Morgunblaðið - 05.04.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. APRÍL 2011
✝ Þórey Einars-dóttir fæddist
21. apríl 1955.
Hún lést á
Krabbameinslækn-
ingadeild 11E á
LSH 25. mars
2011. Foreldrar
hennar eru Bentey
Hallgrímsdóttir, f.
9. maí 1925, og
Einar Jóhann Al-
exandersson, f. 14.
janúar 1924, d. 25. júní 1998.
Systkini Þóreyjar eru Birgir
Þórisson, f. 1947, Rósa Kristín
Þórisdóttir, f. 1948. Sigurjón
Einarsson, f. 1960, og Aldís
Einarsdóttir, f. 1966.
Þórey kynntist eftirlifandi
eiginmanni sínum Smára Þór-
arinssyni 1973 og gengu þau í
hjónaband 22. október 1976.
Foreldrar Smára eru Þórarinn
Ingi Jónsson og Björg Hjartar-
dóttir. Börn Þóreyjar og
Smára eru Örvar, f. 24. júní
1977, maki Birgitta Birgis-
dóttir, barn Alda, f. 27. sept-
ember 2008, Vala, f. 8. febrúar
1984, maki Illugi Torfason,
barn Þórey, f. 22. mars 2011,
Adda, f. 14. nóvember 1998.
Þórey lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1974, BA-prófi í
ensku og almennum bók-
menntum frá Háskóla Íslands
1981, MA-prófi í
enskum og amer-
ískum bók-
menntum frá Am-
erican University
1988 og námi í
uppeldis- og
kennslufræði til
kennsluréttinda
frá HÍ 1989. Und-
anfarin ár stund-
aði Þórey nám í
kvikmyndafræði
við HÍ meðfram kennslu. Þór-
ey kenndi við Réttarholtsskóla
1980 til 1981 en gerðist svo
blaðamaður á Vikunni til 1986
er hún fór til náms í Banda-
ríkjunum. Á árunum 1989-
1990 kenndi hún í Fjölbrauta-
skólanum við Ármúla. Þórey
kenndi um tíma á fyrri hluta
tíunda áratugarins kennslu-
fræði erlendra bókmennta við
Kennaraháskóla Íslands og
var gestakennari í nýtingu
bókmennta í tungumála-
kennslu við Háskóla Íslands
2000 til 2009. Árið 1990 hóf
hún kennslu við Mennta-
skólann við Hamrahlíð og
kenndi þar til dauðadags. Þór-
ey sat í stjórn Enskukenn-
arafélagsins 1994-1999.
Útför Þóreyjar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
5. apríl 2011, og hefst athöfnin
kl. 15.
Elsku mamma mín, ég trúi
ekki enn að þú sért farin frá
okkur. Það var svo ótalmargt
sem við áttum eftir að gera sam-
an, ótalmargt sem ég átti eftir
að segja þér og þú að kenna
mér. En ég trúi því að þú sért á
einhverjum góðum stað núna,
laus úr viðjum sjúkdómsins og
öllu því sem honum fylgdi. Ég
veit að þú þoldir ekki að vera
sjúklingur og að það þyrfti að
hafa mikið fyrir þér. Mér fannst
erfitt að sjá þig svona veika og
mér fannst það ósanngjarnt, en
ég veit að þar sem þú ert núna
hefurðu fengið frið.
Við vorum alltaf nánar, en síð-
ustu ár höfum við orðið nánari
með hverju árinu. Við þekktum
hvor aðra svo vel og þurftum
aldrei mörg orð til að tjá hvernig
okkur leið, við bara skildum það.
Þú sagðir einu sinni við mig að
það væri mikilvægara að sýna
ást og umhyggju en að tjá hana
með orðum. Við vorum ólíkar en
samt svo tengdar og á margan
hátt líka svo líkar. Ég hafði og
hef enn svo mikla þörf til að
segja þér frá öllu, merkilegu og
ómerkilegu og fá ráð við öllu,
hvort ég eigi að kaupa mér kjól
eða skó, eða hvort ég eigi að fá
mér aðra súkkulaðikökusneið.
Við létum stundum alveg eins
og fífl saman, töluðum dönsku,
dönsuðum eða sungum söng-
leikjasöngva hástöfum þar til
pabbi bilaðist. Ég á svo yndis-
legar minningar frá síðustu jól-
um, þrátt fyrir að flensur hafi
sett svip sinn á hátíðahöldin. Þér
fannst jólin vera algjört klúður,
en mamma, þau voru fullkomin.
Það var svo notalegt að gista hjá
ykkur í Mávahlíðinni, láta þig
hjúkra mér þegar ég var með
magaverkina og kúra saman
fram eftir kvöldi. Þegar ég hugsa
til þessara jóla, hlýnar mér allri
að innan. Nú er ég komin í nýtt
hlutverk, nú er ég orðin mamma.
Þrátt fyrir alla sorgina og sökn-
uðinn sem virðist yfirþyrmandi
þá veit ég að ég verð að vera
sterk fyrir Þóreyju mína, litla
sólargeislann. Ég ætla mér að
vera eins góð mamma og þú
varst mér. Þó ég sé enn að tak-
ast á við reiðina að guð hafi
ákveðið að taka þig til sín í sömu
viku og hann gaf mér Þóreyju
mína þá er ég óendanlega þakk-
lát fyrir það að þú hafir fengið að
hitta hana, knúsa hana og kyssa
áður en þú lést. Ég man þú sagð-
ir við mig „þetta er óborganleg
stund“. Þessi stund tengir ykkur
tvær nöfnurnar að eilífu og Þór-
ey mun fá að vita allt um ömmu
sína. Hún er ljósið í lífi okkar
núna. Hún er það sem fær mig
fram úr á morgnana og neyðir
mig til að horfa til framtíðar með
björtum augum. Hún á það skil-
ið.
Elsku besta mamma mín, þú
varst yndisleg og ég gleymi aldr-
ei hlýja faðminum þínum, bros-
inu og hlátrinum. Eins og ég lof-
aði mun ég passa pabba, Öddu
og Örvar og þau munu passa
mig. Þó að lífi þínu hér á jörð sé
nú lokið mun minning þín og
ljósið þitt loga að eilífu.
Sof, ástríka auga,
sof, yndisrödd þýð,
hvíl, hlýjasta hjarta,
hvíl, höndin svo blíð!
Það hverfur ei héðan,
sem helgast oss var:
vor brjóst eiga bústað,
- þú býrð alltaf þar.
Hið mjúka milda vor
sín blóm á þig breiði
og blessi þín spor.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín elskandi dóttir,
Vala.
Ég kveð ekki aðeins móður
mína, heldur einn besta vin sem
ég hef nokkurn tíma átt. Við
hlógum að sama gríninu, við
sáum það fallega í sömu augna-
blikum og við vorum með eins
fingur.
Ég vona að með tíð og tíma
eigi ég eftir að upplifa tærar
minningar af öllum þeim yndis-
legu stundum sem við áttum
saman, þegar þunginn færist frá
eilífðinni sem lifði á milli síðustu
andardrátta hennar.
Þangað til getum við sungið
Strolluna:
Ég vildi að ég sæi strolluna
koma niður hólana
Sillu, Dóru og Soffíu
Soffíu, Soffíu,
Gest og Kitta og Ólínu,
Fríðu, Einar og Kristínu
Gumma Grím og Þóreyju,
Jakob Fals og frú.
Örvar Þóreyjarson
Smárason.
Elsku yndislega tengda-
mamma mín er látin.
Þórey var einstök kona, hún
var hlý, góð og kom alltaf fram
við mig eins og eina af fjölskyld-
unni, frá því ég hitti hana fyrst,
þegar Örvar fór með mig í mat-
arboð í Mávahlíðina. Ég man að
ég kveið fyrir, var pínu stressuð
að fara hitta tengdó í fyrsta sinn.
En um leið og ég steig inn fæti á
heimili Þóreyjar og Smára rann
af mér allt stress, enda engin
ástæða til eins og ég komst svo
að. Ég mun aldrei gleyma þess-
ari kvöldstund, við borðuðum
góðan mat og drukkum gott vín.
Það var mikið talað og mikið
hlegið, sögur voru sagðar af Örv-
ari þegar hann var ungur og
Þórey vildi mikið vita um mig og
mína fjölskyldu, það þótti mér
vænt um. Ein minning er mér of-
arlega í huga en það er ræða
hennar í brúðkaupi okkar Örv-
ars, þar sem hún bauð mig vel-
komna í fjölskylduna og sagðist
ekki einungis hafa eignast
tengdadóttur heldur liti hún á
mig sem þriðju dótturina. Þau
orð hennar geymi ég innst í
hjartanu mínu og mun aldrei
gleyma. En þau orð voru líka
sönn. Þannig leið mér alltaf í
kringum hana, ég var velkomin.
Þórey var mikil lista- og hand-
verkskona. Það er margt sem við
litla fjölskyldan eigum eftir
hana, t.d. kjólarnir og peysurnar
sem hún prjónaði á Öldu og rúm-
teppið sem hún saumaði og gaf
okkur í brúðkaupsgjöf. Teppið
mun ég geyma og lofa ég að Alda
fái það svo þegar að því kemur.
Það eina sem maður getur
þakkað fyrir á erfiðum sorgar-
stundum sem þessari eru minn-
ingarnar og sem betur fer eru
þær margar þó að ég hafi fengið
alltof stuttan tíma með Þórey, en
ferðalög okkar og sumarbústaða-
ferðir og þessar hversdagslegu
stundir sem við áttum saman
þakka ég fyrir.
Þórey var besta amma sem
hugsast getur og er missir henn-
ar mikill þegar kemur að dóttur
okkar Örvars, Öldu. Alda elskaði
ömmu sína mikið og fannst svo
gaman að fara í heimsókn til
ömmu Þóreyjar og afa Smára,
ekki fannst henni verra að fá að
gista. Það var erfitt að segja
Öldu frá því að nú væri amma
Þórey dáin og kæmi ekki aftur,
hún hristi bara hausinn og hló að
okkur og neitaði. Það er akkúrat
það sem ég vil gera, ég bara
hreinlega trúi ekki að elsku
tengdamamma sé farin. Við
sögðum Öldu að nú væri amma
Þórey í hjörtum okkar að eilífu.
Eftir smá umhugsun hjá Öldu
byrjaði hún að syngja lag sem
hún lærir á leikskólanum sínum
og því læt ég textann úr laginu
fylgja hér sem kveðju frá Öldu.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vinda leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver
stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Minningin um yndislega konu
lifir í hjörtum okkar að eilífu.
Birgitta Birgisdóttir
og Alda Örvarsdóttir.
Mig langar með fáum orðum
að minnast hennar systur minn-
ar, hennar Þóreyjar Einarsdótt-
ur sem lést á krabbameinslækn-
ingadeild Landspítalans hinn 25.
mars sl.
Við Þórey ólumst upp saman,
hún var stóra systir sem passaði
upp á bróður sinn, þó svo að í
byrjun hafi hún verið ósátt við að
fá lítinn bróður, hún vildi litla
systur. Þórey hafði ráð við því
eins og svo mörgu öðru – hún
klæddi bara litla bróður sinn í
stelpuföt og kallaði hann Bryn-
dísi. Smátt og smátt sætti hún
sig þó við bróðurinn og var góð
og umhyggjusöm við hann eins
og hún alltaf var við allt sitt sam-
ferðafólk. Þó að það væri fimm
ára aldursmunur á okkur leyfði
hún Þórey mér að vera með í öll-
um leik – dúkkulísuleik og
Barbí-leik og langt fram á ung-
lingsaldur fékk ég að vera með
henni og hennar vinum sem
nokkurskonar áheyrnarfulltrúi
og hafði mikið gaman af. Sitjandi
á gólfinu inni í táningsstelpuher-
berginu og hlustandi á vinkon-
urnar spjalla um allt sem tán-
ingsstelpur spjalla um. Og þegar
strákarnir fóru að koma þá var
ég þar líka, mörgum þótti örugg-
lega eitthvað skrítið hve litli
bróðirinn fékk að vera mikið með
– og örugglega svolítið furðulegt
fyrir suma. En svona var hún
systir mín hún Þórey – hún var
yndisleg systir sem ég á svo
margt að þakka. Og svo kom
stóri strákurinn hann Smári og
Þórey varð yfir sig ástfangin, og
skömmu seinna kom litli strák-
urinn hann Örvar, og þá fékk ég
minn litla bróður. Nokkrum ár-
um seinna fékk ég hana Iðunni
mína, og svo komu þau öll svona
koll af kolli, Vala, Einar, Harpa
og hún Adda. Við vorum mikið
saman á þessum árum, þetta var
svona einn stór barnaflokkur
sem við áttum sameiginlega.
Þórey sýndi mínum börnum ást
og umhyggju sem þau væru
hennar eigin börn, og gráta þau
nú Þóreyju frænku sína og sakna
hennar sárt og mikið. Barna-
flokkurinn okkar bara stækkar –
við hafa bæst hún Alda litla hans
Örvars og Birgittu og eins og
engill af himnum sendur kom
hún Þórey litla í heiminn hinn
22. mars, dóttir Völu og Illuga.
Eftir að ég og mín fjölskylda
fluttum til Noregs urðu sam-
verustundirnar færri, en þær
voru gleðilegar og innilegar. Ég
á endalausa minningabók í hug-
anum frá gleðistundum á Íslandi,
í Noregi og á Spáni, þessar
minningar hugga sorgina, en tár-
in þrýsta á og og söknuðurinn
eftir henni Þóreyju minni mun
aldrei hverfa.
Elsku systir, nú ert þú farin í
langt ferðalag og ég veit að hann
pabbi tók á móti þér, við munum
síðan öll fara í sama ferðalag og
koma til ykkar – koll af kolli.
Þá hittumst við Þórey og ger-
um eitthvað skemmtilegt.
Elsku Smári, Örvar, Vala,
Adda, Birgitta, Illugi, Alda og
Þórey, megi öll þau öfl sem geta
gefa ykkur styrk í sorginni.
Sigurjón bróðir.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun
sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni
ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guð blessi minningu elsku-
legrar tengdadóttur okkar.
Björg og Þórarinn Ingi.
„Skjótt hefir sól brugðið sumri“
(J.H.)
Sumarið hennar Þóreyjar
varð allt of stutt. Enn erum við
minnt á hvað við mannverurnar
ráðum litlu um líf og dauða.
Ég kynntist Þóreyju þegar Óli
bróðir minn og Aldís systir
hennar rugluðu saman reytum
fyrir tæpum tveimur áratugum.
Kynnin urðu nánari eftir að Ási
bróðursonur minn fæddist og við
fórum að hittast oftar í afmæl-
isboðum, kvöldverðum og af
ýmsu öðru tilefni. Það var gaman
að spjalla við Þóreyju, ekki síst
um bókmenntir og kvikmyndir
sem voru meðal hennar helstu
áhugamála. Hún var alltaf að
bæta við menntun sína og visku
með lestri bóka og með náms-
dvölum erlendis eftir því sem
tækifæri voru til. Svo var hún
líka mikil hannyrðakona.
Síðastliðið sumar fórum við
ásamt skemmtilegum hópi fólks í
dásamlega ferð til Grunnavíkur
þar sem Þórey var í sveit hjá afa
og ömmu sem barn meðan enn
var búið í þessari harðbýlu vík.
Rústir báru vott um horfna
drauma um útgerð, veiðar og
fiskvinnu fyrir unga fólkið sem
fremur kaus að leita sér betra
lífs í þéttbýlinu annað hvort á
Ísafirði eða allt suður til Reykja-
víkur. Vestfirðirnir skörtuðu
sínu fegursta dagana sem við
vorum þar og þarna kom í ljós
hve Þórey þekkti vel sögu mann-
lífsins í Jökulfjörðum, sögu ætt-
ar sinnar, söngvana sem þar
voru sungnir og bara þar. Þarna
voru barnmörg heimili og ætt-
artengsl milli bæja enda frænd-
garðurinn stór. Lífsbaráttan var
oft erfið með mannsköðum þegar
bátar fórust eða börn og mæður
dóu, þó oftast væri nóg til af mat.
Vestfirsku ræturnar eru sterkar
og það leyndi sér ekki í frásögn
Þóreyjar. Meðan við hin örkuð-
um upp um fjöll og firnindi hafði
Þórey hægt um sig enda var hún
að jafna sig eftir veikindi. Engan
grunaði að þau myndu taka sig
upp aftur og það svo fljótt, hvað
þá að þau næðu yfirhöndinni á
svo skömmum tíma og legðu
Þóreyju að velli okkur öllum að
óvörum. Eitt sinn skal hver
deyja en stundum er dauðinn svo
ótímabær og óréttlátur að konu
verður orða vant. Þórey var kona
í blóma lífsins með Smára sér við
hlið, Öddu að vaxa úr grasi og
Völu og Örvar með litlu ömmu-
börnin sem eru rétt að stíga sín
fyrstu skref út í heiminn. Sorg
þeirra er mikil. Þau missa hana
og hún missir af þeim. Svo var
það MH þar sem starfsvettvang-
ur Þóreyjar var. Þar sakna
kennarar samstarfskonu og
nemendur frábærs kennara. Að
leiðarlokum þakka ég Þóreyju
fyrir góð og gjöful kynni. Ég
ætla að muna hana í berjabrekku
í Grunnavík innan um lyng og
lággróður, við gjálfur í mjúkum
öldum og sól að hverfa bak við
vestfirsku fjöllin. Fjölskyldu
Þóreyjar allri sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristín Ástgeirsdóttir.
Fyrir margt löngu heyrði ég
af konu sem hafði fengið 10 í ein-
kunn fyrir BA ritgerð í ensku við
Háskóla Íslands. Þetta þóttu
mikil firn og hefur líklega hvorki
gerst fyrr né síðar. Ekki grunaði
mig þá að þessi fræga kona yrði
mágkona mín, en sú varð raunin.
Fyrsti fjölskyldumeðlimurinn
sem Aldís nefndi við mig þegar
við vorum að kynnast var Þórey
systir. Það var Þórey systir
þetta og Þórey systir hitt og
Þórey og Smári og börnin og ég
gerði mér fljótlega ljóst að þær
systur voru afar nánar. Enda
hafði Þórey fengið Aldísi í hend-
urnar 11 ára gömul og átti ekki
minni þátt í uppeldi hennar en
foreldrarnir. Á fullorðinsárum
urðu þær jafnvel enn nánari og
töluðust við á hverjum einasta
degi. Þórey og hennar fjölskylda
var mjög stór þáttur í okkar lífi.
Við fórum saman í frí og ferða-
lög, í sumarbústaði og útilegur
og mörg vetrarkvöld var setið
við kertaljós og létt vín og rætt
um lífið og tilveruna. Og þegar
Ási kom í heiminn tók Þórey
honum sem hann væri hennar
eigið barn. Hann var passaður,
hann gisti og borðaði hjá henni
og þar var hans annað heimili.
Svona voru öll okkar samskipti.
Það var alveg sama hvað maður
nefndi við hana, alltaf var hún
boðin og búin að gera allt sem í
hennar valdi stóð til að leysa úr
málum.
Þórey var af fyrstu kynslóð
barna alþýðufólks í Reykjavík
sem flest höfðu tök á því að læra
það sem hugur þeirra stóð til.
Greind hennar og gáfur komu
snemma í ljós og var hún sett í
skóla 5 ára gömul og var alla tíð
ári á undan í skóla. Bettý
tengdamamma sagði þá sögu að
Þórey hefði á unga aldri sótt það
mjög fast að komast í skóla til að
geta sagt: „stelpa í mínum
bekk“. Og skóli varð hennar
starfsvettvangur nánast alla tíð
því hún kenndi í MH og víðar og
sótti nám og endurmenntun hér-
lendis og erlendis. Yfirleitt var
tilgangur hennar sá að bæta
hæfni sína sem kennari. Og hún
var ekki bara afburða vel mennt-
uð í sínu fagi heldur var hún vel
að sér um alla hluti. Hún var
menntakona í þess orðs æðsta og
besta skilningi og við sem feng-
um að umgangast hana nutum
þess. Hún hafði einstaka frá-
sagnargáfu og gat útlistað flókin
viðfangsefni á einfaldan og skýr-
an hátt.
Þórey hafði sterka réttlætis-
kennd og samúð með þeim sem
minna máttu sín. M.a. kynnti
hún okkur fyrir starfi stuðnings-
foreldra ABC og studdi sjálf
mörg börn og oft fleiri en eitt í
einu. Þórey var alla tíð baráttu-
kona fyrir kvenfrelsi og jafnrétti
kynjanna og var góð fyrirmynd
ungra kvenna.
Það að hafa átt samleið með
Þóreyju í þessi ár eru einhver
mestu forréttindi sem ég hef
notið í lífinu. Hún var svo gáfuð,
skemmtileg og fögur jafnt ytra
sem innra að fáir voru hennar
jafnokar. Í veikindum sínum hélt
hún ávallt þeirri reisn sem ein-
kenndi þessa sterku konu.
Og nú er hún farin og það er
svo sárt og svo mikill missir.
Maður situr eftir lamaður af
sorg og harmi og það er svo erf-
itt að finna nokkra huggun nema
ef vera skyldi hugsunin um allt
Þórey
Einarsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
RAGNAR VALDEMARSSON
verkstjóri,
Lindasíðu 29,
Akureyri,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 31. mars.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 7. apríl
kl. 10.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Heimahlynningu á
Akureyri.
Sigrún Ásdís Ragnarsdóttir,
Jónas Magnús Ragnarsson, Aðalheiður Eiríksdóttir,
Sóley Ragnarsdóttir, Bjarki Páll Jónsson,
Jónas Atli Kristjánsson, Eydís Eva Ólafsdóttir,
Garðar Darri Gunnarsson,
Eiríkur Jónasson, Kristín Einarsdóttir,
Sigrún Arna Jónasdóttir.