Morgunblaðið - 24.06.2010, Blaðsíða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. JÚNÍ 2010
✝ Bragi Jóhannssonfæddist á Heið-
arhöfn á Langanesi
hinn 7. október 1931.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 18.
júní 2010.
Foreldrar Braga
voru Jóhann Snæ-
björn Snæbjörnsson
trésmíðameistari og
Lára Lárusdóttir hús-
móðir.
Systkini Braga eru
Erla, Arnþrúður (lát-
in), Hörður, Baldur,
Birna, Hermann, Sigrún, Snorri,
Lárus og Trausti.
Bragi kvæntist Kristínu Jónas-
dóttur árið 1956. Foreldrar Krist-
ínar voru Jónas Kristjánsson kaup-
maður og Ingveldur Teitsdóttir
húsmóðir. Bróðir Kristínar er Teit-
ur Jónasson. Börn Braga og Krist-
ínar eru Inga Lára, maki Björgvin
Óskar Bjarnason, og Oddný Þór-
unn, maki Shaban A. Tbeiaa. Afa-
börn Braga eru Bragi Þór, Eva
Rós, Kristín Sif, Bjarni Freyr og
Birta Rán (Inga Lára). Og Sandri
(Oddný Þórunn). Langafabörn
Braga eru Davíð Andri, Díana Brá
og Bjarki (Bragi Þór). Sunna Krist-
viðgerðum á úrum og skartgripum
til rafeinda- og sjónvarpsviðgerða.
Að ógleymdri Vegagerðinni. Sú
stofnun fékk að njóta allra hæfi-
leika og krafta Braga Jó til hins
ýtrasta og telst heppin að hafa haft
slíkan starfsmann í sínum ranni.
Braga var sýnt það traust að
leggja Gjábakkaveginn fyrir
Þjóðhátíðina á Þingvöllum 1974
vegna verklagni sinnar og gerði
það eins og honum var einum lag-
ið. Bragi sinnti sínu starfi hjá
Vegagerðinni af alúð, samvizku og
skyldu þrátt fyrir erfið veikindi
síðustu árin. Hann kvartaði aldrei.
Frekar reyndi hann að létta lund
þeirra sem í kringum hann voru
með glettni sinni og kankvísi.
Bragi var mikill fjölskyldumaður
og varla hægt að finna samhentari
hjón en þau Kristínu. Heimili
þeirra hjóna var ávallt opið öllum,
jafnt stórfjölskyldunni sem öðrum.
Börn hændust að Braga og elskuðu
hann enda var hann endalaust
glaður og þolinmóður þegar hann
var að leika við þau. Það gilti einu
hvort þau voru honum skyld, tengd
eða ekki. Bragi fór ekki í mann-
greinarálit. Þau voru mörg börnin
í gegnum tíðina sem fengu að finna
fyrir hjartahlýju hans og ljúf-
mennsku. Og muna hana til full-
orðinsára.
Útför Braga fer fram í Borgar-
neskirkju í dag, 24. júní 2010, og
hefst athöfnin kl. 11.
ín og Jóhannes Bragi
(Eva Rós).
Bragi ólst upp á
Þórshöfn á Langanesi
en flutti á unglings-
árum með fjölskyldu
sinni til Borgarness
árið 1946. Þar starf-
aði hann við ýmis
störf, t.d. fyrir Kaup-
félagið gamla, KB,
lengi sem mjólkurbíl-
stjóri en síðan sem
löggæslumaður fyrir
sýslumannsembættið
og frá 1968 sem
starfsmaður Vegagerðar ríkisins
og alveg frá öndverðu sem farsæll
starfsmaður og „altmuligman“ hjá
Vg og þá sem verkstjóri. Orðtækið
Snæjari (þ.e. afkomendur Jóa Snæ)
er notað hér um slóðir þegar lýsa
þarf einhverjum sem leysa þarf
einhverja tækniþraut með skyn-
seminni einni saman og með verk-
lagni á öllum meiðum tækninnar
án þess þó að hafa lært sérstaklega
til þess. Og Bragi Jó var einfald-
lega „Snæjari par excellence“ og
sá hagleiksmaður sem margir köll-
uðu til þegar bjarga þurfti sumu
sem úrskeiðis fór, alveg frá tré-
smíðum, pípulögnum eða ör-
Pabbi minn var hetjan mín. Hann
var besti pabbi í heimi. Ég var fyrsta
barnabarnið hjá báðum öfum mínum
og ömmum og þar af leiðandi lítil dek-
urrófa.
Pabbi gat allt. Hann saumaði á mig
föt og smíðaði leikföng handa mér,
sem eru listaverk. Fyrstu árin í sínum
búskap bjuggu mamma og pabbi hjá
foreldrum hennar. Síðan byggði pabbi
þeim reisulegt hús við hliðina á ömmu
og afa. Árið 1962 flytja þau í nýbyggða
húsið sitt og systir mín kemur í heim-
inn ári seinna. Litla fjölskyldan en full-
komin.
Árið 1964 deyr afi Jónas og foreldr-
ar mínir taka Ingu ömmu til sín á
heimilið. Pabbi byggir síðan litla íbúð
fyrir Ingu ömmu við húsið okkar.
Svona var pabbi.
Ég hef skólagöngu við Bifröst árið
1968 og eftir fyrra námsárið eignast ég
Braga Þór, sem foreldrar mínir taka
að sér að miklu leyti meðan ég klára
seinni veturinn í náminu þar sem Bif-
röst var heimavistarskóli. Annað var
ekki til umræðu. Bragi Þór varð strax
augasteinninn hans pabba eins og öll
hin barnabörnin hans, sem eru 6 tals-
ins.
Pabbi fór að missa heilsuna fyrir um
20 árum og hafa verið skin og skúrir í
þeim efnum allar götur síðan. Hann
stundaði vinnu þrátt fyrir það eða allt
þar til hann komst á eftir-
launaaldurinn. Hann hefur oft þessi ár
horfst í augu við dauðann, en alltaf
sigrað þar til nú.
Þegar langafabörnin litu dagsins
ljós urðu þau strax sólargeislarnir
hans og gleðigjafar enda var hann
mjög barngóður maður. Þau eru nú
fimm talsins. Yngsta langafabarnið
fæddist í apríl sl. og náði pabbi að vera
viðstaddur skírnina.
Frá síðustu áramótum höfum við í
fjölskyldunni horft upp á verulega erf-
iðan tíma í lífi okkar, þegar við vissum
að nú færi tíminn að styttast hjá hon-
um.
Pabba bauðst að dvelja á Dvalar-
heimili aldraðra þar sem mamma gat
fengið að vera hjá honum eins og hún
vildi. Þetta var það eina í stöðunni fyrir
hann og ég er þess fullviss að þetta
hefur lengt hans líf um einhverja mán-
uði vegna alúðar og frábærrar umönn-
unar alls þess góða fólks sem að því
komu. Kann ég þeim öllum bestu
þakkir fyrir. Sérstakar kveðjur til
Lindu, sem honum þótti svo vænt um.
Ég vil einnig þakka Kristínu Karls-
dóttur alla elskuna og fyrirbænirnar
sem hún bað fyrir pabba minn.
Starfsfólki A-deildar Sjúkrahúss
Akraness vil ég þakka alla hjálpina í
gegnum árin og þá sérstaklega þessa
síðustu viku, sem hefur verið okkur að-
standendum mjög erfið. Guð veri með
ykkur öllum.
Að lokum. Takk, elsku Guð fyrir að
taka allar þjáningarnar frá elsku
pabba labba mínum. Ég hitti hann á
grænu grundunum einn góðan veður-
dag.
Ó, ljúfi Guð, ég leita þín,
þú læknar, græðir meinin mín.
Þú geymir mig, ég gleði finn
og gætir mín, ó Drottinn minn.
Þú ert mitt skjól, og skjöldur hér
ég skal því reyna að fylgja þér.
Þú ert mín líkn og ljós í þraut
og leiðir mig á lífsins braut
Ég legg minn faðir líf og önd
með ljúfum hug í þína hönd.
Drottinn blessa land og lýð
oss leiði hönd þín alla tíð.
(Finnbogi G. Lárusson)
Blessuð sé minning pabba míns.
Inga Lára Bragadóttir.
Nú þarf ég að kveðja þig, elsku afi
minn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Það var aldrei langt í gleðina og
grínið hjá þér afi minn og ég á eftir að
sakna þín svo mikið.
Í gegnum árin hef ég dáðst að því að
afi minn getur allt, hann er svo klár og
hæfileikaríkur, ég dáist enn og mun
alltaf dást að þér.
Ég vona að þér líði vel núna og að
þú getir núna gengið, hlaupið og gert
það sem þú vilt án þess að vera bund-
inn af sjúkdómi eða líkamlegum höml-
um.
Ég mun aldrei aldrei gleyma þér,
afi minn, og ég vildi óska að börnin
sem ég mun einhvern tímann eignast
hefðu verið svo heppin að þekkja afa
Braga því að hann var einstakur og
yndislegur maður og þau eiga sko eftir
að heyra mikið um af hvaða einstaka
fólki þau eru komin.
Ég vona að þegar þú lítur niður á
mig frá himnum, verðir þú stoltur af
mér.
Ég skal passa ömmu Lillu fyrir þig
eins vel og ég get, elsku afi minn,
þannig að þú þarft engar áhyggjur að
hafa.
Elska þig alltaf og að eilífu.
Þín
Kristín Sif.
Jæja, elsku bróðir minn.
Þá er komið að kveðjustund í bili.
Betri, ljúfari og yndislegri bróður er
bara alls ekki hægt að eiga. Hef verið
að hugsa og ég minnist ekki að okkur
hafi nokkurn tímann orðið sundurorða
á lífsleiðinni – skrítið en satt.
Þú ert minn elsti bróðir af sjö
bræðrum. Þegar ég var lítil þá trúði ég
því lengi að þú hefðir verið svo lítill að
þú hefðir komist í vindlakassa og
sængin þín hefði verið bómull, en þú
fæddist ofurlítill, elskan mín. En
margur er knár þótt fæðist smár, það
sannaðir þú, elsku bróðir. Bara sem
dæmi smíðaðir þú það fallegasta sem
ég hef séð, „brúðuhús“ með öllum hús-
gögnum handa fallegu litlu dóttur
þinni, henni Ingu Láru. Brúðuhúsið
var ekkert annað en völundarsmíði.
Eins varst þú ekki í vandræðum með
að sauma á hana jólakjól og ekki var
kastað til höndum við hann, þvílík dýrð
sem kjóllinn var, ég hafði aldrei heyrt
að karlmenn saumuðu fyrr. En þú
varst ekkert venjulegur, gast allt – allt.
Ég var svo heppin á yngri árum að
vera ráðskona hjá þér í vegavinnu,
með yngstu börnin mín, Magga, Snæ-
björn og Kolbrúnu sem þú kallaði
gjarnan „Kolbein kaftein“ – það var
gælan ykkar. Ég held að ég geti staðið
við það að flokkurinn okkar var eins og
stórt heimili og heimilisfólkið var karl-
menn og börn.
Þið Kristín eignuðust tvær dætur
með 12 ára millibili, yndislegar stúlkur
sem báðar búa í Borgarnesi. Börnin
voru alltaf þitt yndi og þín gæfa var að
eignast barnabörn og barnabarna-
börn. Börnin mín nutu þess líka að
þekkja þig frá ungum aldri og 3 þeirra
frá upphafi lífsins. Ég á þér svo margt
að þakka, elsku Bragi minn. Við tölum
um það seinna.
Mamma okkar og pabbi eignuðust
11 börn, Erlu, Braga, Þrúðu, Hölla,
Baldur, Birnu, Hermann, Sigrúnu,
Snorra, Lalla og Trausta. Stór hópur
af góðu og duglegu fólki. Þrúða okkar
kæra systir féll frá 21. mars 1990.
Þetta eru mínar hugsanir til þín,
„gullið mitt“, eins og þú sagðir oft við
mig Bragi minn. Við hittumst fyrir
„hinumegin“.
Elsku Kristín mágkona mín, ég
óska þér friðar og styrks til að sættast
við löng og ströng veikindi Braga. Guð
gefi þér styrk og frið.
Kæru systur Inga Lára og Oddný
Þórunn, þið eigið minningu um góðan
föður, sem vildi allt fyrir alla gera og er
minnst fyrir ljúfmennsku sína.
Öllum barnabörnum og barna-
barnabörnum sendi ég mínar samúð-
arkveðjur með minningu um undur-
góðan mann.
Elsku bróðir minn, ég trúi því að vel
hafi verið tekið á móti þér elskulegur
með opna arma. Eins og ég segi: „Við
hittumst fyrir hinumegin.“
Þetta er frá mér til þín og þinna.
Birna systir.
Bragi Jóhannsson
✝ Flosi Óskarssonvar fæddur 30.
desember 1946 á Ísa-
firði. Hann lést á
heimili sínu, Þverholti
9 í Mosfellsbæ, þann
17. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Valgerður Hanna Jó-
hannsdóttir, f. 29. jan-
úar 1922 á Eyr-
arbakka, d. 28. ágúst
2007, og Óskar Að-
alsteinn Guðjónsson,
rithöfundur, f. 1. maí
1919 á Ísafirði, d. 1.
júlí 1994. Bræður Flosa eru Gylfi, f.
5.6. 1948, kvæntur Sigríði Konráðs-
dóttur, og Bragi, f. 11. janúar 1951,
d. 18. febrúar 2002. Systur Flosa
samfeðra eru Sigríður Ósk, f. 23.10.
1939, var gift Hermanni Sigfússyni,
f. 29. júní 1937, d. 7. júní 2009, og
Halldóra Björt, f. 21.9.
1943, gift Guðmundi
Jónssyni. Flosi var
ókvæntur og barn-
laus.
Flosi flutti sjö ára
gamall með for-
eldrum sínum frá Ísa-
firði til Galtarvita í V-
Ísafjarðarsýslu og ólst
þar upp. Hann stund-
aði nám við Iðnskól-
ann í Reykjavík og í
vélsmiðjunni Héðni og
lauk prófi í vél-
virkjun. Eftir það lá
leiðin í Vélskóla Íslands. Flosi starf-
aði alla tíð sem vélstjóri til sjós. Síð-
ustu ellefu árin var hann vélstjóri á
skipum Eimskipafélags Íslands.
Útför Flosa fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 24. júní 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.
Fósturfaðir minn er látinn. Við
bjuggum ekki lengi í sama húsi,
u.þ.b. 5 ár, en þá tengdumst við
órjúfanlegum böndum. Eitt sumar
leystu Flosi og móðir mín af foreldra
hans á Galtarvita, en faðir hans var
vitavörður, Óskar Aðalsteinn Guð-
jónsson. Það var skemmtilegur tími
sem við áttum þar, fórum við í
gönguferðir upp að stíflu og vatni,
sem var upp á fjalli. Við fórum líka út
á sjó að veiða og naut ég náttúrunnar
og samvistum við Flosa vel. Ég varð
frekar seint læs og um haustið í
þriðja bekk lofaði Flosi mér reiðhjóli
ef ég yrði læs fyrir jól. Um jólin vor-
um við að taka upp pakkana, þegar
það var búið áttaði ég mig á að eng-
inn pakki var frá Flosa og mömmu,
en þá hafði Flosi laumast út og
mamma kallaði á mig að koma fram
og mér fannst þetta eitthvað skrítið,
þar stóð þá Flosi með hjól handa mér
og varð ég mjög glöð. Hann hafði
staðið við orð sín eins og hann gerði
alltaf, ef hann sagði eitthvað þá stóð
hann við það.
Út á Reykjanesvita kom ég oft,
þar var móðir Flosa, Valgerður
Hanna Jóhannsdóttir fyrsti kven-
vitavörðurinn, og var ég þar í öllum
fríum,sem barn, ein eða með Flosa.
Foreldrar Flosa reyndust mér vel og
þegar gestir vildu sjá vitann, tók ég
upp á því að fara með þeim og hljóp
ég þá upp og niður vitann nokkrum
sinnum á dag. Nokkrum sinnum á ári
var farið að „litla vita“ og hljóp ég þá
með Flosa til að hafa við honum. Þar
skiptum við um perur og hreinsuðum
glerið. Ég fylgdi honum allt sem ég
gat, þegar hann var í landi tók hann
mig með sér í bæjarferðir. Hann
reyndist mér góður fósturfaðir.
Flosi var alinn upp í Galtarvita
ásamt bræðrum sínum og var það
mjög sérstakt og einkenndi líf
þeirra. Flosi lærði að njóta einver-
unnar og að grúska. Hann tók allt í
sundur, tæki og vélar, og varð það til
þess að hann varð vélstjóri. Hann fór
ungur að heiman til Reykjavíkur í
nám og á sjóinn. Fyrri hluta starfs-
ævinnar var hann á fiskiskipum en
seinni áratugina á flutningaskipum,
lengi hjá Eimskip. Mér finnst Flosi
hafa farið of fljótt, við hefðum getað
átt meiri tíma saman. Við vorum
byrjuð að fara í leikhús og ætluðum
að gera það einu sinni á ári. Margt
gerðum við hjónin með honum sem
við gerðum ekki með öðrum s.s. að
vera með kartöflugarð með Flosa og
Hönnu. Nutum við hjónin þess að
vera í samskiptum við þau. Ég er
þakklát fyrir þann tíma sem ég átti
með Flosa og minningin um hann lif-
ir.
Ásta Ísafold.
Flosi frændi minn Óskarsson hef-
ur kvatt þennan heim. Hann bar
fyrst fyrir sjónir ungs frænda, sem
kom burstaklipptur til sumardvalar í
kalda stríðinu til Óskars afabróður
síns, Hönnu konu hans og sonanna
Flosa, Gylfa og Braga. Þau bjuggu
vestur á Galtarvita, í Keflavík vestra
þaðan sem veðurskeytin bárust.
Flosi var elstur Galtarvitabræðra,
grannur og dökkhærður með festu-
legan alvörusvip þrátt fyrir ungan
aldur, en örskammt í brosið.
Ég kom fimm ferðir vestur í vor-
byrjun og kvaddi jafnoft með haust-
skipum. Ég sá aldrei veturinn á Galt-
arvita sem er í mínum huga Paradís
á jörð. Litla fjölskyldan sinnti vita-
vörslunni og veðurathugunum árið
um kring, fjarri annarri manna-
byggð. Slíkt er ekki á allra færi og
Keflavíkin var þeirra konungsríki.
Flosi stóri frændi minn hafði að
baki æskuár á Hornbjargsvita, alinn
upp við ysta útsæ og því sannur vita-
sveinn. Flosi er í minningunni síles-
andi heimsbókmenntir og hagur á
járn, smíðar til dæmis fullveðja gufu-
vél úr olíudunk og öðru tilfallandi
efni. Hann kennir okkur Braga að
draga upp bát á spili og rífa í sundur
geirnegldar spýtur með góðlegu of-
beldi. Hann kann að gera við ljósa-
vélina og þegar við Bragi etjum
kappi við hann með trésverðum uppi
á hlöðuþakinu, klífur Flosi skylm-
andi upp ókleifan vegg og drepur
okkur báða með bros á vör. Hann
þekkir klettabelti Öskubaksins eins
og lófann á sér og leiðir Reykjavík-
urpiltinn einn ógleymanlegan dag
upp á sjálfa Bergkonungshöll sem
gnæfir í miðju hjarta hamrastálsins.
Flosi fór sínar eigin leiðir, var sér-
lundaður eins og sumir kjósa að kalla
það. Hann gerðist um tíma græn-
metisæta sem var ekki einfalt mál á
afskekktum vita þar sem sá til Hala-
miða, en Flosa brást ekki bogalistin,
enda nytin svo kjarngóð í Galtarvita-
kúnum að rjóminn var heiðgulur.
Flosi kom suður til Reykjavíkur að
læra vélsmíði í Héðni og var óskap-
lega ræktarsamur við ungan frænda
sinn. Við hittumst iðulega á heimili
afa míns og ömmu á Njálsgötunni og
ég man eftir bíóferðum í Gamla Bíó,
þar sem Flosi bauð í stúku, keypti
konfekt og skenkti óspart. Flosi var
líka kommi sem fór mjög í taugarnar
á Njálsgötufólkinu og hvikaði aldrei í
mótbyr hinna borgaralegu gilda.
Lífið er ekki skrifað fyrirfram seg-
ir einhvers staðar. Ég þakka Flosa
frænda mínum fyrir að hafa haft góð
og gefandi áhrif á mig á réttum stað
á réttum tíma. Hann hvatti mig ung-
an til að lesa bókina um góða dátann
Sveik og þó að þeir Sveik og Flosi
hafi ekki verið líkir, minnist ég ætíð
Flosa þegar ég les Sveik og Sveiks
þegar ég hugsa um Flosa frænda
minn Galtarvitabróður. Hann er mér
ógleymanlegur maður enda glugga
ég oft í Sveik. Blessuð sé minning
Flosa Óskarssonar.
Valgeir Guðjónsson.
Eins og marglit blóm
á engi óendanleikans
er kærleikur hugsana minna
til þeirra
sem farnir eru
Dýrmætar minningar
líða hjá.
Hér er ekkert
sem sýnir
í gjörninga þoku
og sárustu sorgum
en hvar sem þú ert
er ég hjá þér.
Kveðja frá systkinunum,
Ósk, Björt og Gylfi.
Flosi Óskarsson