Morgunblaðið - 15.12.2010, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. DESEMBER 2010
heimili, fyrst í Álfheimum 64, síðar í
Hlaðhömrum 3. Þar gat meðal annars
að líta vönduð húsgögn, sum hönnuð
af fyrsta flokks arkitektum. Smekk-
vísi hvert sem litið var.
Bryndís var kona mikilla skoðana,
alin upp á góðu og gegnu sjálfstæð-
isheimili, bróðurdóttir Magnúsar
dómsmálaráðherra Guðmundssonar.
Sagt var að faðir hennar væri eini
bóndinn í Svínavatnshreppi sem aldr-
ei stigi fæti inn í kaupfélagið á
Blönduósi. Dóttirin fetaði samvisku-
samlega í spor föður síns hvað pólitík
varðaði en ólíkt rólyndi hans og hæg-
læti var hún hvatvís og stríðin, orð-
heppin og stundum hvöss í tilsvörum.
Morgunblaðið var hennar og fram-
sóknarmönnum las hún iðulega pist-
ilinn. Marga sennuna háðu þau pabbi
í eldhúsinu í Holti þegar hún hafði þar
viðdvöl. Bæði nutu skaksins og fóru
vítt um völl í leit að höggstað á hinu.
Holtssystur voru þrjár, Björg elst,
þá Sofía og loks Bryndís. Átta ár
skildu Björgu og Bryndísi en mamma
var mitt á milli. Nú er Björg ein eftir,
háöldruð. Fyrir átta árum var haldið
ættarmót þeirra systra. Af því tilefni
setti Bryndís saman lýsingu á sjálfri
sér í æsku og segir þar að „systur
hennar hafi ekki alltaf verið hrifnar af
því að þurfa að drasla henni á eftir
sér, hálfsjónlausri, ævinlega á hausn-
um og eltandi uppi alla drullupolla“.
Guðbjörg Kristín Árnadóttir, amma
hennar, var sú eina sem litla daman
hlýddi tafarlaust og hún saknaði
hennar mjög er hún var öll. Bryndís
segir að sér hafi heldur leiðst „öll
innivinna, vildi frekar vera úti, reka
kýr, sækja hross og vera í smala-
mennsku“. Bryndís naut ekki mikillar
formlegrar skólagöngu, lífið og
hversdagurinn var hennar skóli. Hún
taldi að hver ætti að bjargast af sjálf-
um sér og hvers kyns forsjárhyggja
var eitur í hennar beinum. En um-
hyggju átti hún næga.
Bryndís var lífsglöð og félagslynd
kona sem kunni vel að skemmta sér
og naut þess að ferðast. Hún sigldi til
dæmis með Gullfossi ásamt tveimur
vinkonum sínum til Kaupmannahafn-
ar árið 1955 og kunni vel að segja sög-
ur af lífinu um borð. Bryndís og
Valdimar fóru eina slíka siglingu
saman auk þess að ferðast mikið inn-
anlands.
Við Ragnheiður áttum marga ferð-
ina til Bryndísar og Valdimars á há-
skólaárum okkar. Stundum var boðið
í kvöldmat, gjarnan í smjörsteiktar
lambakótelettur í brauðraspi, bornar
fram með rjómasósu og öðru góð-
meti. Á eftir var ís. Síðan var sest í
stofu, spjallað og dreypt á margvís-
legum guðaveigum. Sumar voru van-
metnar af okkur yngra fólkinu á þeim
árum en hafa öðlast verðugri sess
með tímanum. Einnig áttum við
ógleymanlegar stundir í Lands-
bankabústaðnum við Álftavatn og
miklu víðar. Samræður voru ávallt á
jafnræðisgrunni, þær gerðu mann á
sinn hátt fullorðinn.
Bryndísi hitti ég síðast fyrir tæp-
um tveimur mánuðum. Þá var lífs-
löngun hennar á þrotum og líklega
vissum við bæði að þar sæjumst við
hinsta sinni. Henni þakka ég langa
samfylgd, bækurnar um Grím grall-
ara, páskaeggin og allt hvað eina, en
þó ekki síst þann óendanlega áhuga
sem hún ævinlega sýndi mér og mín-
um. Minning hennar lifir í hjörtum
okkar.
Bragi Guðmundsson.
Binna eins og við kölluðum hana
var stór þáttur í lífi mínu en hún var
systkinabarn við pabba, sem var
sendur á heimili Binnu í Holti í Svína-
dal í Austur-Húnavatnssýslu. Hann
var bara 4 ára og nýbúinn að missa
móður sína og dvaldist í eitt ár í Holti
hjá föðursystur sinni Fannýju Jónd-
óttur og Jóhanni Guðmundssyni
manni hennar. Þótti honum mjög
vænt um þennan tíma og það eru til
hlýleg bréf sem fóru á milli þeirra Jó-
hanns. Þeirra dætur voru Björg,
Sofía og Bryndís. Þetta styrkti bönd-
in á milli þeirra og voru alltaf mikil
samskipti við þessar fjölskyldur síð-
an. Ég var svo heppin að komast í
sveit til Sofíu sem bjó áfram í Holti
með fjölskyldu sína þegar faðir þeirra
lést.
Fanný og Binna fluttu til Reykja-
víkur og bjuggu á Amtmannsstíg 6 í
Reykjavík og í minningunni kom ég
þangað stundum sem barn. Pabbi og
Jón Geir bróðir hans leigðu herbergi
hjá Fannýju og Binnu í nokkur ár á
fimmta áratugnum þegar þeir voru
ungir menn. Þar var oft glatt á hjalla
og Binna kallaði föðurbróður minn
alltaf Johnny síðan. Þegar þau þrjú
hittust í veislum small greinilega eitt-
hvað og þau hegðuðu sér eins og ung-
lingar, fóru að tala á annan hátt og við
hin vissum ekkert hvað var í gangi.
Við hittumst svo öll á gamlárskvöld
hjá afa Ásgeiri L. Jónssyni og Ágústu
Vigfúsdóttur konu hans í Drápuhlíð-
inni ásamt fleiri ættingjum.
Binna kynnist síðan eiginmanni
sínum Valdimar Bæringssyni og þau
byggðu sér íbúð í Álfheimum 64 og
voru ófáar heimsóknirnar þangað á
þeirra glæsilega heimili. Síðar
byggðu þau sér notalegt raðhús í
Grafarvoginum og voru mjög ánægð
þar.
Binna var alltaf ákaflega glæsileg
og smekkvís kona sem hélt sér alltaf
vel. Gekk um í fallegum fötum og var
vel máluð og með fallegt vel tilhaft
hár. Það var aldrei nein undantekn-
ing frá þessu þó að hún kæmi í Holt
var hvergi slegið af og man ég hvað
ég varð hugsi yfir eldrauða varalitn-
um sem hún bar á sig í tíma og ótíma.
Hugsa oft til þess að ég varð svo ekk-
ert skárri sjálf þegar ég eltist þegar
varalitur er annars vegar. Hún var nú
ekki hrifin af bústörfum og tók engan
þátt í þeim þegar hún var í Holti.
Fannst skemmtilegast að drekka
kaffi, reykja sígarettu og spjalla.
Þau komu norður árlega í heim-
sókn á sumrin þar sem var alltaf mjög
annasamt um hásumarið en það var
alltaf ferskur blær að sunnan þegar
Binna kom. Þá var mikið rætt um
pólitík en hún hafði mjög sterkar
skoðanir og var helblár sjálfstæðis-
maður fram í rauðan dauðann og
hlustaði aldrei á neitt illt um Sjálf-
stæðisflokkinn og fannst mikil
skömm að því að vera framsóknar-
maður, en það var Guðmundur Berg-
mann Þorsteinsson, mágur hennar.
Þegar ég tók þátt í pólitík fyrir
nokkrum árum varð hún mjög reið
þar sem vorum ekki sammála, þannig
að ég þurfti að spyrja hana hvort hún
ætlaði að hætta að vera frænka mín.
Nei, það vildi hún nú ekki og þar með
var málið útrætt.
Fari hún í friði.
Anna Geirsdóttir.
✝
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
CORNELÍA INGÓLFSDÓTTIR,
Hrísmóum 1,
Garðabæ,
áður Háholti 15,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Vídalínskirkju fimmtudaginn
16. desember kl. 13.00.
Þór Helgason,
Karl Jóhann Ásgeirsson, Ragnheiður Helga Gústafsdóttir,
Þórólfur Ingi Þórsson, Eva Margrét Einarsdóttir,
Jóhannes, Gabríel og Lilja.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
MATTHÍAS BJÖRNSSON
loftskeytamaður og kennari,
Hlaðhömrum 2,
Mosfellsbæ,
sem lést miðvikudaginn 8. desember, verður
jarðsunginn frá Guðríðarkirkju föstudaginn
17. desember kl. 13.00.
Fjóla Guðjónsdóttir,
Steingrímur Matthíasson,
Karl V. Matthíasson,
Oddný Soffía Matthíasdóttir,
Einar Pálmi Matthíasson,
Inga Nína Matthíasdóttir,
Stefán Heimir Matthíasson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
ÞÓRHALLUR MAGNÚSSON
fv. flugstjóri,
Asparási 6,
Garðabæ,
lést sunnudaginn 12. desember.
Hafdís Guðbergsdóttir.
✝
Okkar ástkæri,
BIRGIR JÓNASSON
frá Læk,
Skógarströnd,
Vallargötu 21,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fimmtudag-
inn 9. desember.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
17. desember kl. 13.00.
Sólveig G. Sigfúsdóttir,
Rafnar Birgisson, Guðrún G. Guðbjartsdóttir,
Ingibjörg Birgisdóttir, Engilbert Valgarðsson,
Valdimar Birgisson, Kristín Gyða Njálsdóttir,
Sólveig Kanthi, Bryndís, Birgir, Arna
og langafabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
ERIKA BJÖRNSSON KOEPPEN,
Þinghólsbraut 56,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 12. desember.
Útför hennar fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík,
föstudaginn 17. desember kl. 13.00.
Erwin Pétur Koeppen,
Dagmar Koeppen, Brynjar Bjarnason,
Erwin,
Ingimar,
Angela
og barnabarnabörn.
„Ég er að fara á
Starhagann, vill ein-
hver koma með“? Pabbi er á leiðinni í
heimsókn til Ingu. „Gúgúklukkan!?
Jáhá! Bíddu eftir okkur, við erum að
koma“! Þetta eru mínar fyrstu minn-
ingar af Ingu og Starhaganum. Það
var alltaf jafn gott og gaman að koma
í heimsókn. Þegar ég var yngri hafði
ég ekki hugmynd um hvernig Inga
var skyld mér, og mér var alveg
sama. Það sem skipti máli var að hún
var yndisleg kona sem þótti vænt um
okkur systur og var dugleg að segja
okkur það og sýna. Hún var eins og
ung amma okkar; uppáhaldsfrænka.
Konan sem kennir manni lífskúnstir
en passar þó að spilla manni með sæl-
gæti og skemmtilegum sögu svo mað-
ur gleymi hversdagsleikanum í
augnablik.
Ég hef ekki tölu á því hversu oft
hún minntist á það hversu stolt hún
var af Fjólu, og alltaf fylgdi á eftir
hvað hún dáðist að móður okkar. Inga
hafði orð á því að henni fyndist að
mamma ætti skilið orðu.
Ég man enn þann dag þegar ég
fékk emailið frá Ingu þar sem hún
sagði mér að hún hefði verið veik und-
anfarnar vikur og nú vissu þeir hvað
væri að. Krabbamein. Hjarta mitt
brast. Inga sem aldrei reykti eða
smakkaði vín og lifði svo heilsusam-
legu lífi. Krabbamein, og af verstu
sort í þokkabót. Mér fannst erfitt að
fylgjast með úr fjarlægð en mikið er
ég þakklát Kristínu fyrir færslurnar,
fréttir sem engum þykir gaman að
spyrja um en alltaf brenna á manni.
Inga var mikil baráttukona og var
Ingibjörg Rannveig
Guðmundsdóttir
✝ Ingibjörg Rann-veig Guðmunds-
dóttir, formaður LÍV,
fæddist í Reykjavík
19. ágúst 1949. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 24. nóvember
2010.
Útför Ingibjargar
var gerð frá Nes-
kirkju 3. desember
2010.
ekki á því að gefast
upp. Hún reis upp úr
miklum veikindum og
var komin í endurhæf-
ingu. Mikið var ég glöð
þegar ég fékk fyrsta
emailið frá henni eftir
að hún hóf endurhæf-
ingu. Auðvitað komst
hún í gegnum þetta!
Hún er svo ákveðin og
sterk.
Stuttu síðar fékk ég
skilaboð frá Sollu
frænku um að Inga
væri aftur orðin veik
og lögst inn. Hreinskilin skilaboð um
að ekki gangi nógu vel. Ha? En bíddu,
hún var í endurhæfingu, búin í lyfja-
meðferð. Henni var að batna!
Með nokkurra klukkustunda fyrir-
vara pantaði ég flug heim. Ég vissi að
Inga væri mikið veik en mér brá að
sjá hversu breytt hún var. Ég taldi
mig nokkuð vana að umgangast veikt
fólk í lyfjameðferð, en ég hafði aldrei
séð breytinguna, á hversu skömmum
tíma sprelllifandi fólk breytist í grátt,
horað huldufólk. Ég hafði bara
kynnst huldufólkinu á deildum spít-
alans, eftir upphaf meðferðar. Ég
þekkti það ekki fyrir, hvernig það leit
út kannski þremur mánuðum áður.
Eldsnemma morguns sáumst við í
fyrsta skipti síðan í febrúar. Mikið
var mér létt. Hún hafði sama góða
húmorinn og ég vissi að undir gráu
slikjunni var elsku Inga. Við vorum
svo fegnar að sjá hvor aðra. Við höfð-
um saknað hvor annarrar. Dagarnir á
spítalanum voru yndislegir en erfiðir.
Ómetanlegt var að vera hjá Ingu, inn-
an um fjölskyldu og vini okkar. Inga
var einstök kona. Laðaði að sér fólk,
sama á hvaða aldri það er.
Ég mun ævinlega vera þakklát for-
eldrum mínum fyrir að hafa hjálpað
mér heim til að kveðja Ingu. Lífsblóm
hennar fölnaði ansi hratt. Kannski að
það sé bara þannig; fallegu blómin
lifa styst?
Elsku Inga, takk fyrir allt.
Þínar
Guðrún María og
Fjóla Rún Jónsdætur.
Ég kynntist Ingibjörgu fyrir 4 ár-
um þegar ég kom inn í skólanefnd
Verslunarskólans sem formaður.
Hún hafði setið þar í rétt rúmlega
aldarfjórðung og því reynslunni rík-
ari og þekkti málefni og sögu skólans
mjög vel.
Það var ljóst fyrir hvern Ingibjörg
vann og fyrir hvað hún stóð, því í öll-
um málum tók hún málstað þeirra
sem minna mega sín eða knöpp hafa
kjörin.
Ingibjörg var mér mikil stoð og
stytta og alltaf var hún tilbúin að leið-
beina og koma með góð ráð. Alltaf
þótti mér skemmtilegt og til eftir-
breytni þegar þessi sterka og glæsi-
lega kona tók upp púðrið og varalit-
inn eftir að við höfðum borðað
hádegismat á skólanefndarfundunum
enda var hún mikil dama og ekki til í
henni tepruskapur.
Henni þótti ofur vænt um Versl-
unarskólann og í vor þegar hún sagði
mér að hún ætlaði aðeins að hægja á
og hvíla sig tilkynnti hún mér jafn-
framt að hún myndi aldrei yfirgefa
Versló. Það er mitt mat að það hafi
verið mikil gæfa fyrir skólann að jafn
öflug kona og Ingibjörg hafi barist
fyrir hagsmunum hans og velferð
nemenda. Það var því afar ánægju-
legt að geta upplýst Ingibjörgu örfá-
um dögum fyrir andlát hennar að nið-
urstaða væri nokkurn veginn komin í
eitt baráttumál hennar fyrir skólann.
Ég er jafnframt þakklát fyrir þessa
stund sem ég átti með henni undir
lokin. Ég minnist Ingibjargar með
hlýju og þakklæti og tel mig lánsama
að hafa fengið að kynnast henni og
umgangast.
Sendi ég drengjunum hennar og
fjölskyldu samúðarkveðjur. Guð
geymi þig, elsku Ingibjörg.
Bryndís Hrafnkelsdóttir.