Morgunblaðið - 14.05.2011, Síða 45

Valda enda var hann svo samof-
inn lífi okkar systkinanna i
bernskunni og stór hluti af lífi föð-
ur okkar enda mjög kært með
þeim bræðrum, að hann var miklu
meira en venjulegur frændi.
Í okkar huga var Valdi teng-
ingin við náttúruna, hann var
bóndi á Þrastarstöðum og bjó þar
ásamt Diddu, konu sinni, svo
lengi sem við munum. Ótal ljúfar
minningar skjóta upp kollinum og
þá ekki síst einstök gestrisni
þeirra hjóna hvenær sem mann
bar að garði. Nánast daglegar
hjólaferðir Ingu Rósu upp eftir og
kofabyggingar hennar og Dídíar,
sem Valdi hrósaði þeim mjög fyr-
ir. Hlýju móttökurnar sem við
fengum hjá honum á hlaðinu þeg-
ar við vorum að reka kindurnar,
stundum óþekkar og latrækar,
upp í Þrastarstaðafjallið á vorin.
Ógleymanleg jólaboð þar sem
spilað var af hjartans lyst og mik-
ið hlegið. Reiðtúrar upp í Þrast-
arstaði með pabba á fallegum
sumarkvöldum, til að fá Valda til
þess að slást í hópinn.
Oftar en ekki enduðu þessar
ferðir í veislu við eldhúsborðið á
Þrastarstöðum þar sem Didda
töfraði fram veitingar á sinn ein-
staka hátt. Góður samgangur var
á milli okkar krakkanna og skap-
aði það oft mikið fjör og gleði sem
gott er að minnast. Ótal prakk-
arastrikum og brögðum var oft á
tíðum beitt og oft skemmti Valdi
sér manna best. Það var alltaf
stutt í geislandi brosið og glamp-
ann í augunum þegar eitthvað
skemmtilegt gerðist.
Með árunum fækkaði sam-
verustundunum en það var alltaf
jafngott að hitta þau hjónin yfir
kaffibolla og kræsingum á Þrast-
arstöðum eða fá faðmlag á förn-
um vegi og gleðin ósvikin yfir
endurfundum.
Við kveðjum kæran frænda
með virðingu og þökk fyrir allt.
Diddu og fjölskyldunni sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Nú er vík milli vina
vermir minningin hlýja.
Allra leiðir að lokum
liggja um vegi nýja.
Við förum til fljótsins breiða
fetum þar sama veginn.
Þangað sem bróðir bíður
á bakkanum hinum megin.
(Hákon Aðalsteinsson)
Ingi, Helga, Fanney,
Þórdís og Ingibjög Rósa
Friðbjörnsbörn.
Það eru ekki nema nokkrir
dagar síðan við kvöddum hana
Boggu, fallegu móðursystur
mína, og nú er Valdi bróðir henn-
ar dáinn. Þau voru ellefu, oft köll-
uð Litlu-Brekku-systkinin eftir
fyrstu jörðinni sem afi og amma
eignuðust eftir 22 ára hjónaband.
Áður en þangað kom höfðu þau
búið á hjáleigukotum; árin 1920-
1931 í Hofsgerði, smábýli í landi
Hofs á Höfðaströnd. Þar eignuð-
ust þau Þórhallur og Helga sjö
börn og áttu þá þrjú fyrir. Þar
fæddust Valdi og Bogga og líka
hún Ásdís móðir mín.
„Þar var harðasta baráttan
háð, samt þykir okkur vænt um
Hofsgerði,“ sagði Þórhallur afi í
viðtali sem faðir minn átti við
hann fyrir 60 árum. „Bæjarhúsin
voru léleg og byggði ég þau upp
meira eða minna og bætti við efri
baðstofu. Við vorum 14 í heimili
og sváfu börnin tíu í nýju stof-
unni. Timburgólf var í gamla
bænum, en ekki þiljað nema upp á
miðja veggi og greip konan mín til
þess ráðs að klæða yfir hluta
veggjanna með pokum svo börnin
klóruðu ekki í moldarveggina.
Þegar börnin voru orðin sex til sjö
ára fóru nágrannarnir að fá þau
til barnagæslu og snúninga.“
Og það var einmitt nákvæm-
lega það sem ég gerði þegar ég
fór í sveitina að Þrastarstöðum til
Valda og Diddu, þrjú sumur, sjö,
átta og níu ára gamall. Það var
aldrei að vita hverju kraftmiklir
strákarnir þeirra tækju upp á og
eins gott að hafa auga með þeim
áður en þeir dyttu í lækinn eða
flórinn eða æddu fyrir rakstrar-
vélina í heyskapnum.
Valdi og Didda urðu þannig um
tíma aðrir foreldrar mínir og hafa
verið það í huga mér æ síðan. Hjá
þeim hafa dætur mínar verið í
sveit og strákurinn minn hlaupið
eftir rollunum í sömu þúfunum og
ég sjálfur fyrir tæpum 60 árum.
Þessi tengsl eru ómetanleg og
hafa mótað allt okkar líf.
Valdi var gull af manni. Lág-
vaxinn, hæverskur, nautsterkur,
sífellt vinnandi. Sá gjarnan
spaugilegu hliðarnar á hlutunum
og með blik í augum sagði hann
frá og gat grátið af hlátri yfir góð-
um sögum.
Eftir að við hjónin eignuðumst
lítið hús á Höfðaströndinni fyrir
nokkrum árum hefur oft verið
komið við á Þrastarstöðum. Það
er helst að maður hafi veigrað sér
við að líta inn þegar fjöldi bíla
stendur í hlaði og augljóst er að
húsið er fullt af gestum. Hvað
skyldu þau annars hafa tekið á
móti mörgum gestum um dagana
og hvað skyldi hún Didda hafa
hlaupið marga kílómetra í eldhús-
inu sínu og fram í búr. Nei þar er
aldrei í kot vísað.
Valdi og Didda voru svo
skemmtilega ólík, en samhent
hafa þau lifað kraftmiklu lífi á
jörðinni sinni í rúm 60 ár.
Í janúar sl. sátum við í eldhús-
inu hjá þeim og Valdi sagði okkur
sögur úr sveitinni, sumar nýjar og
sumar gamlar, og svo var talað
um pólitíkina. Kollurinn hans í
fínu lagi og minnið, en líkaminn
lélegur. Og þegar við heimsóttum
hann á spítalann um páskana var
ljóst, að krafturinn var þorrinn og
ljósið í augunum að slokkna.
Löngu ævistarfi bóndans lokið
eftir endalausan þrældóm, en gott
líf og gáska, í fallegri sátt við nátt-
úruna og fólkið sitt.
Þín er sárt saknað.
Þórhallur Sigurðsson.
Að standa á hlaðinu hjá Val-
gerði og Þorvaldi á Þrastastöðum
voru unaðsstundir sem greypst
hafa fast í minni. Það er ekki á
mörgum stöðum víðsýnna eða fal-
legri sjóndeildarhringur. Fegurð-
in og friðurinn eflir þakklæti fyrir
að fá að lifa og njóta þess, deyja
svo sáttur í fyllingu tímans.
Valdi á Þrastastöðum er nú
genginn til verka á nýjum slóðum.
Hann kann því efalaust vel. Hann
naut þess á vordögum að sinna
sauðburðinum og ef eitthvað gekk
illa kallaði hann á Diddu til hjálp-
ar. Að loknum sauðburðinum
tóku við annir að undirbúa hey-
skapinn svo komu göngur og rétt-
ir og svo lagðist haustið og vet-
urinn að. Valdi vann bústörfin
sveittur og sæll en hvítar rendur
sáust glöggt í hrukkum við augu
og á enni. Alltaf var stutt í bros og
sjaldan sá ég hann skipta skapi.
Líkaminn hefur verið að láta und-
an erli daganna en hugurinn ekki.
Valdi var þjáður um skeið en nú
er því lokið og hann gengur bros-
andi, lágvaxinn og þrekinn, á
grænum grundum.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Valda á Þrasta-
stöðum, eiga með honum stundir
við búskapinn eða staldra við á
hlaðinu og ræða við hann um lífið
og tilveruna eða kannski pólitík-
ina.
Ég sé hann fyrir mér á þessum
stað svo lengi sem minni mitt
dugar.
Diddu og afkomendum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ófeigur Gestsson.
MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. MAÍ 2011
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu vegna andláts eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÚLÍUSAR REYNIS ÍVARSSONAR
frá Móbergi á Rauðasandi,
til heimilis að Fálkagötu 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Maríuhúsi, Landspítala og
endurhæfingardeildar að Landakoti fyrir góða umönnun.
Jóhanna Gunnlaugsdóttir,
Haukur Júlíusson, Ingibjörg Jónasdóttir,
Gunnlaugur A. Júlíusson, Sigrún Sveinsdóttir,
Ingibjörg Júlíusdóttir, Bragi Guðjónsson,
Anna G. Júlíusdóttir, Hjálmar Axelsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
LÍNU ÞORKELSDÓTTUR,
áður til heimilis í Einilundi 2,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Einihlíð fyrir hlýja og góða
umönnun.
Þorkell Ingi Rögnvaldsson,
Una Sigurlína Rögnvaldsdóttir, Óskar Smári Haraldsson,
Heiðar Rögnvaldsson,
Heimir Rögnvaldsson, Guðrún Björg Steinþórsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
DAGNÝJAR INGIMUNDARDÓTTUR,
Hraunbúðum,
áður Kirkjuvegi 72,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hraunbúða fyrir alúð og
góða umönnun.
Helga Tómasdóttir,
Geirrún Tómasdóttir,
Sigurður Tómasson, Guðrún Jakobsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur kærleika, samúð og hlýhug við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
SÓLVEIGAR RÓSU BENEDIKTU
TRAUSTADÓTTUR WIIUM
sjúkraliða.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk heimahlynningar Landspítalans
og starfsfólk líknardeildar Landspítalans í Kópavogi fyrir
frábæra umönnun og stuðning í gegnum þennan erfiða tíma.
Sérstakar þakkir fær Friðbjörn Sigurðsson krabbameinslæknir
og Valgerður Sigurðardóttir læknir á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurður S. Wiium,
Hrefna Rós S. Wiium, Ívar Halldórsson,
Sigurður Heiðar S. Wiium,Gerður Rós Ásgeirsdóttir,
Elva Ósk S. Wiium, Þórarinn Friðriksson
og barnabörn.
✝
Hjartans þakkir sendum við öllum sem sýndu
okkur samúð og hlýju við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÞÓREYJAR EINARSDÓTTUR
kennara,
Mávahlíð 23,
Reykjavík.
Smári Þórarinsson,
Örvar Þóreyjarson Smárason, Birgitta Birgisdóttir,
Vala Smáradóttir, Illugi Torfason,
Adda Smáradóttir,
Alda Örvarsdóttir & Þórey Illugadóttir,
aðrir ástvinir og aðstandendur.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra sem
auðsýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
RAGNHILDAR JÓNSDÓTTUR
frá Gautlöndum,
Spítalavegi 13,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Asparhlíðar á dvalar-
heimilinu Hlíð fyrir kærleiksríka umhyggju og vináttu sem
umvafði Ragnhildi og okkur öll.
Geirfinnur Jónsson, Hlíf Sigurjónsdóttir,
Sólveig Anna Jónsdóttir,
Herdís Anna Jónsdóttir, Steef van Oosterhout,
Helga Pálína Brynjólfsdóttir,
Eiríkur Gauti, Jón Ásgeir, Guðmundur Karl, Þórunn og
Katla, Jón H., Böðvar Ingi H., Jakob og Tómas.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
SVEINS ÓLAFSSONAR.
Ólafur Sveinsson, Inda Sigrún Gunnarsdóttir,
María Sif Sveinsdóttir,
Sveinn Sveinsson, Lára Ingvarsdóttir,
Sigríður Nanna Sveinsdóttir, Jakob Líndal,
Sigurður Valur Sveinsson,
Ólafur Rúnar, Gunnur Rós, Judith, Solveig, Gunnar Þór,
Sveinn Bjarki, Egill Örn, Berglind Ösp, Andri Rafn, Eiríkur
Birkir, Baldur Emil, Eva Guðbjörg, Kristín Amalía og
fjölskyldur.
Pabbi.
Ég hitti Ingó í
fyrsta sinn heima hjá ömmu í Osló
þegar ég var tæplega þriggja ára.
Hann og mamma mín höfðu orðið
kærustupar í Stokkhólmi og nú
voru þau komin heim til að heilsa
upp á mig. Nokkrum mánuðum
seinna bjuggum við öll þrjú saman
í Osló. Ég held að mér hafi líkað
vel við hann frá fyrstu stund.
Pabbi var góður og ótrúlega fynd-
inn. Vinnusamur og hagsýnn. Svo-
lítið viðutan eins og fólk sem veit
og kann mikið. Hann var vingjarn-
legur, vel lesinn og skikkanlegur.
Kurteis, og hógvær á fallegan og
svolítið gamaldags hátt. Hann
lagði sig fram um að láta fólki líða
vel og þó að ég væri aðeins barn
fann ég hvað hann var tilfinninga-
næmur. Hann var venjulega
heima þegar við komum af barna-
heimilinu eða skólanum, sat og
vann í vinnuherberginu sínu, við
ritvélina eða teikniborðið, kíkti
upp, og út um gluggann þegar við
kölluðum til hans að utan. Hann
bjó oftast til kvöldmatinn, oft
„falukorv“ með kartöflumús sem
hann hafði vanið sig á í Svíþjóð.
Hann átti hjól með barnasæti aft-
an á og fór á skíði með okkur á vet-
urna í Nordmarka og var í stórum,
rauðum anórakk sem mamma gaf
honum. Á vorin gekk hann með
geyminn úr Citroën-bílnum okkar
í barnavagni bróður míns niður á
bensínstöðina á horninu og lét
hlaða hann fyrir sumarið. Hann
var stór og hlýr og fallegur, það
var góð lykt af honum og hann
hafði fína, sterka fótleggi. Hann
var með fallegt, dökkt hár og
stundum skegg. Hann var oft í
gallabuxum með bótum á, í prjón-
uðu vesti, mussu, flottum gömlum
bolum úr góðri bómull, sumum
með myndum á og hann var í am-
erískum strigaskóm. Hann söng
og spilaði fyrir okkur á gítar á
næstum hverju kvöldi: „Sofðu
unga ástin mín“, „Sov på min
Ingólfur Örn
Margeirsson
✝ Ingólfur ÖrnMargeirsson
fæddist 4. maí 1948
í Reykjavík. Hann
lést á heimili sínu
16. apríl 2011.
Útför Ingólfs var
gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 27.
apríl 2011.
arm“, „Så skimr-
ande var aldrig ha-
vet.“ Ég varð lítið
vör við að hann
drykki of mikið á
köflum. Mér fannst
hann umhyggjusam-
ur, hann var til stað-
ar og hann var um
margt kjölfestan í
fjölskyldunni, trú-
lega af því að hann
var alltaf heima.
Síðustu þrjú árin hef ég búið á
Íslandi, og það er eins og ég hafi
fyrst nýlega skilið hve mjög ég hef
saknað hans í raun öll þau tuttugu
og fimm árin sem liðin eru. Ég hef
reynt að segja það við sjálfa mig
núna, eftir að hann dó, að það hafi
verið einhver tilgangur með því að
það gerðist einmitt núna. Að það
hafi verið endir sem vel var leik-
stýrt. Að það hafi ekki verið að
ástæðulausu sem hann yfirgaf
okkur einmitt núna þegar við
höfðum það svo gott saman og
ekkert var óuppgert á milli okkar.
Og þegar við vorum annaðhvort
öll hér eða höfðum einmitt verið
það eða vorum á leiðinni hingað.
Einmitt þegar við Martha nutum
umhyggju hans og Góu svo mjög
og hann virtist svo glaður yfir að
hafa okkur hér.
En ekki hjálpar það mikið. Ég
sakna hans ákaflega og sorg mín
er djúp yfir að hafa misst hann
einmitt núna þegar mér fannst að
við hefðum loksins fundið hvort
annað aftur. Þegar allt var orðið
svo gott. Þegar mér fannst eins og
loksins væri allt að byrja.
Það verður svo tómlegt á Ís-
landi án pabba. Lífið verður svo
tómlegt án pabba.
Tiril Theresa Myklebost.
Skilafrestur | Ef óskað er eft-
ir birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar
sem birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög.
Minningargreinar