Morgunblaðið - 09.04.2011, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. APRÍL 2011
L.R í rúma þrjá áratugi. Þar
kynntist ég leikurum og öðru
sviðslistarfólki og fann brátt
hve hlýr og hreinskiptinn hóp-
urinn í Iðnó var og hvað hinn
umtalaði „Iðnó-andi“ var
heillandi. Á stuttum tíma leiddi
kunningsskapur minn til vin-
áttu við þetta greinda og
skemmtilega fólk. Þau vináttu-
bönd hafa styrkst með árunum.
Gréta og Steindór eru þar
fremst í hópi meðal jafningja.
Nú kveður fjölskylda mín
Margréti Ólafsdóttur, einlæga
vinkonu okkar, og við þökkum
henni af heilum hug einlæga
vináttu hennar og allar gleði-
stundirnar sem hún gaf okkur á
liðnum árum.
Við færum Steindóri, Heiðu,
Jóni, Steindóri yngra og Mar-
gréti yngri einlægar samúðar-
kveðjur.
Baldvin Tryggvason
og Halldóra J. Rafnar.
Elskuleg Gréta var stór hluti
af okkar lífi. Ef það var einhver
stórviðburður í fjölskyldum
okkar þá var alltaf eitt af því
mikilvægasta að Gréta og
Steindór gætu örugglega verið
með. Gréta var ekki bara stór
hluti af okkar lífi heldur líka
barna okkar sem kölluðu hana
ömmu Grétu. Það sem ein-
kenndi Grétu var gleði. Hún
var alltaf brosandi, glöð og
geislaði af sér gleði til annarra.
Hún vildi öllum vel og hún elsk-
aði börn sem hún kitlaði og
knúsaði.
Það var alltaf skemmtilegt
að vera með Grétu. Einu sinni
vorum við á ferðalagi í Portúgal
og vorum svo heppin að hitta
Steindór og Grétu. Ákváðum að
leigja bíl og skoða okkur um í
Portúgal, meðal annars skoð-
uðum við vestasta hluta Portú-
gals sem kallaður er heimsendi.
Þar á kletti sem skagar út í
Atlantshaf er viti nokkur. Þeg-
ar við komum þangað kom í ljós
að vitinn var frekar minni en
við höfðum búist við. Heyrist
þá í Grétu: „Ja, rosalega er
þetta nú eitthvað lítill viti.
Þetta er eiginlega bara algjör
hálfviti.“ Þannig var Gréta, sá
alltaf spaugilegu hliðarnar á
öllu.
Það var svo aðdáunarvert að
fylgjast með hjónabandi Grétu
og Steindórs, það var svo mikil
hlýja á milli þeirra og þau báru
svo mikla umhyggju og virð-
ingu hvort fyrir öðru, svo sam-
hent í einu og öllu. Elsku Stein-
dór og Heiða, þið eruð búin að
vera stoð og stytta fyrir Grétu í
veikindum hennar.
Söknuður okkar allra er mik-
ill en góðar minningar lifa um
yndislega konu sem verður
okkur fyrirmynd og ljós í lífinu.
Elsku Steindór, Heiða, Jón,
Steindór Grétar og Margrét,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi guð vera með
ykkur og styrkja á sorgar-
stundu. Blessuð sé minning
Grétu okkar.
Sigríður og Birna
Björnsdætur og
fjölskyldur.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð til þín, Gréta mín.
Hjarta mitt er barmafullt af
þakklæti yfir að hafa fengið að
kynnast svona yndislegri konu
eins og þér. Þú varst engri lík,
kunnir öllum betur að elska og
gefa af þér. Þú hafðir einstak-
lega góða nærveru, svona
hjartahlý, opin og skemmtileg
eins og þú varst. Þar að auki
varst þú frábær leikkona. Það
spillti heldur ekki fyrir þínum
vinsældum, hvað það var lítið
mál hjá þér að reiða fram hlað-
borð af kræsingum, hvenær
sem maður leit óvænt inn, eins
og tíðkaðist í gamla daga.
Elsku Gréta, ég veit ekki
hvernig þú fórst að þessu, en
þú varst stórkostleg guðsbless-
un inn í mitt líf og margra ann-
arra. Það er alveg ótrúlegt að
liðin skuli vera hálf öld síðan
kærastinn fór með mig í heim-
sókn til Steina frænda síns og
Grétu. Ég man hvað ég var
rosalega feimin, en mjög
spennt að hitta svona fræga
leikara eins og ykkur. Feimnin
hvarf lönd og leið þegar ég sá
ykkur, og ég kolféll fyrir ykkur
báðum. Síðan er ég ofurseld
ykkur og leikhúsbakteríunni,
sem er bara hið besta mál.
Gréta mín. Takk fyrir náunga-
kærleikann og hjálpsemina við
aðra. Þar voruð þið Steindór
svo ótrúlega samstillt. Sem
dæmi, þegar við Kristinn
bjuggum í Lux og komum heim
til að láta ferma elsta soninn,
Benedikt, þá var það meira en
sjálfsagt mál að bjóða okkur að
halda veisluna heima hjá ykkur,
í Laufásnum, á ykkar yndislega
heimili. Þannig að þegar Guð
gaf okkur þriðja soninn, mánuði
eftir fermingu Benna, kom bara
ekkert annað til greina en að
láta hann heita Steindór Grét-
ar. Það er einhvern veginn erf-
itt að minnast þín og segja frá
þér, elsku Gréta, án þess að
hafa Steindór þinn með. Ég
fyllist mikilli hlýju og lotningu,
þegar ég hugsa um ykkar sam-
band, sem var sérlega náið,
kærleiksríkt og fagurt. Sem
eiginkona, mamma og amma,
fórst þú á kostum og sem
amma og afi voruð þið Steindór
fullkomin, enda með eindæmum
barnelsk bæði og þú alveg sjúk
í að kyssa og knúsa öll litlu
krílin sem þú náðir í. Takk aft-
ur fyrir hvað þú varst alltaf
yndisleg, Gréta mín. Ég sé þig
fyrir mér, dansandi í dýrðinni
hjá Jesú, frjálsa og glaða í leik,
um eilífð. Það er ótrúlega gott
að eiga þessa fullvissu í hjarta
sínu. Elsku hjartans Steindór,
Heiða, Jón, Steindór Grétar,
Margrét Dóróthea og aðrir ást-
vinir: Bið góðan Guð að um-
vefja ykkur með kærleika sín-
um og gefa ykkur styrk í
sorginni. Við höfum öll misst
ótrúlega mikið. Við höfum líka
mjög mikið að þakka fyrir. Því-
líkur sólargeisli og guðsgjöf
sem hún Gréta okkar var, allar
yndislegu minningarnar sem
við geymum í hjörtum okkar
getur enginn frá okkur tekið.
Við kveðjum þig, elsku Gréta,
með sárum söknuði og yfirflæði
af þakklæti. Drottinn blessi
minningu þína og gefi þér frið
um eilífð.
Þínir einlægu vinir,
Konný, Kristinn, Stein-
dór Grétar (Hollandi),
Guðjón Ágúst (Balí),
Benedikt og fjölskylda
(Svíþjóð).
Ég kynntist Grétu heitinni í
afmæli Félags íslenskra leikara
sem haldið var í Þjóðleikhúsinu,
þar kom ung kona og gaf sig á
tal við mig, þetta var Ragnheið-
ur dóttir Grétu og Steindórs
Hjörleifssonar, síðan hefur ekki
slitnað þráðurinn á milli okkar
því hún var svo skemmtileg,
henni var alltaf boðið í afmæli
okkar Ingu þar sem hún sprell-
aði af miklu fjöri. Þegar Hala-
leikhópurinn var stofnaður
komu þau á sýningar hópsins.
Mig langar að þakka Margréti
fyrir að vera hún og gefa svo
mikið af sér eins og hún gerði í
hvert sinn sem við sáum hana.
Einu sinni sátum við saman í
bílnum hennar að kvöldlagi,
hún þurfti að koma við í búð
sem var opin einhvers staðar og
rataði þangað og þegar hún
kom að búðinni þá klappaði hún
fyrir sér og hló og fíflaðist,
þessi túr sýnir bara hversu
yndisleg kona hún var í lifanda
lífi. Við Inga sendum Steindóri,
Ragnheiði, Jóni, manni Ragn-
heiðar, Steindóri Grétari og
Margréti Dórotheu okkar inni-
legstu samúðarkveðjur.
Kristinn G.
Guðmundsson,
Ingveldur Einarsdóttir.
✝ Sigurbjörg Ei-ríksdóttir
fæddist 16. sept-
ember 1922. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu á
Hornafirði 29. mars
2011. Foreldrar
Sigurbjargar voru
Steinunn Sigurð-
ardóttir, f. 1884, og
Eiríkur Sigurðsson,
f. 1879. Þau bjuggu
á Miðskeri í Nesjum. Eiríkur lést
1937, þegar Sigurbjörg var 14
ára, en Steinunn lést 1975. Sig-
urbjörg átti fjóra bræður. Eldri
voru Benedikt, f. 1914, d. 2002,
gæðinga sem náðu til sín mörg-
um verðlaunum. Sigurbjörg og
Sigfinnur eignuðust fjóra syni.
Þeir eru Eiríkur, f. 1942, sam-
býliskona hans var Guðrún
Ragna Sveinsdóttir, sem nú er
látin, Valþór, f. 1947, d. 2007,
Sigurður, f. 1953, eiginkona
hans er Jóhanna Gísladóttir og
búa þau í Stórulág, börn þeirra
eru þrjú Árni Már, sambýlis-
kona hans er Tinna Rut Sigurð-
ardóttir. Yngri eru Smári Þór
og Hulda Björg. Yngsti sonur
Sigurbjargar og Sigfinns er
Páll, f. 1958. Eiginkona hans var
Vigdís Ellertsdóttir, þau eign-
uðust þrjú börn. Elsti sonur
þeirra, Sigfinnur, lést á síðasta
ári, aðeins 15 ára gamall, yngri
börn þeirra eru Vignir Páll og
Elín.
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Hafnarkirkju í dag, 9. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 12.
og Sigurður, f.
1918, d. 2006. Yngri
voru Rafn, f. 1924,
d. 2002, og Hreinn,
f. 1931, hann er
einn á lífi af þeim
systkinum sem öll
áttu heima í Nesj-
um mestan hluta
ævinnar. Eig-
inmaður Sig-
urbjargar var Sig-
finnur Pálsson, f.
1916, d.1989.
Þau bjuggu í Stórulág í Nesj-
um, þar sem þau ráku mikið
myndarbú sem varð með tím-
anum vel þekkt fyrir einstaka
Sigurbjörg systir mín er látin.
Aldin heiðurskona hefur lokið lífs-
göngu sinni með sæmd. Hún var
fædd á Miðskeri í Nesjum og átti
þar heima fram yfir tvítugsaldur.
Faðir okkar lést þegar hún var
fjórtán ára gömul. Hafði hún ann-
ast hjúkrun hans ásamt móður
okkar. Varð þetta henni mjög
minnisstætt og það fylgdi henni
allt lífið að vilja vera til aðstoðar
þar sem erfiðleikar steðjuðu að og
var skylduræknin við hennar nán-
ustu ávallt í fyrirrúmi. Hún lauk
hefðbundnu skólanámi en tæki-
færi til frekari skólagöngu gáfust
ekki. Hún ólst upp í hópi fjögurra
bræðra og það kom í hennar hlut
að annast heimilið ásamt móður
sinni. Hún saknaði þess löngum að
mega ekki sinna útiverkum og bú-
fénu eins og bræður hennar. Tví-
tug að aldri trúlofaðist hún Sig-
finni Pálssyni. Þau fluttu saman
að Fornustekkum með Eirík son
sinn á fyrsta ári. Hún lýsti upphafi
búskapar þeirra á þessa leið: „Ég
flutti þangað með sængina mína
og litla drenginn minn sem heim-
anmund og við byrjuðum búskap-
inn með bjartsýnina að vega-
nesti.“ Árið 1946 fluttust þau að
Stórulág og bjuggu þar í sambýli
við Sigurð Þórarinsson þar til
hann lést 1957, þá keyptu þau
jörðina. Hófust nú miklar ræktun-
arframkvæmdir og uppbygging á
jörðinni og bústofninn stækkaði
ört. Synir þeirra fjórir urðu
snemma liðtækir til allra verka.
Búskapurinn lánaðist vel og heim-
ilishaldið einkenndist af rausn og
myndarskap. Þótt störfin innan-
húss væru umfangsmikil hlífði
Sigurbjörg sér ekki við útiverkin.
Hún var einkar lagin í umgengni
við allar skepnur og skildi vel
þarfir þeirra. Ótalin eru þau lömb
og kálfar sem hún hjálpaði í heim-
inn. Hrossarækt var mikið stund-
uð í Stórulág og þaðan eru komnir
margir landskunnir gæðingar og
átti Sigurbjörg sinn þátt í vel-
gengni þeirra. Þrátt fyrir annríki
var alltaf nægur tími ef gesti bar
að garði. Þar var alltaf hús- og
hjartarými. Gestum var fagnað og
húsfreyjan setti kjöt í pott eða dró
fram nýbakaðar kleinur og allir
fóru þaðan með mettan maga og
þakklæti í huga. Mörg börn og
ungmenni komu til sumardvalar í
Stórulág, sum ár eftir ár og minn-
ast þau verunnar þar og hjarta-
hlýju Sigurbjargar með þakklæti.
Sigurbjörg unni öllum gróðri jarð-
ar og kom sér upp fallegum garði
sem blasti við úr eldhúsgluggan-
um hennar. Þar gaf að líta tré,
runna og litfögur blóm, sem
glöddu augað. Hún söng með
kirkjukórnum um árabil. Hún var
einstaklega ljóðelsk og kunni
ógrynni af ljóðum. En árin líða og
tíminn vinnur sín verk. Sigfinnur
deyr árið 1989. Sigurður sonur
þeirra hefur þá tekið við búinu.
Sigurbjörg flytur eftir nokkur ár á
Höfn. Valþór var þá orðinn rúm-
liggjandi og henni þótti vænt um
að geta verið nálægt honum í veik-
indum hans. Á hjúkrunarheim-
ilinu naut hún frábærrar umönn-
unar sem létti henni síðustu
stundirnar. Á hljóðan og kyrrlát-
an hátt kvaddi hún þetta líf.
Við fjölskyldan þökkum henni
vináttu og tryggð og kveðjum
hana með ljóðlínum sem voru
henni hugleiknar undir ævilokin.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
(Tómas Guðmundsson)
Hreinn Eiríksson.
Nú þegar kemur að kveðju-
stund og leiðir skilur um sinn rifj-
ast upp margar minningar tengd-
ar henni Sigurbjörgu frænku
minni. Aðallega eru þær þó frá
mínum yngri árum þegar ég átti
því láni að fagna að fá að dvelja hjá
þeim hjónum, henni og Sigfinni.
Að fá að fara inn í Stórulág og vera
þar um lengri eða skemmri tíma
var eitthvað sem snáðinn frá
Sunnuhvoli naut til hins ýtrasta.
Í minningunni var hún Sigur-
björg frænka mín ofurkona. Þessi
smávaxna en þó sterkbyggða,
hnellna, hressa og hláturmilda
kona virtist geta allt. Hún var allt-
af að og gekk í öll þau verk sem
þurfti að vinna en virtist þó alltaf
geta gefið sér tíma til allra skap-
aðra hluta.
Þegar við snáðarnir risum úr
rekkju á morgnana var hún oftast
löngu vöknuð og tekin til við að
sinna hinum ýmsu úti- og inniverk-
um og mér er það minnisstætt að
oftar en ekki var það hennar síð-
asta verk á kvöldin að slökkva á
ljósavélinni. Síðan heyrði maður
hana hlaupa léttfætta upp stigann.
Þá var komið kvöld og reyndar oft
liðið á nótt í Stórulág og tími til að
fara að sofa.
Á milli verka lét hún sig svo
ekki muna um að bera fóður í
mannskapinn því henni var um-
hugað um að við karlpeningurinn
fengjum nóg að borða og það var
alltaf gott að koma inn í matar- og
kaffitímum í Stórulág. Þá gekk
maður á ilminn af nýsteiktu
lambalæri eða kleinum sem bland-
aðist saman við sterka lyktina af
„grúnóinu“ úr pípunni hans Sig-
finns og þar varð til þessa sérstaka
Stórulágarlykt sem ég fann hvergi
annars staðar.
Þrátt fyrir mikið annríki og
daglegt bras þá gaf hún sér hins
vegar alltaf tíma til að setjast nið-
ur og spjalla við mann og segja
sögur. Hún var mér ætíð hjálpsöm
þann tíma þegar ég dvaldi hjá
henni innfrá og kenndi mér ým-
islegt sem hefur komið sér vel í
seinni tíð. Hún og Valþór kenndu
mér til dæmis ungum snáðanum
að svindla í spilum og að þeirri
kunnáttu bý ég enn þann dag í
dag.
Mér er það líka minnisstætt og
við rifjuðum það oft upp og hlógum
að því í seinni tíð þegar ég bað
hana um að hjálpa mér að vernda
hann Gunnar bróður minn svo að
Sigfinnur gerði hann ekki að sjálf-
stæðismanni. En þó glensið og
glaðværðin einkenndi hana
frænku mína oftar en ekki þá hafði
hún sterkar skoðanir á mönnum
og málefnum og var þá oft ómyrk í
máli. Þá gat hún verið snögg upp á
lagið og það gustaði af henni að
hætti okkar Miðskersmanna.
Fyrir tæpum mánuði heimsótti
ég Sigurbjörgu á hjúkrunarheim-
ilið á Höfn. Þó hún væri þá orðin
rúmföst og þrotin að kröftum þá
náðum við samt að spjalla saman
en líkt og áður hafði hún mestan
áhuga á að spyrjast fyrir um mig
og mitt fólk. Fyrir þá stund sem
og allar aðrar stundir sem ég átti
með henni frænku minni er ég
þakklátur í dag.
Síðustu ár reyndust Sigur-
björgu erfið en nú er komið að
leiðarlokum. Hún hefur svarað
kallinu sem bíður okkar allra því
það er jú lífsins gangur að lifa og
deyja. Eftir situr minning um
merka konu.
Við Svana sendum Eiríki, Sigga
og Palla, þeirra fjölskyldum og
öðrum skyldmennum innilegar
samúðarkveðjur.
Karl Rafnsson.
Meira: mbl.is/minningar
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í
skörðin.
(Tómas Guðmundsson.)
Sigurbjörg frá Stórulág er lát-
in.
Margar góðar minningar á ég
frá þeim tíma er við bjuggum báð-
ar í Nesjasveit og fólk mátti vera
að því að skreppa í heimsóknir.
Allt frá þeim tíma var hún mér góð
vinkona. Áttum við margar góðar
stundir saman, ræddum málin og
margt bar á góma sem var bara
okkar. Gott var að eiga hana að
sem trúnaðarvin.
Sigurbjörg var sterkbyggð og
traust. Ekkert verk vafðist fyrir
henni, hvort heldur voru útiverk
eða heimilisstörf. Hún skilaði sínu
hlutverki af elju og samviskusemi.
Það var ekki hennar lífsstíll að
kvarta. Hennar metnaður var að
leysa hvert verk svo af hendi að
ekki þyrftu aðrir þar um að bæta.
Hún var ein af stofnendum
kvenfélagsins Vöku, var lengi í
stjórn félagsins og lá ekki á liði
sínu við þau störf sem félagið tók
að sér svo sem kaffiveitingar, leik-
sýningar og ekki síst umhirðu á
kirkjugarðinum, sem var henni
mikið metnaðarmál. Til margra
ára söng hún með kirkjukórnum
en það gerði hún einungis sér til
ánægju.
Sem ung stúlka átti hún sér
drauma eins og að læra að spila á
orgel og nema hjúkrunarfræði en
af því varð nú ekki. Ungu stúlk-
unni á Miðskeri var ætlað annað
hlutverk í lífinu. Rauðhærði og
hugumstóri pilturinn frá Hoffelli
hann Sigfinnur fangaði hana og
saman reistu þau sér bú á vild-
arjörðinni Stórulág og bjuggu þar
rausnarbúi.
Sigurbjörg hafði fastmótaðar
skoðanir, hún gat farið geyst líkt
og húsfreyjan á Bergþórshvoli en
hún var drengur góður og var vin-
ur vina sinna, aðrir skiptu hana
litlu máli.
Hún var mikið náttúrubarn og
hafði glöggt auga fyrir umhverf-
inu enda alin upp í einni fegurstu
sveit landsins en frá Miðskeri,
æskuheimili hennar, er óvíða feg-
urra útsýni til allra átta.
Hún bjó sér lítinn gróðurreit
austan við bæinn sinn Stórulág
sem hún með stolti sýndi gestum
og gangandi sem leið áttu um
hlaðið. Svo var boðið í bæinn upp á
kaffi og dýrindis kruðirí.
Hún hafði alla tíð verið heilsu-
hraust en svo fór óminnið að hrjá
hana. Síðastliðið sumar er ég
heimsótti hana á hjúkrunarheim-
ilið á Höfn töluðum við helst um
góðu gömlu dagana og fór hún
með vísur og sálma fyrir mig.
Þakka ég henni fyrir þá stund
sem og margar aðrar.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Guð blessi minningu Sigur-
bjargar frá Stórulág.
Ásta Karlsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þetta ljóð kemur upp í hugann
og á vel við er við kveðjum þig,
elsku Sigurbjörg, og þökkum þér
samfylgdina, alla þína vináttu og
tryggð.
Þær eru margar góðar minn-
ingarnar sem leita á hugann og
hafa gert undangfarna mánuði.
Minningar sen við geymum og
munum ylja okkur við. Minningar
um góða vinkonu sem ekki bar
sínar tilfinningar á torg. Minning-
ar úr eldhúsinu í Stórulág, þar
sem oft var mannmargt og
fjörugt. Minningar notalegra
stunda yfir myndaalbúmum á
„nýja heimilinu“ á Höfn. Minning-
ar á hjúkrunarheimilinu, hönd í
hönd, þrekið þitt á þrotum.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þökkum þér samfylgdina, kæra
vinkona, og felum þig góðum Guði
á vald.
Þínir vinir,
Ingibjörg, Þrúðmar
og fjölskylda.
Sigurbjörg
Eiríksdóttir
Okkur þótti vænt
um okkar kæra vin, Kára. Hann
Kári Þorleifsson
✝ Kári Þorleifs-son fæddist í
Reykjavík 16. mars
1982. Hann and-
aðist á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 16. mars
2011.
Útför Kára var
gerð frá Áskirkju
25. mars 2011.
brosti alltaf þegar við
sáum hann á böllun-
um og vildi kók og
súkkulaði. Og svo
sáum við hann í skól-
anum. Hann var alltaf
brosandi þegar hann
heilsaði okkur. Í Ási
var hann líka alltaf
brosandi þegar hann
gekk til systur sinnar.
Rós Marí (Didda),
Kristrún og
Hugrún.