Saga - 2002, Page 189

HETJUR STYRKAR STANDA
187
ar barst ekki fyrr en 6. nóvember. Samkvæmt minnisbók Sigfúsar
Einarssonar var hún þó skoðuð af dómnefndinni rétt eins og hin
verkin.
Um miðjan október 1929 tilkynnti Morgunblaðið að sjö tónskáld
hefðu skilað handritum að kantötunni, og að Jón Leifs væri þeirra
á meðal. Vafalaust hefur Sigfús Einarsson gefið blaðinu þessar
upplýsingar áður en hann hélt til Kaupmannahafnar, í þeirri trú
að Jón myndi senda verk sitt þangað eins og hann hafði þegar gef-
ið í skyn. Jón leiðrétti misskilninginn með furðulegri athugasemd
í blaðinu 30. sama mánaðar:
Jeg hefi aldrei [svo!] látið í Ijós ósk um að taka þátt í þeirri sam-
keppni. Hins vegar hefi jeg í smíðum kantötu við 7 af hátíðar-
ljóðum Davíðs Stefánssonar, ekki tækifærisverk í eiginlegum
skilningi, og hefi jeg boðið hátíðarnefndinni að láta flytja það
verk á hátíðinni.
Aftur er eins og Jón geri sér ekki fulla grein fyrir til hvers hann
ætlast. Með því að „bjóða" nefndinni að flytja verk sitt á hátíðinni
er hann að sniðganga keppnina og það til einskis, því að auðvitað
var sjálfgefið að nefndin mundi ekki taka boði hans.
Jón og íslandskantatan
í grein í Morgunblaðmu 1995 sagðist Jón Þórarinsson efast um að
það hafi nokkru sinni verið ætlun Jóns að senda kantötu sína í
keppni undirbúningsnefndar Alþingishátíðar.44 Studdi hann
þessa tilgátu sína bæði með því að hann hefði sjálfur heyrt Jón
sjálfan lýsa þessu yfir (reyndar 20 árum eftir að atburðirnir áttu
sér stað) og einnig með því að hefði Jón ætlað sér þátttöku í
keppninni hefði hann tæpast sleppt jafnmiklu úr ljóðum Davíðs
°g raun ber vitni. Eins og rakið hefur verið hér að ofan leikur hins
Vegar ekki nokkur vafi á því að Jón hugði á þátttöku, jafnvel eftir
að formlegur skilafrestur var útrunninn. Hvað ljóð Davíðs varðar
er einnig rétt að benda á að svo virðist sem ekkert þeirra tónskálda
sem sendu verk í keppnina hafi tónsett hátíðarljóðin öll, þótt Jón
sleppi vissulega meiru úr en starfsbræður hans.
44 Jón Þórarinsson, „„Satt skal standa". Svar Jóns Þórarinssonar til Hjálmars
H. Ragnarssonar", Morgunblaðið 28. nóvember 1995, bls. 31.