Morgunblaðið - 08.04.2010, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 2010
✝ Ingibjörg JóhannaÓlafsdóttir, hár-
greiðslumeistari,
fæddist í Reykjavík
15. ágúst 1915. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum þann 11.
mars síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Láru Rósu Lofts-
dóttur, f. 20. jan. 1903,
d. 11. nóv. 1918, og
Ólafs Guðmundar Jó-
hannssonar, f. 12. maí
1889, d. 27. maí 1978.
Hún ólst upp í Reykja-
vík, fyrst í foreldrahúsum til þriggja
ára aldurs eða þangað til móðir
hennar lést úr spænsku veikinni
1918, síðan hjá ömmusystur sinni,
Ólöfu Ágústu Eyjólfsdóttur og dótt-
ur hennar Guðrúnu Ingjaldsdóttur í
Mávahlíð vestur á Melum. Þegar
faðir hennar giftist á ný, Sigríði
Magnúsdóttur, f. 20. júní 1898, d. 12.
maí 1994, í desember 1926 flutti
hún, þá 11 ára, til þeirra að Rauða-
gerði 42 í Sogamýri.
Ingibjörg giftist Páli Sigurgeirs-
syni bifvélavirkja, f. 17. september
1916, d. 26. mars 1985, þann 29. nóv-
ember 1941. Þau eignuðust þrjú
starfskona Securitas. 3) Ólafur Jó-
hann, bílstjóri, f. 6. maí 1958, kvænt-
ur Önnu Jóhönnu Stefánsdóttur,
húsmóður, f. 4. mars 1953. Börn
þeirra: a) Anna Lísa er lést á fimmta
ári og b) Ingibjörg Jóhanna, versl-
unarmaður. Dætur Önnu frá fyrra
sambandi eru: a) Eygló Ólöf, förð-
unarfræðingur, í sambúð með Magn-
úsi Antonsyni, flugmanni, börn
hennar: Daníel, Björn Andri, Jó-
hanna og Stefán Gauti. b) Aldís, lög-
fræðingur, í sambúð með Sigurlaugi
Gíslasyni, viðskiptafræðingi.
Ingibjörg lærði hárgreiðslu hjá
Boggu Lindsen á Hárgreiðslu- og
snyrtistofunni Edina í Pósthússtræti
13 en flutti sig síðar á Hárgreiðslu-
stofu Kristínar Ingimundardóttur
við Kirkjutorg, þar starfaði hún í
fjölda ára. Þegar þau Páll stofnuðu
til fjölskyldu byggðu þau sér heimili
í Efstasundi 8 og voru meðal frum-
byggja í sundunum, var meira að
segja ráðlagt að fá sér kú því þetta
væri svo langt. Ingibjörg starfaði
áfram við hárgreiðsluna meðfram
húsmóðurstarfinu. Fór gjarnan út á
land í vinnuferðir, aðstoðaði Krist-
ínu Ingimundar þegar hún gat en
mest vann hún þó heiman frá sér,
greiddi konunum í hverfinu og
snyrti. Henni féll sjaldan verk úr
hendi, var mikil hannyrðakona og
stundaði garðrækt af alúð.
Ingibjörg Jóhanna bjó síðasta árið
á Droplaugarstöðum.
Útför Ingibjargar Jóhönnu hefur
farið fram í kyrrþey.
börn en ólu að auki
upp eitt barnabarna
sinna sem sitt eigið.
Börn þeirra eru: 1)
Sigríður Gréta, hús-
móðir, f. 9. jan. 1943,
d. 1. sept 1988, gift
Þóri Bjarnasyni vél-
virkja, f. 6. okt. 1931,
d. 18. sept. 2009, börn
þeirra: a) Þóra, kenn-
ari, gift Ólafi Má
Björnsyni, augnlækni.
Börn þeirra: Björn
Már, Þórir Sveinn, Sól-
ey og Tómas Andri. b)
Páll, starfsmaður Myllunnar. 2)
Agnes Pálsdóttir, hárgreiðslumeist-
ari, f. 25. nóv. 1947. Börn hennar: a)
Ingibjörg Gréta, leikkona og við-
skiptafræðingur, gift Atla Helga
Atlasyni, flugrekstrarfræðingi. Börn
hennar: Mario Ingi og Jóhanna Alba.
Ingibjörg Gréta ólst upp hjá ömmu
sinni og afa í Efstasundi 8. b) Jóna
Kristín, þroskaþjálfi, í sambúð með
Birgi Geir Valgeirssyni, dóttir hans
er Harpa Líf. Jóna Kristín var ætt-
leidd til hjónanna Pálínu
Georgsdóttur og Jóns Arngríms-
sonar. c) Guðmundur, tamn-
ingamaður í Finnlandi. d) Sjöfn,
Mig langar til að minnast ástkærr-
ar ömmu minnar, Ingibjargar Jó-
hönnu Ólafsdóttur. Hún amma mín
var yndisleg kona, jákvæð og hafði
gott auga fyrir því sem spaugilegt var
í lífinu.
Þegar ég var rúmlega tveggja ára
gömul var ég sett í fóstur. Hún og afi
Palli héldu tengslum við mig og fóst-
urforeldra mína alla tíð. Hún mundi
alltaf eftir mér á afmælisdögum og
hinum ýmsu tyllidögum. Já, svona
vara amma, hún gleymdi mér aldrei;
hélt tengslum öll árin þó fjarlægðin
væri meiri. Ég var alltaf eitt af barna-
börnunum hennar.
Þegar ég fullorðnaðist lágu leiðir
okkar meira saman, því þá flutti ég
suður. Amma tók alltaf vel á móti
mér. Það var gott hana heim að sækja
og heim að bjóða. Amma var alltaf svo
glöð og jákvæð með það sem maður
gerði fyrir hana.
Oft ef ég var eitthvað leið þá fór ég
til ömmu. Það brást ekki að ég fór
heim glaðari, með góð ráð í handrað-
anum.
Amma var mjög nútímaleg og for-
dómalaus kona, miðað við fólk af
hennar kynslóð. Hún fylgdist vel með
afkomendum sínum og því sem var að
gerast í þjóðfélaginu, fram á síðasta
dag.
Í dag kveð ég ömmu Ingibjörgu í
hinsta sinn með miklum söknuði. Hún
var ekki bara amma mín heldur var
hún mér mikill vinur og félagi alla tíð.
Minningarnar um þig, elsku amma
mín, eru margar og ljúfar og mun ég
geyma þær í hjarta mínu alla tíð.
Að lokum langar mig að kveðja þig
með fallegum sálmi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Guð blessi þig og haldi verndarhendi
sinni yfir þér að eilífu og gefi þér frið.
Jóna Kristín Jónsdóttir.
Það eru ljúfar minningar sem
streyma fram þegar ég hugsa um
ömmu því hún var einstök kona með
réttláta og raunsæja mynd af lífinu.
Það er gaman að líta til baka og rifja
upp skemmtilegar stundir, orðatil-
tæki og samræður sem við áttum og
þau gullkorn sem hún var óspar á að
láta manni í té. Amma tók sjálfa sig
aldrei of hátíðlega og átti auðvelt með
að gera lífið skemmtilegra með kímni-
gáfu sinni, svipbrigðum og tilsvörum.
Hjá ömmu voru börnin og barna-
börnin í aðalhlutverki og fengu svo
sannarlega að njóta sín. Hjá henni
gátum við farið í leikinn „má ekki
koma við gólf“ þar sem hoppað var á
stólum, skemlum, púðum ásamt pí-
anóinu, öllu nema gólfinu sjálfu. Reið-
hjólin fengum við að geyma inni í
stofu, svo ekkert kæmi nú fyrir þau
yfir nótt og alltaf var tekið vel á móti
vinum okkar, þeim boðið inn og þá
spurði amma í dyragættinni hve
margir væru í drekkutímanum.
Amma naut þess að vera úti í garði
og hlúa að gróðrinum þar. 1989 þegar
hún flutti úr Efstasundinu, sem hún
og afi byggðu sér á lýðveldisárinu
1944, gaf hún mér rótarhnyðju af for-
láta bóndarós sem hún hafði ræktað
öll árin. Bóndarósin lifir enn og hefur
víða skotið rótum í görðum margra í
fjölskyldunni sem minnir okkur á
ömmu. Hún var líka mikið fyrir hann-
yrðir og sat ófá kvöldin og heklaði
ýmislegt, ber þar hæst rúmteppin
sem við eigum öll og bera hennar
góða handverk áfram.
Amma var einnig mikill vinur vina
sinna og stóð með sínu fólki. Aldrei
heyrði ég hana tala illa um neinn og
alltaf tók hún jákvæðan pól í hæðina.
Eftir að Palli bróðir minn varð fyrir
umferðarslysi og andlát móður okkar
tveimur árum seinna – reyndist
amma honum sérlega vel. Alltaf að
finna jákvæðar breytingar og fram-
farir hjá honum. Hann var mikið hjá
henni, þau elduðu sér mat saman, lásu
bækur og spiluðu á spil. Þegar hann
var svo kominn heim um kvöldið
hringdust þau gjarnan á og ræddu
um dagsverkið og buðu hvort öðru
góða nótt. Þessar stundir voru Palla
bróður ómetanlegur stuðningur, fé-
lagsskapur og gleði.
Þegar ég bjó í Noregi kom amma
nokkrum sinnum í heimsókn til okkar
Óla Más. Hún var kærkomin viðbót
við fjölskylduna, alltaf glöð og hnyttin
í tilsvörum og börnin okkar voru alltaf
spennt að fá langömmu í heimsókn.
Hún gekk með þeim um hverfið,
leyfði þeim að kynna það fyrir sér og
skoðaði blómin og gróðurinn og ræddi
við þau um lífsins gagn og nauðsynj-
ar.
Ég er þakklát, ánægð og stolt að
hafa átt hana fyrir ömmu. Þakklát
fyrir stundirnar sem við áttum saman
og það sem hún miðlaði til mín og stolt
að geta deilt því með börnunum mín-
um um ókomin ár.
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín
Þóra.
Ég var heppin að alast upp hjá
ömmu minni í Efstasundinu, alast
upp við frjálsræði, traust og jafnræði
en jafnframt var mér sagt allt eins og
það var og aldrei dregið neitt undan.
Hún sagði að sér hefði þótt erfitt að
geta ekki sagt mamma þegar hún var
lítil en móðir hennar lést þegar hún
var þriggja ára. Hún hafði því lært að
elska þokuna en þá fór hún út á tún og
kallaði mamma. Hún ólst upp hjá
frænkum sínum en ellefu ára flutti
hún til föður síns og stjúpu. Þau komu
henni í hárgreiðslunám sem var ekki
sjálfsagt á þessum tíma og lagði hún
alltaf ríkulega áherslu á það við okkur
börnin að læra eitthvað sem við gæt-
um stutt okkur við á lífsleiðinni.
Ég gat alltaf boðið vinum mínum
heim þar sem við lékum okkur út um
allt hús. Þegar ég komst á tombólu-
aldurinn fannst ömmu ekkert sjálf-
sagðara en að við tækjum bílskúrinn
hans afa undir okkur og vorum við
með flottustu tombóluna í hverfinu.
Við tjölduðum marga sumarnóttina
úti í garði og gerðum tilraunir til að
sofa þar en þegar nóttin skall á stóð
okkur yfirleitt ekki á sama, drógum
þá svefnpokana inn í hús og sofnuðum
þar. Hún tók alltaf á móti okkur,
óþreytandi við að aðstoða okkur og
leiðbeina og gerði síðan góðlátlegt
grín að öllu saman. Hún bauð bekkn-
um inn í stofu að sauma og lita bún-
ingana fyrir dimmiteringuna og
fannst það bara gaman.
Hún hvatti mig til að eignast vin í
bókmenntunum, las fyrir mig þar til
ég byrjaði að stauta sjálf og gaukaði
ævinlega að mér aurum þegar ný bók
kom út í bókaflokknum sem var í
uppáhaldi hjá mér í það og það skipt-
ið.
Hún var alltaf bjartsýn og þegar á
móti blés fann hún ætíð jákvæða hlið
á málinu. Ég var nú ekkert alltaf jafn
hrifin af þessari ofurjákvæðni, sér-
staklega á unglingsárunum en þegar
ég eltist kunni ég betur og betur að
meta hana. Í dag finnst mér það eina
rétta viðhorfið í lífinu, engin sjálfsvor-
kunn, ekkert vesen, heldur brosa,
halda áfram, láta gott af sér leiða og
þakka hvern dag, þetta er arfleifðin
og mun ég halda henni við og kenna
mínum börnum.
Hún hafði gaman af ferðalögum.
Þau afi ferðuðust mikið innanlands á
rússajeppanum sínum. Þá var haldið
af stað með nesti og kjötsúpu á brúsa
og fór ég margar ferðirnar með þeim
um landið. Oft komu vinir mínir með í
styttri ferðir sem henni þótti bara
sjálfsagt.
Þegar ég bjó á Kanaríeyjum kom
hún næstum árlega í heimsókn.
Dvaldi mismunandi lengi en alltaf var
það tilhlökkunarefni að fá hana í
heimsókn, ekki bara hjá mér og börn-
unum heldur einnig samstarfsfólki
mínu. Hún kom með í flestar skoð-
unarferðir, var hrókur alls fagnaðar
en það mátti samt alls ekki vekja á
henni athygli, svo hógvær var hún.
Hún gaf fólki oft skemmtileg nöfn
en bara okkar á milli svo enginn
heyrði. Þannig kallaði hún manninn
minn gaurinn lengi vel, þar til hún var
viss um að okkur væri alvara og þá
sneri hún algjörlega við blaðinu og
kannaðist bara ekkert við það viður-
nefni.
Það er gott að eiga góðar minning-
ar, geta brosað og rifjað upp góðar
stundir. Ég bý því vel að hafa átt hana
að, hafa lært af henni og fengið að
njóta hennar.
Ingibjörg Gréta Gísladóttir.
Elsku amma Perla.
Þegar við skrifum þessar línur fyll-
umst við systur mikilli hlýju og friði.
Þær eru svo margar minningarnar
sem þú skilur eftir, allt frá öllum upp-
skriftunum þínum til hekluðu tepp-
anna. Því er söknuðurinn mikill.
Það var mikil sæla að fá að gista hjá
þér sem litlar stelpur. Þá fékk maður
að gista í afaholu sem þú varst iðulega
búin að hita upp með hitapokum svo
að það væri örugglega notalegt þegar
maður skreið upp í rúmið. Síðan
vaknaði maður við að þú komst inn í
herbergið með morgunmatinn á
bakka. Algjör perla, svo hlý og góð.
Þegar maður skottaðist svo framúr
þá var voðalega vinsælt að næla sér í
einn kandísmola inni í eldhúsi áður en
hoppað var út í garð. Og hvílíkur
garður. Ekki leiddist okkur að taka
rabarbara úr garðinum og fá að dýfa
honum í sykur þegar inn var komið.
Þetta var skemmtilegur tími.
Þegar við urðum eldri fylgdist þú
alltaf vel með okkur og þegar áfanga
var náð gladdist þú svo innilega með
manni sem gerði mann enn stoltari
fyrir vikið. Sögurnar eru margar
enda fengum við að hafa þig lengur en
flesta aðra.
Það gleður okkur að Anna Lísa
systir fær nú að hafa þig hjá sér. Við
vitum að nú eru ánægjulegir endur-
fundir hjá þér með henni, afa, Grétu
frænku, tíkinni Perlu og öllum hinum.
Yfir því brosum við með gleði í hjarta
um leið og við bjóðum þér góða nótt.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þínar ömmustelpur,
Aldís og Ingibjörg Jóhanna.
Ingibjörg Jóhanna
Ólafsdóttir
✝ Þuríður Jóns-dóttir fæddist í
Syðri-Tungu í Stað-
arsveit 4.10. 1925, hún
lést 8.3. sl. á Dvala-
heimilinu Höfða á
Akranesi.
Hún var dóttir
hjónanna Elínborgar
Sigurðardóttur og
Jóns Kristjánssonar
en eldri hálfsystkin
voru Rannveig, Guð-
rún og Lárus en þau
eru öll látin. Trausti
albróðir Þuríðar er nú
einn eftirlifandi úr systkinahópnum.
Hún flutti í frumbernsku í Melabúð á
Hellnum og ólst þar upp fram á full-
orðinsár.
Þuríður giftist 26.3. 1949 Sigurði
Kristni Árnasyni sjómanni, f. 24.9.
1926, d. 8.1. 1995. Þeim varð 5 barna
auðið. Þau eru í aldursröð: Jón, f.
11.12. 1948, kvæntur Rún Elfu
Oddsdóttur, þeirra börn eru þrjú.
Kristín, f. 16.11. 1951, d. 16.2. 2009,
hennar maður var
Gunnar Þór Júlíusson
og eiga þau einn son.
Árni, f. 28.12. 1953 og
á hann tvo syni. Sæv-
ar, f. 17.8. 1959 og á
hann einn son. Grétar,
f. 23.9. 1961, d. 27.4.
1993. Barnabörn Þur-
íðar eru 7 en 2 eru lát-
in, og langömmubörn
14 en 1 er látið. Auk
þess að sinna húsmóð-
urstörfum vann Þur-
íður við fiskvinnslu og
við ræstingar á
Sjúkrahúsi Akraness en það var
hennar seinasti vinnustaður. Þau
hjónin bjuggu lengst af sínum bú-
skap á Vesturgötu 134 á Akranesi.
Hún hefur síðustu 19 árin verið vist-
maður á Dvalaheimilinu Höfða á
Akranesi þar sem hún hefur notið
frábærrar aðhlynningar.
Útför Þuríðar fór fram í kyrrþey
að hennar ósk frá Akraneskirkju 23.
mars sl.
Elsku amma Þura, mikið eigum
við eftir að sakna þín eins og svo
margir aðrir. En nú ertu búin að fá
hvíldina sem þú þráðir og komin til
afa Sigga.
Það streyma fram minningarnar
sem við áttum með ömmu Þuru. Við
systur vorum tíðir gestir á Höfða-
brautinni hjá ömmu og afa. Og þegar
amma og afi fluttu á Höfða fórum við
þangað nánast daglega á leiðinni til
eða frá sund- og fótboltaæfingum.
Þar var nú oft spilað Olsen Olsen,
drukkið kók og maður gúffaði í sig
súkkulaði. Við systur mættum oft
með heilan hóp af krökkum í heim-
sókn til ömmu og ekki var það nú
vandamálið. Enda fannst ömmu fátt
skemmtilegra en að fá heimsóknir og
gefa öllum súkkulaði. Okkur er einn-
ig minnisstætt þegar amma lék grýlu
á Víðigrundabrennunni með suðu-
súkkulaði í poka í nokkur ár. Já, hún
amma Þura var sko stuðbolti með
meiru.
Þegar við systur fórum svo að
mæta með okkar börn lét hún sig
ekki muna um það að leyfa krökk-
unum að tæma skrautið úr hillunum
hjá henni. Já, eða dæla í þau súkku-
laði eða jafnvel að bruna með þau
rúnt fram á gang á göngugrindinni.
Við gætum endalaust haldið áfram
að telja upp skemmtilegar minning-
ar um ömmu Þuru og erum við af-
skaplega þakklátar fyrir allar þær
minningar sem við eigum með hress-
ustu og glæsilegustu ömmunni. Og
amma, lopapeysan verður notuð út í
eitt í sumar.
Það var ljúft að fá að kveðja þig,
elsku amma okkar, þó svo að við viss-
um ekki að það yrði hinsta kveðju-
stundin daginn áður en þú kvaddir
þennan heim.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku amma, takk fyrir allt, við
elskum þig.
Þínar
Vigdís Elfa og Inga Magný
Jónsdætur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Elsku langamma, við eigum eftir
að sakna þín. Það var alltaf svo
skemmtilegt að koma til þín. Þú
varst sko alltaf í stuði.
Takk fyrir allt súkkulaðið.
Þín
Íris Björk, Hugrún Elfa, Isabella
Rut, Jón Arnar, Embla Þórey,
Tinna María, Ýmir og Líf.
Þuríður Jónsdóttir