Morgunblaðið - 01.09.2011, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. SEPTEMBER 2011
✝ ÁsmundurGuðlaugsson
húsasmíðameistari
fæddist 9. júlí 1924
í Reykjavík. Hann
lést á Hrafnistu 2.
ágúst 2011.
Hann var sonur
hjónanna Guðlaugs
Jónssonar lög-
regluþjóns, f. 1924,
d. 1981, og Ingi-
bjargar Helgu
Kristjánsdóttur húsmóður, f.
1893, d. 1983. Systkini hans
voru Kristján, f. 15. mars 1921,
d. 5. maí 2007, maki Ástríður
Ólafsdóttir, f. 17. maí 1924, Að-
alsteinn, f. 17. júlí 1926, maki
Eygló Viktorsdóttir, f. 10. októ-
ber 1927, d. 6. maí 1990, og Jó-
hanna Sólveig, f. 21. mars
1932, d. 5. ágúst 1992, maki
Guðmundur Vignir Jósefsson, f.
24. febrúar 1921, d. 12. október
1993.
Hinn 21. janúar 1956 kvænt-
ist Ásmundur eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ingibjörgu Krist-
ínu Kristjánsdóttur, f. 9.
október 1927 í Bolungarvík.
ur hjá móðursystur sinn í
Haukatungu í Kolbeins-
staðahreppi þaðan sem hann
var ættaður. Hann lærði húsa-
smíði hjá Indriða Níelssyni en
bóklega náminu lauk hann frá
Iðnskólanum í Reykjavík og
vann við þá iðn eftir það. Á
seinni árum öðlaðist hann
meistararéttindi og hóf þá sinn
eigin atvinnurekstur. Hann tók
að sér mikið af verkefnum
tengdum Verkfræðistofu Sig-
urðar Thoroddsen, bæði sem
meistari og einnig sem eftirlits-
maður í virkjunum á hálendi
Íslands. Ásmundur var söng-
elskur og hafði gaman af tón-
list. Hann var alla tíð mikill fé-
lagshyggjumaður og tók
mikinn þátt í starfi Trésmiða-
félags Reykjavíkur og gegndi
þar ýmsum trúnaðarstörfum.
Eftir að hann öðlaðist meist-
araréttindi gerðist hann félagi
í Meistarafélagi húsasmiða. Ás-
mundur var mikill útivist-
armaður og ferðuðust þau hjón
víða bæði innanlands og utan.
Árið 1997 varð hann fyrir
áfalli og lamaðist. Eftir það
fluttu þau hjón á Kirkjusand 3
þar sem kona hans, Inga, ann-
aðist hann til ársins 2004 en þá
flutti hann á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför Ásmundar fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Hún er dóttir
hjónanna Kristjáns
Bárðar Sigurðs-
sonar, f. 1893, d.
1961, og Þórunnar
Bjargar Jens-
dóttur, f. 1895, d.
1928. Þau eiga
eina dóttur, Þór-
unni, f. 19. febrúar
1957. Eiginmaður
hennar er Mar-
teinn Jónsson.
Þeirra börn eru 1) Ásmundur
Jón, f. 18. maí 1981, í sambúð
með Karen Ósk Sigurð-
ardóttur, f. 7. september 1983.
Þau eiga eina dóttur, Ásu Rún,
f. 7. ágúst 2009. 2) Katrín Inga,
f. 31. júlí 1983, í sambúð með
Kristni Guðjónssyni, f. 1. júní
1982. Þeirra börn eru Rakel
Ósk, f. 17. mars 2007, og Guð-
jón Gunnars, f. 12. febrúar
2009. 3) Guðlaugur Ingi, f. 31.
júlí 1987.
Ásmundur og Inga bjuggu
alla tíð í Reykjavík, lengst af á
Rauðalæk 50 en það hús
byggði hann 1957. Hann dvaldi
á sumrin sem barn og ungling-
Kveðja til tengdaföður.
Ásmundur Guðlaugsson,
tengdafaðir minn, er látinn, 87
ára gamall. Ég kynntist Ása fyr-
ir rúmum 30 árum þegar við
Þórunn fórum að draga okkur
saman. Strax við fyrstu kynni
fann ég að þar fór maður sem
hægt var að treysta. Það reynd-
ist vera rétt. Alla tíð hafa þau
hjón, Ási og Inga tengdamóðir
mín, verið okkur stoð og stytta.
Hann var næstelstur fjögurra
systkina, sonur hjónanna Guð-
laugs Jónssonar og Ingibjargar
Helgu Kristjánsdóttur. Hin eru
Kristján, Aðalsteinn og Jóhanna
Sólveig. Ási var ættaður úr Kol-
beinsstaðahreppi. Þótt hann
væri fæddur í Reykjavík þá
dvaldi hann mörg sumur í
Haukatungu hjá frændfólki
sínu. Hann minntist þess oft
hversu mikil áhrif til góðs sú
dvöl hafði á hann.
Þau Ási og Inga bjuggu alla
sína tíð í Reykjavík, lengst af á
Rauðalæk 50. Hann lærði húsa-
smíði hjá Indriða Níelssyni og
vann við fag sitt alla tíð. Á
seinni árum öðlaðist hann meist-
araréttindi og hóf þá eigin
rekstur. Eftir hann liggja mörg
meistaraverkin en hann var einn
besti fagmaður sem ég hef
kynnst. Við hjónin fengum oft
að njóta hjálpar hans. Mest sá
hann eftir því að fá ekki vegna
veikinda tækifæri til þess að
hjálpa barnabörnunum.
Hann var börnunum okkar sá
besti afi sem hugsast gat. Öll
hafa þau notið umönnunar hans
í gegnum tíðina. Hann kenndi
þeim að lesa, skrifa og reikna
þegar við hjónin vorum upptek-
in við brauðstritið. Það er hjálp
sem aldrei gleymist. Hann var
góður vinur vina sinna og bón-
góður svo eftir var tekið.
Ásmundur var mikill Íslend-
ingur, fróður um landið sitt og
lifnaðarhætti. Það var sérstak-
lega gaman að ferðast með hon-
um en við höfum víða farið með
honum og Ingu, utanlands sem
innan. Hann lagði sig fram um
að kynna sér þau svæði sem
hann ferðaðist um og miðlaði til
samferðafólksins þeim fróðleik.
Þá var hann alla tíð mikill
áhugamaður um tónlist. Hann
hafði gaman af góðum mat og
vínum með vinum og kunningj-
um og þau hjón óspar á að kalla
gesti heim til sín.
Ási var alla tíð mikill félags-
hyggjumaður. Hann var fram-
arlega í baráttu sinnar stéttar
fyrir bættum kjörum. Þótt við
deildum ekki skoðunum í stjórn-
málum virti hann alltaf mínar.
Þannig var hann, allir höfðu rétt
til þess að mynda sér sínar eigin
skoðanir.
Þau voru samhent hjón
tengdaforeldrar mínir. Þórunni,
mig, barnabörnin og barna-
barnabörnin studdu þau með
öllum ráðum. Væntumþykja
þeirra hvors fyrir öðru var ein-
læg og það sýndi sig í veik-
indum hans. Eftir að hann
veiktist stóð Inga sem klettur
við hlið hans allt fram á síðasta
dag. Fyrir það ber að þakka.
Undanfarin ár hafa þau búið á
Kirkjusandi 3 en eftir að heilsu
hans hrakaði dvaldist hann á
Hrafnistu uns hann lést hinn 2.
ágúst.
Ég vil að lokum þakka þér,
Ási minn, alla þá hjálp sem þú
réttir mér, allt það traust sem
þú sýndir mér, allan þann
stuðning sem þú gafst mér og
síðast en ekki síst fölskvalausa
vináttu í yfir 30 ár.
Farðu í friði.
Marteinn Jónsson.
Ásmundur Guðlaugsson tré-
smíðameistari hefur kvatt þenn-
an heim.
Við systkinin vorum á barns-
aldri þegar við kynntumst hon-
um en eftirlifandi eiginkona
hans er Ingibjörg Kristjánsdótt-
ir, móðursystir okkar. Þau
gengu í hjónaband árið 1956.
Dóttir þeirra er Þórunn, gift
Marteini Jónssyni.
Engan mann annan hef ég
þekkt búinn jafn miklu æðru-
leysi og Ási. Innri ró hans var í
rauninni svo einstök að það
hvarflaði oft að manni hvers
vegna sumir menn ná slíku
innra jafnvægi og styrk, hvort
heldur í áföllum lífsins eða dags-
ins önn, án þess að utanaðkom-
andi leiðbeinandi eða kraftur
komi til. Alla tíð yfirvegaður og
rólegur, með skapgerð sem
flestir vildu hafa en fæstir fá í
vöggugjöf. Hann hafði það til að
bera sem aðeins bestu menn
hafa og því naut hann mikils
trausts og virðingar allra sem
umgengust hann.
Ási var heiðarlegur maður,
yfirvegaður og raunsær, trygg-
lyndur og úrræða- og bóngóður.
Hann var laglegur maður og
svipfallegur og barngóður var
hann með eindæmum. Húmor-
inn var líka á sínum stað.
Ási var hraustmenni og féll
varla verk úr hendi þangað til
hann varð fyrirvaralaust fyrir
áfalli og lamaðist þannig að
hann var bundinn við hjólastól
síðustu 14 æviárin. Fyrstu sjö
árin annaðist Inga hann heima –
eða eins lengi og hún mögulega
gat. Eftir það heimsótti hún
hann daglega þar sem hann lá í
rúmi sínu á Hrafnistu. Ekki
angraði kvörtunartónn hið hljóð-
láta andrúm sem fyllti herbergið
hans þegar gesti bar að garði,
heldur var spjallað um alla
heima og geima. Alltaf sló Ási á
létta strengi þegar við Þórdís
heimsóttum hann. Lagði hann
sig ávallt fram við það að gera
heimsóknina sem ánægjulegasta
fyrir okkur.
Samband okkar Þórdísar við
þau hjón, Ingu og Ása, hefur
alltaf verið mikið og gott í ár-
anna rás. Við fylgdumst með
heilsufari Ása og sáum hvernig
róðurinn þyngdist hægt og síg-
andi. Aldrei kvartaði hann í mín
eyru yfir heilsu sinni. Heldur
vildi hann rifja upp sögur af
hestum og mönnum og atburð-
um þegar við hittumst. Ási var
stálminnugur og kom maður
ekki að tómum kofanum hjá
honum þegar smáatriðin vantaði
í upprifjanir.
Margs er að minnast og mik-
ið hefur gerst á langri ævi. Með
þessum fátæklegu orðum kveð
ég þennan ljúfa, góða dreng sem
hefur fylgt mér alla ævi mína og
sem alltaf var jafn gott að hitta.
Þakka þér fyrir samfylgdina
og umhyggjuna alla tíð, elsku
Ási. Það er einlæg ósk mín að
þú sért nú kominn aftur hnar-
reistur á fæturna sem þú þurftir
að hvíla í svo mörg ár. Þannig
man ég þig best.
Blessuð sé minning þín.
Við Þórdís og systkini mín,
Sigrún og Páll, vottum Ingu,
Þórunni og fjölskyldu og öðrum
aðstandendum einlæga samúð.
Gunnar B. Dungal.
Um miðbik síðustu aldar hófu
nokkur systkini ásamt foreldr-
um sínum og fleirum húsbygg-
ingu að Rauðalæk 50 í Reykja-
vík. Verkið var unnið undir
styrkri stjórn móðurbróður okk-
ar, Ásmundar Guðlaugssonar
húsasmíðameistara, sem lést 2.
ágúst sl. Ási hafði gaman af að
segja okkur frá því þegar bygg-
ing hússins stóð yfir, þá komu
karlarnir gangandi eftir vinnu-
dag, hver frá sínu heimili, sumir
um langan veg úr öðrum hverf-
um bæjarins, og tóku til við
byggingarvinnu fram á nótt.
Þetta var upphafið að langri og
góðri sambúð þar sem fólk tók
þátt í lífi hvert annars og mikill
samgangur var á milli hæða og
vinátta á meðal fjölskyldumeð-
lima. Við systurnar vorum svo
heppnar að alast upp í þessu
fjölskylduhúsi.
Ási var afar vandvirkur og
góður smiður og bar húsið þess
merki alla tíð hversu vel hann
hafði sinnt viðhaldi þess. Hann
naut þess að vinna við smíðar og
ævinlega heyrðist hann syngja
og flauta við störf sín.
Ási var á margan hátt ein-
stakur maður. Hann hafði rólegt
og þægilegt yfirbragð sem lað-
aði að sér börn og fullorðna, var
með afbrigðum jafnlyndur og
við systur munum aldrei eftir að
hafa séð hann í slæmu skapi öll
þessi ár. Hann hafði ríka kímni-
gáfu og einstaka hæfileika til að
sjá skoplegar hliðar mála og
koma þannig fólki í gott skap.
Þessi eiginleiki frænda okkar
fylgdi honum í gegnum löng og
erfið veikindi allt fram til síð-
asta dags en fyrir meira en ára-
tug fékk Ási heilablóðfall sem
varð þess valdandi að hann var
nánast rúmliggjandi eftir það.
Það vakti undrun okkar og að-
dáun að ekki skyldi draga úr
jafnlyndi og geðprýði Ása við
þessar aðstæður, og alltaf fórum
við glaðari af fundi hans. Ási
frændi hafði þó sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum, átti
það til að taka stórt upp í sig og
var þá allra manna skemmtileg-
astur.
Ási var myndarlegur á velli,
teinréttur og hár, og samsvaraði
sér vel. Hann vakti hvarvetna
athygli fyrir glæsimennsku og
var á stundum líkt við stjörnur
kvikmyndanna.
Ási bjó við farsæld í fjöl-
skyldulífi. Hann var giftur Ingi-
björgu Kristjánsdóttur, og eign-
uðust þau dótturina Þórunni,
sem var augasteinn pabba síns.
Þær mæðgur, Inga og Þórunn,
og fjölskylda hennar, önnuðust
Ása af mikilli ástúð og um-
hyggju í veikindum hans og ekki
leið sá dagur öll þessi ár að
Inga dveldi ekki hjá honum
löngum stundum.
Börn löðuðust að Ása meira
en öðrum sem við höfum þekkt.
Til marks um hve Ási var í
miklum metum hjá okkur systr-
um er að uppáhaldsdúkkur voru
nefndar eftir honum, honum
boðin lán úr sparibaukum til
bílaviðgerða, og á fullorðinsár-
um fékk ein okkar hann til að
leiða sig til altaris við giftingu
eftir andlát foreldra okkar. Ási
var óspar á að bjóða fram hjálp
sína og á meðan heilsa hans
leyfði nutum við og fjölskyldur
okkar ómetanlegrar hjálpar
hans við smíðar og standsetn-
ingu heimila og sumarbústaða.
Við kveðjum Ása frænda okk-
ar með virðingu og djúpu þakk-
læti um leið og við vottum Ingu,
Tótu, Matta, börnum þeirra og
barnabörnum samúð okkar.
Guðríður, Helga Björg
og Ásta Vala.
Ásmundur bjó alla tíð í
Reykjavík en dvaldi á yngri ár-
um í Haukatungu á Snæfellsnesi
hjá móðursystur sinni á sumrin.
Hann lagði stund á húsasmíði í
Iðnskólanum í Reykjavík og var
meistari hans Indriði Níelsson.
Hann byggði hús á Rauðalæk 50
fyrir sig og fjölskylduna ásamt
systkinum sínum og var meist-
ari á því húsi. Þar bjó hann
ásamt konu sinni þar til hann
lamaðist árið 1997, en þá þurftu
þau að flytja að Kirkjusandi 3.
Árið 2004 fluttist hann svo á
Hrafnistu þar sem hann var til
síðasta dags. Árin þar á milli
annaðist kona hans um hann
heima.
Þegar Ásmundur hafði lokið
trésmíðanáminu tók hann að sér
verkefni fyrir ýmsa menn sem
stóðu í húsbyggingum. Varð
hann fljótt ákaflega verklaginn
og hagsýnn við öll smíðastörf.
Ásmundur hafði ekki áhuga á að
hafa marga menn í vinnu og
taka að sér stór verkefni. Hann
vildi heldur vinna með 2-3 úr-
valsmönnum og skila góðum
verkum. Hann var sómi sinnar
stéttar. Ásmundur vann fyrir
mig og kunningja mína ýmis
smíðaverk. Það var gaman að
vinna með Ásmundi. Hvert
handtak tók við af öðru,
áreynslulaust. Hann sló ekki
vindhöggin.
Við Ásmundur vorum báðir
elskir að hrossum. Á yngri árum
átti Ásmundur góða hesta sem
veittu honum mikla lífsfyllingu.
Þegar ég byrjaði í hesta-
mennsku 1973, byggði Ásmund-
ur fyrir mig 10 hesta hús suður
í Kópavogi. Þá voru margir að
byggja hesthús í Gusthverfinu í
Kópavogi af litlum efnum og
takmarkaðri verkkunnáttu. Það
kom eins og af sjálfu sér að
menn leituðu til Ásmundar varð-
andi ráð og leiðbeiningar. Leysti
hann með ljúfmennsku úr hvers
manns vanda. Það var engu lík-
ara en við Ásmundur værum
búnir að stofna lítinn verknáms-
skóla fyrir húsasmiði. Í þeim
skóla var Ásmundur yfirkenn-
arinn en ég skólastjórinn. Þegar
þaksperrurnar voru komnar upp
héldum við reisugilli. Nemar
okkar komu með brjóstbirtu.
Menn töluðu um hross og hesta-
mennsku og voru allir glaðir og
kátir. Eftir þetta var hesthúsið
okkar Ásmundar almennt kallað
meistarahúsið.
Eins og komið er fram varð
Ásmundur fyrir heilsutjóni árið
1997 og lamaðist hann vinstra
megin. Lá hann þannig á sig
kominn í 14 ár. Aldrei heyrðist
Ásmundur kvarta. Þegar ég
kom til hans var hann hress og
æðrulaus. Þetta er mikill hetju-
skapur.
Veri Ásmundur vinur minn
Guði falinn.
Jóhannes Guðmundsson.
Ásmundur
Guðlaugsson
✝ Þórður BjörnÁrnason var
fæddur 30. maí
1951. Hann lést á
heimili sínu 7.
ágúst 2011.
Foreldrar hans
voru Davíð Árni
Þórðarson og Gísl-
ína Guðmunda Har-
aldsdóttir bændur
að Flesjustöðum í
Kolbeins-
staðahreppi. Systkini hans eru
Jóhanna Sigríður, Guðrún Val-
gerður, Halla Aðalheiður, El-
ísabet, Þorkell, Guðmundur
Sævar, Haraldur Arnfjörð og
Sigurveig Björk.
Þórður bjó með
Dorota Rakoczy,
þau áttu tvo syni,
þá Óliver Daða og
Davíð Árna. Fyrir
átti Dorota dótt-
urina Oliwia Laura
sem Þórður gekk í
föður stað. Árið
1974 eignaðist
Þórður son, Guð-
mund Árna, f.
10.10. 1974, d. 31.1.
1975, með Guðrúnu Guðmunds-
dóttur, þau slitu samvistum.
Þórður bjó í Grindavík.
Útför Þórðar fór fram frá
Grindavíkurkirkju 17. ágúst
2011.
Fallinn frá er Þórður Björn
Árnason, eða Baddi eins og hann
var alltaf kallaður. Mikið væri
gott ef við gætum vitað hvað
blessuðum himnaföðurnum geng-
ur til að taka hann Badda svona
fljótt frá Dorotu og börnunum
þeirra. Það má segja að Baddi
hafi farið að lifa lífinu eftir að
hann kynntist Dorotu, pólsku
elskunni þeirri arna.
Baddi var bara sextán ára þeg-
ar hann kom fyrst til Grindavík-
ur. Hann vann fyrstu tvær vertíð-
irnar í hraðfrystihúsi
Grindavíkur. Eftir það fór hann
að vinna hjá okkur í Fiskanesi.
Eitthvað var hann á sjónum en
fór svo að vinna í saltfiskinum.
Fljótlega fór hann að vera hægri
höndin hans Helga Kristins verk-
stjóra og varð svo aðstoðarverk-
stjóri. Sömu sögu er að segja þeg-
ar Helgi hætti og Bjarki
Guðmundsson tók við hans stöðu,
var Baddi sá sem stóð við hlið
Bjarka.
Baddi var einstaklega ljúfur
maður, alltaf tilbúinn að hjálpa
þeim sem minna máttu sín. Okkur
er minnisstætt þegar við bjugg-
um í Fiskanesi á meðan við vorum
að byggja á Ásabrautinni. Jón
Gauti sonur okkar var þá fimm
ára, með allt of stóra hálskirtla og
því oft veikur. Þá var það Baddi,
sem spilaði við hann í matar- og
kaffitímum og bauð honum á lyft-
arann hvenær sem hann gat kom-
ið því við. Stóra ástin kom svo inn
í líf Badda þegar Dorota kom frá
Póllandi og fór að vinna í Fiska-
nesi. Þau voru fljót að finna ástina
frá hvort öðru. Svo fóru þau til
Póllands og sóttu þriggja ára
dóttur Dorotu, hana fallegu Oli-
wiu. Svo leið ekki á löngu þangað
til Dorotu fór að verða óglatt. Þá
kom í ljós að Baddi var búinn að
koma ár sinni vel fyrir borð og í
fyllingu tímans fæddust tvíbur-
arnir Davið Árni og Óliver Daði,
svoleiðis eins og snýttir út úr nös-
um Badda. Og þvílík hamingja
hjá þessum barngóða manni að
eiga allt í einu þrjú börn. Það er
vissulega erfitt fyrir Dorotu að
vera nú ein með þrjú börn í
ókunnu landi. En svo marga vini
sem Baddi átti munum við ekki
gleyma að líta eftir henni og börn-
unum. Við biðjum góðan guð að
hjálpa þeim og styrkja.
Kæri vinur, við þökkum þér
allt frá liðnum árum.
Birna og Dagbjartur.
Þórður Björn
Árnason
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns, föður, tengdaföður og
afa,
KRISTJÁNS G. SVEINSSONAR
fyrrverandi bifreiðarstjóra,
Sóleyjarima 9,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki líknardeildar Landspítalans
í Kópavogi fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Margrét Zúber Sveinsdóttir,
Guðbjörg Lóní Kristjánsdóttir,
Anna Lísa Kristjánsdóttir, Leó E. Löve,
Aníta Margrét Aradóttir,
Kristján Jóhann Arason,
Anna Margrét Leósdóttir.