páska og jól
þegar vantar Jóhann en vonandi
berum við gæfu til að halda saman
nú sem endranær.
Að lokum kveð ég mætan bróður
með þakklæti fyrir allt. Guð geymi
þig.
Kristín Þórey Eyþórsdóttir.
Í dag verður uppáhaldsfrændi
minn, hann Jóhann, borinn til graf-
ar. Ég trúi því varla ennþá að hann
sé farinn frá okkur. Kallið kom allt
of fljótt.
Jóhann var alla tíð mjög stríðinn
og skemmtilegur. Mér er það afar
minnisstætt að á 17 ára afmælisdag-
inn minn fékk ég sérstaka gjöf frá
frænda mínum en það var „mini“-
útgáfa af bláum Porsche. Það snið-
uga við þessa gjöf var það að ég
hafði stundum sagt að mig langaði til
að eignast Porsche þegar ég fengi
bílpróf og þá sérstaklega bláan. Og
þessu mundi hann frændi minn eftir.
Þegar ég hugsa um Jóhann sé ég
hann fyrir mér í flauelsbuxum og
skyrtu að horfa út um gluggann. Svo
snýr hann sér við og segir: „Jæja
Dísa mín.“ En hann og Valdís kona
hans voru afar samhent og fyrir mér
voru þau alltaf eitt, Jóhann og Val-
dís.
Jóhann var mikill fjölskyldumað-
ur og naut sín best með fjölskyld-
unni sinni og þá sérstaklega barna-
börnunum sínum. Þau voru bara tvö
systkinin, hann og mamma, og litla
fjölskyldan okkar náin. Núna hefur
verið höggvið stórt skarð í hópinn
sem ekki er hægt að fylla. En við
munum ylja okkur við góðar minn-
ingar um einstakan mann.
Elsku Valdís, Eyþór, Anna, Jón,
Valdís Huld, Jóhann Styrmir og
Þormar Örn, megi góður Guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Guð blessi minningu Jóhanns Ey-
þórssonar.
Kær kveðja,
Þuríður Gísladóttir (Lolla).
Menn halda stundum skammt á
leikinn liðið,
er lífið dregur tjaldið fyrir sviðið
og skilur milli skars og kveiks.
En stór og fögur stjörnuaugu skína,
er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Með nokkrum orðum viljum við
fyrrverandi og núverandi samstarfs-
fólk Valdísar í Kópavogsskóla
kveðja Jóhann Eyþórsson, eigin-
mann hennar, sem lést snögglega
fimmtudaginn 25. mars. Við höfum
mörg átt samleið til margra ára, og
jafnvel áratuga, og óhjákvæmilega
kynnumst við því hvert annars mök-
um á sviði ýmiss konar samveru sem
er oftast á léttari nótunum. Jói lét
sig sjaldan vanta á slíkar samkomur
og átti auðvelt með að blanda geði
við fólk og halda uppi samræðum um
menn og málefni líðandi stundar. Við
kynntumst honum líka óbeint þegar
þau hjón voru að koma sér upp húsi,
og síðar að breyta og bæta á heim-
ilinu og umhverfis það, og Valdís
sagði frá því sem á döfinni var. Alltaf
var Jói eitthvað að sýsla en hann var
mjög hagur bæði á tré og járn og
reyndar mjög flinkur við hið síðar-
nefnda eins og sést á ýmsu hand-
verki hans á heimili þeirra. Þau voru
samhent í öllu og oft höfum við átt
glaðar stundir og notið gestrisni á
glæsilegu heimili þeirra. Við þökk-
um samverustundirnar og minnumst
Jóa með söknuði og hlýhug.
Nú stillt og rótt ein stjarna á himni
skín,
sú stjarna leiðir huga minn til þín.
(Ól. Jóh. Sigurðsson)
Valdísi, Eyþóri og Önnu og fjöl-
skyldu sendum við einlægar samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Kópavogs-
skóla,
Jóna Möller.
Jóhann Eyþórsson
✝ Eiríkur Sig-urjónsson fæddist
að Sogni í Kjós þann
11. mars árið 1916.
Hann lést á St.
Jósefsspítalanum í
Hafnarfirði þann 25.
mars sl. Foreldrar
hans voru hjónin Sig-
urjón Ingvarsson,
bóndi að Sogni, f. 29.
október 1889, d. 22.
ágúst 1970, og Gróa
Guðlaugsdóttir, hús-
freyja, f. 28. október
1892, d. 7. júní 1961.
Systur Eiríks voru Ragnhildur, f.
29. júní 1917, d. 14. október 2006,
og Hulda, f. 1. nóvember 1927, d.
16. janúar 2009.
Eiríkur kvæntist árið 1960 Guð-
nýju Gísladóttur frá Hnappavöllum
í Öræfum, f. 17. ágúst 1918. Hún
lifir mann sinn. Þau voru barnlaus
en mörg frændsystkini þeirra og
önnur börn dvöldu hjá þeim á
sumrin. Foreldrar Guðnýjar voru
hjónin Gísli Jónsson, bóndi
Hnappavöllum, f. 5. janúar 1885, d.
2. október 1963, og Guðný Páls-
dóttir, húsfreyja, f. 4. febrúar 1889,
d. 29. júní 1973.
Aðalstarf Eiríks
sneri að bústörfum í
sveit, fyrst við hlið
föður síns, en hann
tók við búinu árið
1960. Sem ungur
maður var hann
vinnumaður að
Reynivöllum í Kjós.
Hann starfaði einnig
sem verkamaður við
vegagerð, í sláturhúsi
og við byggingarstörf
á stríðsárunum. Þau
Guðný brugðu búi ár-
ið 1979 og settust að í Hafnarfirði.
Eiríkur starfaði sem iðnverkamað-
ur í Rafha til ársins 1990 þegar
verksmiðjan lagðist af. Hann undi
hag sínum vel í Hafnarfirði, söng í
kór eldri borgara og tók þátt í
öðru félagsstarfi þeirra. Hann
hafði mikinn áhuga á íþróttum og
tók sjálfur þátt í frjálsum íþróttum
í Ungmennafélaginu Dreng. Sein-
ustu árin var það fótboltinn sem
átti hug hans.
Útför Eiríks fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 8. apríl
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Við systkinin viljum minnast
elskulegs vinar og eiginmanns
Guðnýjar móðursystur okkar. Í
bernsku okkar vorum við svo hepp-
in að hún réðst sem ráðskona á
sveitaheimili til aðstoðar við aldr-
aða húsmóður. Þar hitti frænka
fjallmyndarlegan bóndason sem
var um það bil að taka við búinu af
foreldrum sínum. Mörg börn
dvöldu hjá þeim á sumrin. Við
komum fyrst þangað þegar við vor-
um smábörn. Dekrað var við okkur
á allan hátt auk þess sem við lærð-
um að taka til hendinni bæði innan-
húss sem og við hefðbundin sveita-
störf. Þó var alltaf hugsað fyrir
tíma barna til leikja í Sogni.
Sem ungur maður var Eiríkur
vinnumaður á prestssetrinu Reyni-
völlum sem var næsti bær við
Sogn. Hann söng í kirkjukórnum,
var hringjari, grafari og flest ann-
að í sinni kirkju annað en prestur
og organisti. Eiríkur var glaðlynd-
ur ljúflingur sem vildi hag allra
sem bestan og gerði engum mein
eða hallmælti nokkurn tíma nokkr-
um manni. Hann var einstakt
snyrtimenni og einkenndist um-
hirðan um dýrin, jörðina og vél-
arnar af umhyggju og vandvirkni.
Hann var fjárglöggur og þekkti
kindur sínar með nafni úr langri
fjarlægð. Um kýrnar var hugsað
eins og um sængurkonur væri að
ræða og hans litla bú skilaði stund-
um meiri mjólk í Mjólkurfélagið en
mun stærri bú. Þar hefur kannski
tónlistin sem hljómaði úr útvarpinu
í fjósinu haft sín áhrif á fleiri en
hann, sem var söngelskur og söng í
nokkrum kórum.
Hann fylgdist með ungmennum í
fjölskyldunni vaxa og dafna og
þjóðfélaginu breytast. Fótboltinn
átti hug hans síðustu árin, sér-
staklega fylgdist hann með liðum
FH og Fram. Hann átti Ferguson-
dráttarvél frá árinu 1956 og flutti
þá hrifningu yfir á annan Ferguson
og hans stráka í Man. United.
Hann fylgdist með þeim af áhuga
og derhúfa merkt liðinu var í stöð-
ugri notkun. Guðný og Eiríkur
settust að í Hafnarfirði þegar þau
brugðu búi. Eiríkur vann sem iðn-
verkamaður í Rafha uns verksmiðj-
unni var lokað 1990 og líkaði vel
þar. Þau voru meðal þeirra fyrstu
sem fluttu í íbúðir eldri borgara að
Sólvangsvegi 1. Úr glugganum var
gott útsýni yfir Hamarinn, Lækinn
og út á haf. Þar var kíkirinn mund-
aður og fuglar skoðaðir í stað
kinda og veiðimanna við Laxá í
Kjós. Heilsu Guðnýjar hefur hrak-
að mjög og fær hún nú umönnun á
Sólvangi. Áður en til þess kom
hafði Eiríkur hugsað um hana
heima í mörg ár og aðlagað sig að
breyttum aðstæðum þó hann hafi
áður verið vanur þjónustu til
munns og handa eins og margir
karlmenn af hans kynslóð. Eftir
áttrætt byrjaði Eiríkur að kaupa
inn, taka til léttar máltíðir, vaska
upp og þvo þvotta. Nauðsynleg
heimilisstörf vöfðust ekki fyrir
honum frekar en flóknari störf fyr-
ir dýr og vélar.
Undanfarna mánuði hrakaði
heilsu Eiríks og komst hann ekki
eins oft og hann vildi til Guðnýjar,
en við bárum kveðjur og skilaboð
þangað. Við þökkum Eiríki fyrir
samfylgdina og erum þakklát fyrir
áhrif þeirra hjóna á líf okkar.
Ingibjörg H., Guðni K. og
Sigurbjörn Elíasbörn.
Eiríkur Sigurjónsson