Morgunblaðið - 19.11.2010, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2010
✝ Unnur RagnaBenediktsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. október 1922. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 5. nóv-
ember 2010.
Hún var dóttir Unu
Pétursdóttur, f. 16.2.
1896, d. 23.5. 1993 og
Benedikts Sveins-
sonar, f. 15.9. 1885,
d. 4.7. 1927. Stjúpfað-
ir Unnar Rögnu var
Ingþór Sigurbjörns-
son, f. 5.6. 1909, d.
27.4. 1992. Systur hennar voru
Hulda Ingibjörg, f. 6.9. 1916, d.
19.4. 1998 og Elín Olga, f. 16.11.
1918, d. 20.11. 2009. Hálfbræður
hennar voru Svavar Benediktsson,
f. 20.5. 1912, d. 3.8. 1997 og Sig-
urbjörn Ingþórsson, f. 17.7. 1934,
d. 6.7. 1986.
Þann 23.8.1941 giftust Unnur
Ragna og Jón Valgeir Guðmunds-
son frá Múla við Suðurlandsbraut,
f. 19.1. 1920, d. 8.3. 2002. Þau eign-
uðust tvö börn 1) Benedikt Reynir,
f. 30.5. 1941, d. 22.8. 2008. Maki
Ragnheiður Hulda Karlsdóttir, f.
13.3. 1943. Dætur þeirra eru: Unn-
ur Ragna sem er gift Guðmundi
Ingimundarsyni og
eiga þau þrjú börn og
Benný Hulda, eig-
inmaður hennar er
Guðmann Ísleifsson.
Þau eiga tvo syni.
2) Guðríður Þor-
björg Valgeirsdóttir,
f. 24.8. 1946. Eig-
inmaður hennar er
Gunnar Birgir Gunn-
arsson, f. 9.11. 1943.
Þeirra börn eru: Val-
gerður, gift Stefáni
Hagalín og eiga þau
fimm börn, Ragna,
eiginmaður hennar er Guðmundur
Árnason, synir þeirra eru þrír,
Birgir, eiginkona hans er Karen
Erlingsdóttir og eiga þau þrjú
börn, og Guðmundur Valgeir sem
er giftur Björgu Jóhannesdóttur
og eiga þau tvö börn.
Unnur Ragna var heimavinn-
andi húsmóðir í Sigtúni 45 mestan
hluta lífs síns. Ásamt húsmóð-
urstarfinu vann hún í þvottahúsinu
á Hrafnistu rúmlega 12 ár frá
1974-1986.
Útför Unnar Rögnu fer fram frá
Áskirkju í dag, föstudaginn 19.
nóvember 2010, og hefst athöfnin
kl. 13.
Agga var síðust af kynslóðinni
sem fædd var um og eftir 1920 í
okkar fjölskyldum til að hverfa yf-
ir móðuna miklu. Þetta var kyn-
slóðin sem óx úr grasi á vagn-
hestaöld, upplifði kreppuna og
síðan þá miklu uppsveiflu stríðs-
áranna og þá öru þróun og tækni-
framfarir sem áttu eftir að verða á
þeirra æviskeiði. Hún var mótuð af
æskuárunum, missti ung föður
sinn og ólst upp við kröpp kjör í
bernsku. Agga var glæsileg kona
með fallegt rautt hár, hnellin og
bráðgreind að því leyti að minnið
var óvenjulegt. Hún kunni skil á
ættum samferðafólks og var glögg
á tölur svo af bar. Hún hafði gam-
an af söng og hafði fallega sópr-
anrödd og er ég viss um að ef hún
hefði fengið tækifæri til söngnáms
þá hefði hún náð langt á þeirri
braut.
Sigtún 45 var höllin þeirra Öggu
og Valla. Húsið reistu þau 1946 af
miklum dugnaði þar sem unnið var
helst allan sólarhringinn. Valli
sagði mér frá tilfinningu sem hann
fékk þegar hann reif mótin frá
veggjunum á fyrsta herberginu og
skynjaði að hann átti íverustað.
Framtíðarheimilið var að taka á
sig mynd, þetta fyllti hann stolti
og öryggistilfinningu. Ég kom inn í
líf þessarar ágætu fjölskyldu
snemma árs 1963, ekki eins og
prinsinn á hvíta hestinum, heldur
ríðandi á honum Nasa mínum. Já,
Sigtúnið var þá malargata og
Brúnstaðatúnið á móti húsinu
þeirra var óspjallað af húsbygg-
ingum. Þar var stundaður hey-
skapur og hross á beit á haustin,
og ekki nóg með það því að í bíl-
skúrnum hans Valla höfðu verið
settir upp básar fyrir hesta fjöl-
skyldunnar. Það var eins og Sig-
túnið væri ekki búið að gera það
upp við sig hvort þetta væri gata í
sveitaþorpi eða höfuðborg lands-
ins.
Bestu stundirnar í Sigtúninu
fannst mér þegar fjölskyldurnar
þrjár bjuggu þar hver á sinni hæð-
inni. Feðgarnir með vörubílana
sína, mikil vinna hjá öllum og farið
í ferðalög á hestum í frístundum.
Þá naut Agga sín vel þó hún riði
ekki mikið út, ávallt mætt í áning-
arstaði á vollanum sínum með kaffi
og góðgerðir. Agga var lítið fyrir
snöggar breytingar, vildi hafa
hlutina í öruggum og föstum
skorðum, því var það henni mikið
áfall að þurfa að stíga niður af
stalli sínum í hárri elli vegna
heilsubrests og dvelja á stofnunum
síðustu æviárin. Áföllin komu
hvert á fætur öðru, árið 2002 miss-
ir hún eiginmann sinn og 2008
einkason sinn, aðeins 67 ára gaml-
an, en Benedikt hafði verið hennar
stoð og stytta alla tíð. Fjölskyldan
reyndi að gera henni lífið bærilegt
með heimsóknum og eins tók hún
þátt í atburðum innan fjölskyld-
unnar þar sem hægt var að koma
því við.
Starfsfólki Hrafnistu er þökkuð
öll sú umhyggja og hlýja sem það
sýndi tengdamömmu í hennar
veikindum og biður fjölskyldan
þeim Guðs blessunar. Megi hún
hvíla í friði.
Mýktu sjúka og sára und,
svo ég ylinn finni.
Gef þú mér nú góðan blund
Guð af miskunn þinni.
(Ingþór Sigurbjörnsson.)
Gunnar Birgir Gunnarsson.
Það er dýrmætt hverri ungri
manneskju að fá tækifæri til að
alast upp með ömmu og afa. Ömm-
ur og afar eru af allt annarri gerð
en foreldrar. Þau hafa meiri tíma
og gjarnan meiri þolinmæði. Og
sem betur fer njóta flestar ömmur
og afar þess að fá barnabörnin lán-
uð, enda geta þau skilað þeim aft-
ur þegar þau eru orðin óþekk. Við
systkinin á Arnarstöðum í Hraun-
gerðishreppi vorum svo heppin að
amma og afi í Sigtúni eyddu mikl-
um tíma í litla sveitahúsinu sínu,
sem aldrei var kallað annað en
„kofinn“ og stóð á hól í sveitinni
okkar. Þegar þau komu fluttum við
systkinin oftast bara í kofann. En
það voru ekki bara við krakkarnir
sem fluttum, því hundarnir okkar
fylgdu með. Í hvaða ásigkomulagi
sem þeir voru, haltir eða skakkir,
út í kofa skyldu þeir og var þeim
vel fagnað. Í kofanum fékk hver
það sem hann vildi í morgunmat.
Síðan voru pönnsur bakaðar með
ömmu, spilað á spil og riðið út með
afa og reyndar ömmu líka hér á
árum áður. Þetta voru dýrmætir
tímar og ekki var nú síður stjanað
við okkur þegar haldið var til
borgarinnar og gist í Sigtúninu.
Það var þvælst um milli staða og
farið í bíó þar sem amma ann-
aðhvort sofnaði eða hló hæst. Fáir
hafa stutt jafn dyggilega við bakið
á Háskóla Íslands, SÍBS og DAS
og hún amma. Með marga miða og
tromp og hvað þetta nú allt heitir.
Mjög reglulega vann hún stóra og
litla vinninga og fannst eiginlega
fram hjá sér gengið ef hún ekki
vann. Við afkomendur fengum
undantekningalítið skerf af vinn-
ingunum því oft voru þeir notaðir
til að kaupa græjur. Hún amma
var ótrúleg dellukona. Hún var
örugglega fyrst í fjölskyldunni til
að kaupa farsíma, vídeótæki, far-
síma, upptökuvél og sjá svo um að
börn og barnabörn eignuðust slík
tæki líka. Ekki var hætta á því að
hún gerði upp á milli okkar, allir
skyldu fá jafnt. Það var ótrúlegt
hversu vel hún hélt utan um sitt
lið. Nánast fram í andlátið vissi
hún hvar allir afkomendur voru og
hvað þeir voru að bjástra. Alla af-
mælisdaga sem hún hafði einu
sinni heyrt mundi hún, bæði hjá
ættingjum, vinum og vinum þeirra
og var óspör á hringingar á afmæl-
isdögum, nokkuð sem alltaf yljar.
Amma var undir það síðasta orðin
langeyg eftir hvíldinni og hlakkaði
til að hitta afa, horfna ættingja og
vini. Kroppurinn og hugurinn voru
orðin lúin. Þó að söknuðurinn sé
vissulega mikill getum við ekki
annað en samglaðst henni að vera
komin þangað sem hún þráði.
Blessuð sé minning elsku ömmu,
Valgerður, Ragna, Birgir og
Guðmundur Valgeir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð geymi þig.
Kristjana, Ingólfur og börn.
Þegar við fréttum lát Öggu
flugu fljótt í gegnum hugann
margar minningar um góðar sam-
verustundir. Það var ómetanlegt
fyrir unglinga að kynnast hugar-
heimi þeirra Öggu og Valla og
hvernig þau umvöfðu okkur vina-
hóp Gauju, það var sama hvenær
barið var að dyrum í Sigtúninu,
alltaf var öllum tekið opnum örm-
um. Í þá tíð var alvanalegt að
koma ríðandi á hesti í Sigtúnið og
ekki var óalgengt að hestunum
væri beitt á blettinn eða þeir hýst-
ir í bílskúrnum en þar var Valli
með sína hesta. Það var notalegt
að koma í Sigtúnið og vorum við
þar um tíma eins og gráir kettir,
stöðugt að bralla eitthvað
skemmtilegt með Gauju og Bassa
og erum enn að því. Agga og Valli
umgengust unglinga alltaf sem
jafningja og við fundum að þau
treystu okkur. Auðvitað varaði
Agga okkur við böli áfengis en
þóttist ekki sjá þó að við pukr-
uðumst með það. Ef maður gerði
Öggu greiða gleymdi hún því aldr-
ei. Ég lánaði henni stundum hest-
inn minn hann Tvist og það gat
hún aldrei fullþakkað. Agga, Valli
og fjölskylda þeirra hafa verið
hluti af okkar lífshlaupi í hálfa öld
og fyrir það ber að þakka. Við
þökkum almættinu fyrir að hafa
látið leiðir okkar og þeirrar fjöl-
skyldu liggja saman. Sendum fjöl-
skyldu Öggu innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
vaka yfir þeim öllum.
Sigurður Björgvinsson
og Jenný Jóhannsdóttir.
Elsku Agga. Hafðu þökk fyrir
allar góðu stundirnar sem þú gafst
mér og fjölskyldu minni.
Ég kveð þig með ljóði sem ég
veit að þér þótti vænt um.
Þér kæra sendi kveðju
með kvöldstjörnunni blá
það hjarta, sem þú átt,
en sem er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu,
þótt ei oftar sjáumst hér.
Ó, Guð minn ávallt gæti þín,
ég gleymi aldrei þér.
(Bjarni Þorsteinsson)
Hvíl í friði.
Björg Jóhannesdóttir.
Unnur Ragna
Benediktsdóttir
Æviferli þessa
góða drengs, frænda
míns, ætla ég ekki að
reyna að gera skil, slík var lífsorka
þessa drengs.
Við erum þrír frændur, fæddir á
sama ári, 1927, og mæður okkar
systur. Jón Halldórsson, elstur, þá
Árni Sigurðsson og ég, Árni Ein-
arsson, síðastur á árinu. Nú er
nafni minn farinn á vit forfeðra
sinna og mun þar hitta móðurafa
okkar, Árna Ingimundarson, er við
dáðum báðir frá barnæsku. Berum
við báðir hans nafn.
Í bernsku var ég hjá afa og
ömmu á Kópaskeri og oft fékk ég
að fara til Valþjófsstaða og vera á
meðal frænda minna. Þar ríkti
gleði og framkvæmdasemi í mörgu.
Öllu þessu stjórnaði Halli, okkar
elskur. Oft átti hann í brösum við
okkur nafnana, Árna. Þóttum of at-
hafnasamir.
Árni Sigurðsson
✝ Árni Sigurðssonfæddist 10. apríl
1927 á Valþjófs-
stöðum í Núpasveit í
Norður-Þingeyj-
arsýslu. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 15. október 2010.
Útför Árna var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 26. október
2010.
Við nafnar lukum
stúdentsprófi frá MA
1951. Þá skildi leiðir
okkar. Árni Sig. lauk
námi frá Bændaskóla
Hvanneyrar, einnig
búfræðikandidat það-
an. Allt frá unga aldri
var hann ákveðinn að
gerast bóndi, sem
hann gerði ásamt
öðrum störfum á
sinni ævi og voru þau
mörg og margþætt.
Nafni minn var
alltaf glaðvær en þó
skoðanafastur. Mér var vel kunn-
ugt mat hans á hvernig æviskeiði
skyldi varið. Þessu kynntist ég vel
er við lásum saman til stúdents-
prófs. Ég fylgdist með hans störf-
um er hann réðst í byggingu og
ræktun nýbýlisins Hjarðaráss.
Hvílíkur atorkumaður hann var.
Honum, sem mér, hlotnaðist frá-
bær lífsförunautur, Ragnheiður
Daníelsdóttir, og varð þeim 5
barna auðið. Í störfum sínum naut
hann konu sinnar mikils. Þeirra
börn eru efnilegir þegnar sinnar
sveitar.
Ég nýt þess á efri árum að fara
norður og hitta mitt afar vel gerða
ættfólk.
Öllum niðjum nafna míns viljum
við hjónin votta okkar samúð.
Árni Einarsson.
Upp koma í hugann
ljúfar endurminning-
ar um Indriða föður-
bróður okkar og þau
hjónin bæði sem kveðja þennan
heim með stuttu millibili, enda
hann sjaldan nefndur öðru vísi en
hennar nafn fylgdi með. Indriði
lifði öll níu systkini sín.
Hin elsta okkar systra ólst að
mestu upp hjá föðurforeldrum og
yngri bræðrum pabba á Ísafirði og
var því þeim sem litla systir. Orð
hans um hana sem smábarn, „sól-
argeislinn á heimilinu“, segja
margt um þann hug sem hann bar
til Sigrúnar alla tíð. Sigrún var síð-
ar þeim hjónum innan handar þeg-
ar fyrstu börn þeirra fæddust og
var mjög kært með þeim og henni.
Við, hinar tvær yngri, minnumst
Indriða frænda og Selmu sem um-
hyggjusamra ættingja er hugðu að
velferð okkar systkinanna eftir lát
pabba árið 1946, auk þess sem þau
skírðu Magnús heitinn son sinn í
Indriði
Guðjónsson
✝ Indriði Guð-jónsson vélstjóri
var fæddur á Ísafirði
2. mars 1916. Hann
lést á Hrafnistu, Dval-
arheimili aldraðra
sjómanna, í Reykjavík
28. október 2010.
Indriði var jarð-
sunginn frá Áskirkju
10. nóvember 2010.
höfuðið á föður okkar.
Minningar um Indr-
iða og Selmu eru
tengdar samveru-
stundum bæði á Ísa-
firði og í Reykjavík
og heimsóknum til
Guðjóns afa þegar
hann bjó á heimili
þeirra hjóna um skeið
eftir að hann varð
ekkill.
Indriði frændi var
myndarmaður í
ásýnd, harðduglegur
og góður heimilisfað-
ir, fjölhæfur verkmaður og áhuga-
samur um margt. Lærður vélstjóri
og vann lengi hjá Skipaútgerð rík-
isins eins og fleiri úr stórfjölskyldu
okkar. Stálminnugur og hafsjór af
fróðleik um forfeðurna og ætt-
ingjana að vestan og var gaman að
leita til hans, því honum var frá-
sagnarlist í blóð borin. Harmon-
ikkutónlist, kórastarf og fleira var
honum hugleikið og stóð ekki á því
að hann stytti manni stundir út frá
þeim áhugamálum sínum þegar við
komum í heimsókn sem var alltof
sjaldan.
Við systurnar kveðjum Indriða
frænda með virðingu og þökk og
vottum frændsystkinum okkar og
fjölskyldum þeirra innilega samúð.
Minning hans lifir.
Sigrún, Laufey og Helga
Magnúsdætur.
Elsku tengda-
mamma.
Ekki grunaði mig
hve stuttan tíma við hefðum er ég
kvaddi þig í síðasta sinn. Ég hefði
María Sigurðardóttir
✝ María Sigurðar-dóttir fæddist í
Reykjavík 24. nóv-
ember 1926. Hún lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 30. októ-
ber 2010.
Útför Maríu var
gerð frá Grens-
áskirkju 11. nóv-
ember 2010.
faðmað þig lengur og
sagt allt það sem ég
átti eftir að segja við
þig, þakkað þér fyrir
allt sem þú hefur gert
fyrir mig og ekki síst
börnin mín. Prjóna-
skapinn, kökubakst-
urinn, barnapössun
og vinskapinn, en
takk fyrir allt, María
mín.
Vinur getur flust í
burtu – svo langt að
þú sérð hann ekki aft-
ur. En samt er hann
hluti af þér til eilífðar.
Bryndís.