Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 31

lcið bczt? Haim bafði aldrci skrifað
neitt um það, i fyrsta lagi af jiví hann
vildi ógfarnan sœra nokkurn matin og
cnnfrcmur virtist sem hcegt vceri að
skrifa um nóg annað cn það. En hann
hafði alltaf haldið, að hann myndi
skrifa um það á endanum. Það var svo
margt, sem hcegt var að skrifa um. Hann
hafði séð heiminn breytast; ekki ein-
ungis viðburðina, þó að hann hefði séð
marga þcirra og athugað fólkið, en hann
hafði lika séð djúftcekari brytingar og
hann gat rhunað, hvcrnig fólk var og
lcit út á breytilegum timum. Hann
bafið verið þar mitt á mcðal, og hann
hafði lika séð djúfitœkari breytingar og
það var skylda hans að skrifa um það;
en nú myndi hann aldrei gcra það.
* * *
„Hvernig líður þér?“ spurði hún.
Hún kom til hans úr tjaldinu, nýkomin
úr baðinu.
„Vel“.
„Heldurðu, að }>ú gctir borðað eitt-
hvað núna?“ Hann sá Molo standa fyr-
ir aftan hana með vængjaborðið, og
hinn piltinn mcð matinn.
„Mig langar til að skrifa."
„Þú ættir að borða citthvað af kraft-
súpu til þess að halda við kröftum þín-
um“.
„Ég dey í nútt“, sagði hann. „Ég hcf
þess vegna engin not af kröftum mín-
um".
„Vertu nú ekki dapur, Harry“, sagði
hún.
„Hvers vegna notarðu ekki nefið þitt?
Ég er rotnaður upp á mitt læri núna.
Hví í andskotanum ætti ég að vcra að
kvclja mig með kraftsúpu? Molo,
korndu með viský og sóda“.
„Gerðu það fyrir mig, elskan, að borða
súpuna", sagði hún blíðlega.
„Olræt".
Kjötsúpan var of heit. Hann varð að
láta hana standa í hollanum, þangað til
hún kólnaði, svo hægt væri að drckka
liana, og síðan sötraði hann hana án
þcss að gretta sig.
„Þú ert ágætiskvenmaður“, sagði
hann. „Þú átt ckki að taka neitt iltark
á mér“.
Hún horfði á hann með sínu mjög
þckkta, mjög clskaða andliti úr hlöðun-
um Spur og Town and Country, að-
cins ofurlítið spilltara af alkohóli og
kynnautn, en hins vcgar sýndu niynd-
irnar af henni i „Town and Country"
aldrei þessi góðu hrjóst og þcssi góðu
þarflcgu læri og þessar litlu og fíngcrðti
og ástúðlegu hendur, og þegar hann
leit upp og sá hið kunntiglega, notalcga
hros hennar, fann liann dauðann koma
aftur. I þetta skipti kom hann ckki mcð
snöggum kippi. Hann kont cins og
gustur, léttur vindgustur, scm lætur
kertaljós blakta og logann tcygja sig
upp í loftið.
„Þið setið komið með moskítónetið
ntitt hingað seinna og hengt það upp
í tréð og kveikt eld. Ég ætla ckki inn
í tjaldið í nótt. Það tckur því ckki að
flytja mig. Nóttin er hjört. Það kcniur
engin rigning".
Þannig dó maður sumsé, í hvísling-
um, sem maður gat ekki heyrt. Jæja,
það myndi ekki vcrða rncira rifrildi.
Því gat hann lofað. Nú ætlaði hann
ckki að cyðileggja hið cina, sem hann
hafði aldrei reynt. Sennilega myndi
hann gera það. Maður cyðilagði allt.
Kannski myndi hann þó ekki gcra það.
„Þú getur ekki skrifað upp eftir mér,
eða er það?“
„Það hef ég aldrei lært“.
„Það gerir líka ekkcrt til“.
Vitanlcga var enginn tími til þcss,
cnda þótt sent allt virtist safnast og
þyrpast svo ákaft, að maður gat sagt
það allt saman í cinni málsgrein, cf mað-
ur gat fundið því hið rétta forrn.
A hceð einni fyrir ofan vatnið var
bjálkahús, hvitkalkað að utan með
mortjcli. Bjalla á stöng var við dyrnar,
hcnni var hringt til þess að kalla á
fólkið i matinn. fíak við húsið voru akr-
ar og handan við akrana var skógurinn.
Ofan frá húsinu og niður að höfninni
var óslitin röð af lombardiskum espi-
trjám. Onnur röð af espitrjám teygði sig
út á höfðann. Það lá vegur upp til hteð-
anna fram með skógarjaðrinum og hann
tindi brómbcr með fram veginum. Sið-
an hafði þctta bjálkahús brunnið, og
allar byssurnar, scm höfðu hangið á
dádýrsfcetinum fyrir ofan arininn, eyði-
lögðust i brunanum, og síðan lágu
byssuhlaupin mcð brunnin skeftin og
bráðið blýið i skotgcymunum úti á ösku-
haugnum, scm notaður var í sápulút í
stóru járnkötlunum, og maður spurði afa,
hvort maður mcetti ciga hólkana til þcss
að leika sér að þeim, og hann sagði nci.
Þctta voru ennþá byssurnar hans, sérðu
til, og hann keypti sér aldrci aftur nýj-
ar. Og hann fór aldrei á vciðar framar.
Húsið var endurreist á sama stað, í þetta
skipti úr höggnu timbri, og málað hvitt,
og úr forskyggni þcss sá maður espi-
trén og stöðuvatnið fyrir neðan; en nú
voru alcirci ncinar byssur. fíyssuhólkarn-
ir, sem höfðu hangið á dýrslöppinni
uppi á veggnum i bjálkahúsinu, lágu
þarna úti í öskuhaugnum, og cnginn
snerti nokkru sinni á þeim.
Eftir striðið tókum við á leigu silunga-
sprcenu i Svartaskógi, og þangað lágu
tvcer leiðir. Otinur leiðin lá niður dalinn
frá Triberg og i sveig eftir dalsveginum
i skugga trjánna, scm umluku þennan
hvíta veg, og þaðan upp hliðarstíg, sem
lá upp til hceðanna fram hjá mörgum
litlum bcendabýlum, með þessum stóru
Schwarzwald-húsum, þar til vegurinn
skarst þvert upp að ánni. Þar byrjuð-
um við alltaf að veiða.
Onnur leiðin var sú, að klífa bratt-
ann, unz komið var að útjaðri skógar-
ins, og ganga síðan cftir fjallshryggnum
gcgnum frumskóginn, og síðan út að
endimörkum grasengis nokkurs og sið-
an niður eftir þessu engi að brúnni.
Fram með ánni uxu birkitré, og áin var
ekki stór, en mjó og tier og straumhörð,
með hyljum, þar sem hún hafði sorfið
jarðveginn undir rótum birkitrjánna.
Eigandi hótelsins í Triberg átti sceldar-
daga um þessar mundir. Hótelið var
mjög skemmtilegt, og við urðum allir
mestu mátar. Ncesta ár skall verðbólg-
an á, og peningarnir, sem hann aflaði
árið áður, hrukku ckki til þcss að kaupa
LIF og LIST
31